zondag, januari 23, 2011

"Found" The best lost, tossed and forgotten items from around the world


Enkele weken geleden kocht ik bij de Slegte in Amsterdam het boek 'Found' - 'The best lost, tossed, and forgotten items from around the world.'
Al in de tram naar huis zat ik diep verzonken in het boek.
Het boek herbergt duizenden gevonden items. De verzamelaar en maker ervan (Davy Rothbart) had van jongs af aan een passie om verloren items op te rapen en te bewaren. Enkele jaren geleden plaatste hij een oproep of mensen gevonden briefjes, foto's en dergelijk naar hem wilden toezenden.
Daarbij nietsvermoedend dat het een stroom post vanuit de hele wereld zou genereren.

De mooiste 'finds' heeft hij in dit boek gepubliceerd. Het boek staat vol met scans van liefdesbrieven, wanhoopsbrieven, kattebelletjes, boodschappenlijstjes, John-ik-moet-je-wat-vertellen-ik-ben-zwanger-maar-het-kind-is-niet-van-joubriefjes, hartverscheurende kreten, polaroids, geldbedes en ga zo maar door.
Bij elke brief of foto vind je het verhaal van de vinder erbij, waar en hoe hij de vondst aantrof.

Dit boek combineert twee passies van me. De passie van het zoeken naar verloren vondsten en de passie van het lezen. Ik word hier heel erg blij van.
Met mijn metaaldetector kan ik uren in stilte op een weiland lopen, haast in een meditatieve toestand, om vervolgens een gelukskreet te uiten wanneer ik een oud gebruiksvoorwerp uit de grond haal.
Thuis verdiept het ritueel zich doordat ik het voorzichtig schoonmaak, repareer indien nodig en determineer wat het was en uit welke tijd het komt. Daarna wordt het item met liefde uitgestald en nog vaak bekeken.

Zo herleeft het verleden. Elk item heeft een verhaal. Elke schoengesp is door een levend mens gedragen. Die mens is er niet meer. Zijn schoengesp wel. Kon de gesp maar vertellen welke stappen deze mens gemaakt had. Was het een bijzonder mens? Wat voor werk deed hij?
Ik kan het verhaal niet meer sluitend dichten, maar kom vaak wel een heel eind. Aan de vorm van de gesp kan ik achterhalen wanneer dit persoon leefde. De grootte vertelt me of het een man of een vrouw was. Door het materiaal kan ik achterhalen of het een rijk of arm persoon was.
Zo komt de mens door deze diep in de grond vergeten item weer een beetje tot leven.

Zo ook in dit boek. We kennen de mensen achter de brieven niet. Eigenlijk spelen we even voor voyeur, omdat zelfs de schrijver van het briefje er geen weet van heeft dat hij lezers heeft. Waarschijnlijk zelfs het bestaan ervan vergeten is. We zullen ze nooit leren kennen. Maar we herkennen wel hun emoties, we herkennen hun wanhoop, we wilden dat we ze heel even konden ontmoeten, omdat de persoon achter het briefje ons raakt.

En zonder dat we het weten doen we exact dát wanneer we dit boek lezen. We ontmoeten duizenden vreemden en laten ze voor een paar seconden ons leven binnen.

Davy Rothbart (tevens schrijver en filmmaker) heeft tevens een eigen website waarop hij gevonden items publiceert.
Zijn boeken kun je er ook op aantreffen.

Ik wil ze allemaal.