De Geschiedenis van een Liefde

De titel voor dit stukje is gestolen.
Het is namelijk de titel van een roman over boeken, een fenomeen dat momenteel een beetje een hype is. Normalitaire heb ik het niet zo met hypes, maar deze moedig ik aan.
Deze boeken zijn namelijk doorspekt met liefde, respect, bewondering en betovering voor ‘het boek’ en ik hoop dat dit afwrijft op de lezer.

Ik heb vanochtend ‘De schaduw van de Wind’ van Carlos Ruiz Zafon uitgelezen.
Dit maal niet op een mooie locatie.
Ik zat in een vieze wachtkamer van een garage waar mijn huurauto zijn service kreeg, tussen een aantal luidruchtige Grieken.
Ik ving nog flarden op van de gesprekken om mij heen (‘Waar wacht ze op voordat ze gaat trouwen, totdat ze 30 is? Dan hoeft het toch niet meer?’-zei een hooggeblondeerde jongedame in trendy kleding maar wel in het bezit van een vrij zichtbare donkere snor-. Ik keek even op en dacht bij mezelf: ‘Hé, ik ben 31!’ Waarop de gesprekspartner antwoordde: ‘Nee, na je dertigste kun je hooguit nog met een buitenlander trouwen’. Waarop ik dacht: Héyyyy, ik ben 31 én buitenlandse!! Technisch gezien ben ik half-Griekse –mijn moeder is Grieks- en dat maakt het afluisteren van dergelijke gesprekken wat gemakkelijker. Maar volgens deze Grieken is in ieder geval mijn Griekse helft al een ouwe vrijster, wiens enige hoop op een buitenlander gevestigd is.).
Desondanks raakte ik al snel opgezogen in mijn boek en voor ik het wist was ik 2 uur verder en werd ik gestoord in mijn lezen omdat de auto gereed was.
Ik ben naar huis gereden en heb in één adem het boek uitgelezen.
Mensen, gooi de baby niet met het badwater weg, dit boek is zeker de moeite waard om gelezen te worden.
De magie die een boekenliefhebber voelt voor zijn boeken komt er zeer sterk en poëtisch geschreven naar voren.
Ok, af en toe leek het inderdaad een beetje op ‘detective spelen voor Dummies’ maar de mooie zinnen, beklemmende taferelen en boekenliefde maakten dit meer dan goed.
Mooi uit dit boek vind ik ook dat een jongen, rond zijn 10de jaar een boek leest wat hem nooit meer loslaat.

Is het met ons allen niet zo begonnen?

Zijn niet alle boekenfanaten in hun jeugd dusdanig door een boek gegrepen dat ze daarna altijd op zoek zijn gebleven naar een evenredig boek, een boek dat hetzelfde los kan maken?

Als ik kind had ik een vrij zwak gestel, was zwaar Astmatisch en tot ongeveer mijn 10de levensjaar was ik bedlegerig.
Naar school ging ik in deze jaren nauwelijks, ik deed mijn huiswerk thuis. Een kind in bed moet vermaakt worden en daarom las mijn moeder mij al op zeer jonge leeftijd heel veel boeken voor. Dit deed ze ook om zelf aan haar Nederlands te werken en daar zijn kinderboeken natuurlijk ideaal voor.
Op mijn 6de las ik zelf en in een hoog tempo.
Mijn moeder haalde stápels boeken uit de bibliotheek, die ze een paar dagen later al kon inruilen.

Het vervelende is dat ik me van het eerste boek dat mij dusdanig greep en beïnvloedde niet meer weet hoe het heette, wie de schrijver ervan was én waarover het ging.
Het is in nevels gehuld en ik kan me er maar een paar momenten uit voor de geest roepen. Desondanks weet ik dat ik nooit meer een boek heb gelezen waarin ik zoveel vond, zoveel herkende en zoveel voelde. En dit gevoel kan ik nog wél oproepen.
Ik heb jaren gezocht naar dit boek, want de kaft is als een vage herinnering in mijn hoofd blijven zitten (een meisje in een verwilderde tuin vol onkruid en een doos -?-).
Ik heb waarschijnlijk als klein meisje uren in bewondering naar deze kaft zitten staren nadat ik het had uitgelezen.
Vroeger raakte ik soms zo betoverd door een mooi boek, dat ik het in mijn armen wiegde alsof het een teddybeer was.

Als kind sta je er ook niet werkelijk bij stil dat het boek door een schrijver geschreven is. Die schrijver deed er helemaal niet toe, ik voelde daar geen enkele fascinatie voor. Alleen het boek, en hetgeen in het boek. Het was net een soort van magisch geschrift wat er naar mijn weten altijd al geweest was.

Het tweede boek dat zoveel indruk op mij maakte kan ik me nog wél herinneren: Dat was nl. ‘Meester van de zwarte Molen -Krabat’ van O. Preussler. Ik heb het gelééfd, dit boek. De jongen die gilde toen hij van de trap viel en zijn nek brak – ik hóórde hem gillen. Ik haatte de molenaar en schrok van de kraaien. Prachtig prachtig prachtig.
In een opwelling heb ik dit jeugdboek vorig jaar aangeschaft. Helaas vind ik de taal nu te kinderachtig en kan ik er niet meer in opgaan, maar ik kan me het nog zo vers voor de geest halen.
Deze fascinatie is nog vaak teruggekomen.
In de klas waar de juf voorlas uit Roald Dahls ‘James en de reuzenperzik’.
Ik was gekluisterd aan haar lippen en zo verschrikkelijk teleurgesteld als het voorleesuurtje afgelopen was en ik weer een week zou moeten wachten tot het vervolg.
Ik heb tranen met tuiten gehuild tijdens ‘Alleen op de Wereld’ en vertoefde in een andere wereld tijdens ‘Het oneindige verhaal’ van Ende.
De laatste jaren lees ik veel en veel meer en kom ik niet zo heel erg vaak een boek tegen dat mij totaal meesleept, maar wanneer dit gebeurt ben ik thuis. Dan vind ik heel even datgene waar ik altijd naar op zoek ben.

Maar zó gevonden als die eerste keer, in dat boek waarvan ik de titel niet meer weet, me de schrijver niet meer kan herinneren én niet meer exact weet waarover het ging, heb ik het nooit weer.