In katzwijm voor Casanova

Weer twee nieuwe aanwinsten erbij. Ik trof gisterenmiddag in de hotelbibliotheek van Amalthia hotel “Zolang er leven is” van Renate Dorrestein en “Die Grafin von Parma”, van Sandor Marai.
“Zolang er leven is” lijkt me een prima boek voor een moment dat ik enigszins beneveld door het leven ga. Laten we wel zijn, om je in een boek te verdiepen heeft men innerlijke rust nodig. Door velerlei omstandigheden kan het hier nog wel eens aan ontbreken en op dergelijke momenten lukt het mij niet altijd om mij te concentreren op de wat zwaardere kost.
Op een dergelijk moment kan Mw. Dorrestein mij prima vergezellen.

Mijn tweede aanwinst, ‘De Gravin van Parma’ (in Duitse vertaling) gaat over mijn geliefde Giacomo Casanova.
Enige jaren geleden ben ik, ruim 200 jaren na zijn sterven, alsnog ten prooi gevallen aan de charmes van Casanova. Inmiddels ben ik in het bezit van zijn gehele oeuvre (en het was een heel karwij om dat naar Griekenland te krijgen!) en een aantal Biografieën.
Had Casanova in de huidige tijd geleefd, betwijfel ik of men hem de twijfelachtige eer had bewezen om zijn naam te laten opnemen in onze vocabulaire enkel en alleen vanwege zijn reputatie als charmeur.
Ik woon op een eiland met duizenden en duizenden Casanova’s (ik vraag mij wel eens af hoe het mogelijk is dat zoveel Griekse mannen zo behaard zijn, en toch zo glad), velen hebben Casanova’s minnaressen allang in aantal ingehaald. Ik zie deze Griekse Adonissen overal om mij heen. Gepassioneerd afscheid nemend op de luchthaven wanneer ze hun nieuwste aanwinst in tranen uitzwaaien. Twee weken later word hetzelfde tafereel herhaald, alleen nu met een andere toeriste. Geen van deze mannen zal ook maar enig woord aan onze vocabulaire toevoegen.
Maar ik dwaal af.

Het is ook niet om deze rede dat ik mij zo aangetrokken voel tot mijn Giacomo. De goede man schreef prachtig en ook al zijn zijn memoires 250 jaar oud, ze zijn zeer leesbaar en herkenbaar. En zo echt, je voelt het bijna door het papier heen. Deze man bestond.
Vaak vind ik hem arrogant, hij kan me werkelijk irriteren. Dan weer intrigeert hij me, door zijn fascinaties, zijn haast Manisch-depressieve buien, zijn tomeloze liefdesverdriet.
Ja, Casanova had veel geliefden, maar de man kreeg het ook voor elkaar om herhaaldelijk verliefd te worden en zich daarna te wentelen in liefdesverdriet, momenten waarin hij ervan overtuigd was dat hij zou sterven aan zijn zielenpijn.
Ook was Casanova boekenverslinder (de man heeft vastgezeten vanwege het bezitten van ‘verboden boeken’, uit deze gevangenis is hij spectaculair ontsnapt), vertaler, spion, gokverslaafde, filosoof, en een meester in bedrog en opscheppen.
Het blijft dan ook de vraag hoeveel van zijn verhalen op waarheid berust zijn.

Maar bovenal was Casanova schrijver.
En vanwege zijn schrijven, zijn betoverend schrijven kan ik iedereen aanraden om zijn memoires eens ter hand te nemen.

In de ban van Casanova ben ik hem zelfs nagereisd en heb ik zijn huis bezocht in Venetië.
Ik was er in December, het was koud en bewolkt. Er waren weinig toeristen en ik probeerde mij te vermommen als een Italiaanse en liep met zonnebril op door Venetië.
Het is mij tot op de dag van vandaag een raadsel hoe ze wat kunnen zien, ik heb het geprobeerd maar met de zware bewolking boven Venetië was ik nagenoeg stekenblind.
Ondanks de kou (het eerste dat ik deed toen ik van het schip afkwam was een sjaal kopen) heb ik met een verhoogde hartslag door Venetië gewandeld. Op plaatsen gestaan waar híj stond. En de pracht van Venetië is dat het nog steeds zo onaangetast aanwezig is. De straatjes, de huizen, de vergezichten, het was alles identiek aan hetgeen Giacomo zag. Ik kan mijzelf compleet verliezen in een dergelijke omgeving.
Ook daarom heb ik mijn hart verpand aan mijn prachtige woonplaats in Griekenland: Chania. Ookwel bekend als "het Venetië van Griekenland".

“Die Grafin von Parma” is het geromantiseerde verhaal over Casanova’s grootste liefde. Ik werk momenteel ook met Duitstalige gasten, maar ik vind het toch wel jammer dat ik niet Dorresteins boek in een Duitse vertaling aantrof en Marai’s boek in het Nederlands.
Maar ja, je kunt nu eenmaal niet alles hebben.