Even man zijn

Gisterenmorgen tijdens mijn hotelbezoeken riep de allerbeminnelijkste receptionist van hotel Kriti Beach (te Rethimno) me bij zich. Hij had een achtergelaten boek voor me opzij gelegd en hoopte dat hij me daarmee blij kon maken. Uiteraard maakte hij mij daar blij mee, al was het alleen al om het feit dat hij aan mij gedacht had (en vanwege het vooruitzicht dat hij vaker op deze wijze aan mij zal denken).
Een eerste blik op het boek bracht echter een: hmmmm reactie in mij teweeg. Op de kaft staat een peloton soldaten afgebeeld. ‘Helden zonder glorie’ heet het boek (‘the naked and the dead’), geschreven door Norman Mailer.
Op de kaft staat een blurb van Simon Vestdijk: ‘een betere roman over de oorlog dan Tolstoi’s “Oorlog en Vrede”’.
Thuis gekomen eerst Pieter Steinz ‘Lezen Etcetera’ erop nageslagen (Dit is een must-have voor de bibliofielen onder ons! De heer Steinz heeft een prachtige collectie meesterwerken verzameld!!!) en zijn beschrijving van Norman Mailer doorgelezen.
Vervolgend Internet opgedoken. Het boek ‘Helden zonder glorie’ word beschouwd als een ongeëvenaard Amerikaans meesterwerk, komt zelfs voor in prestige top 100-lijsten. Over de auteur is er des te meer te vinden. Kennelijk is het een man met een onverbloemde mening die geregeld andere schrijvers en politici voor het hoofd stoot. Hij trouwde 6 maal en heeft een tijd vast gezeten vanwege het neersteken van zijn 2de vrouw op een feestje (ze was licht gewond).

Vervolgens heb ik heb boek opengeslagen en ben ik begonnen met lezen.
Al vrij snel slaan de bommen en de vrouwelijke genitaliën je om de oren.
Er word gevochten, er word gemijmerd over onvergetelijke hoeren, er word gepokerd en gescholden.

Hmmmm……maar eens even op Amazon.com kijken naar de recensies. Er stonden bij de laatste uitgave van dit boek 55 recensies, waarvan 1 geschreven door een vrouw (!), en dit was een vrouwelijke soldaat.

Dit plaatst mij wederom voor het vraagstuk: zijn er typische vrouwenboeken en typische mannenboeken?
Ik wil mij niet in een kadertje laten plaatsen. Ik selecteer een boek niet op het feit of het door een mannelijke auteur of door een vrouwelijke is geschreven.
Het gaat mij niet enkel om de verhaallijn. Belangrijkste is dat het boek mooi geschreven is. De zinnen moeten mij kunnen meeslepen, inspireren, raken.
Ik zou bij wijze van spreken in een boek over korstmossen kunnen worden gezogen, als de auteur ‘die magische touch’ zou hebben om mij met zijn zinnen te betoveren.

Desondanks: Noem mij achterhaald, ik ben nog steeds van mening dat mannen over het algemeen boeken van mannen lezen. Ga ‘favoriete boeken’ top 10’s van mannen bekijken en ik wed je dat er geen vrouwelijke auteur op nummer 1 staat, en er hoogstwaarschijnlijk geen vrouwelijke auteur in de lijst überhaupt voorkomt.
Vrouwelijke auteurs zijn bezig met een inhaalslag, maar zolang de meeste mannen mannelijke auteurs blijven lezen, en vrouwen mannelijke én vrouwelijke, is het logische gevolg dat de mannelijke auteurs bovenaan deze lijsten blijven prijken.
Ik vind het juist een wonder van ‘het boek’ dat je even uit je geslacht kunt stappen; Voor enige momenten kun je in het hoofd van een man leven, zijn lichaam gebruiken, zijn opwinding voelen, zijn gedachtenkronkels. Voor even kun je als vrouw man zijn.

Dat brengt mij weer terug op het boek ‘Helden zonder Glorie’. Ja ik ga ooit een poging wagen om dit boek te lezen. Maar hoe graag ik soms ook in het geestelijke lichaam van een man verkeer door een prachtig boek, iets verteld mij dat ik misschien, heel misschien, mij niet zou kunnen inleven in de personages in ‘helden zonder glorie’.
Maar ik ga het wel proberen.