Samuel Pepys "Dagboek van een levensgenieter"

Een paar dagen geleden heb ik nieuws gekregen dat mijn kleine wereldje een beetje op zijn kop heeft gezet. Ik moet (na 8 jaar woonplezier) mijn huisje uit.
Mijn knusse, gezellige, geliefde en zeer betaalbaar huisje, met een reusachtig terras, een moestuintje en fijne buren. Ik ben de klap nog niet te boven.
In tijden zoals deze is het fijn om een boek te lezen dat
1)bestaat uit korte stukjes (het lukt me namelijk niet om mij voor uren te concentreren omdat mijn doemdenkende gedachten er te hard doorheen schreeuwen)
2)gebaseerd is op een waargebeurde geschiedenis
3)van iemand die het veel zwaarder had dan ik op dit moment.

Ik heb het ‘dagboek van een levensgenieter’ uit mijn kast getrokken en ben dat momenteel aan het lezen. Vanmiddag moest ik zowaar even lachen.
Het ‘dagboek van een levensgenieter’ is een selectie van de dagboeken van Samuel Pepys, geschreven tussen 1660-1669.
Wat Boudewijn Büch had met de 19de eeuw, heb ik met de 17de en de 18de.
Literatuur uit de Romantiek. Gotische Literatuur. Casanova. Pepys, het boeit me mateloos.
Samuel Pepys was inderdaad een levensgenieter, een man die van het sociale leven hield, mooie kleding, mooie minnaressen, bier & wijn, muziek, kunst en literatuur.
Maar eveneens een man die zich staande moest houden in een tijd waarin de pest rondhuistte, een tijd waarin men stierf aan welke ontsteking dan ook (aderlaten was de remedie), een tijd waarin mensen ‘en publiek’ werden opgehangen en vuiligheid en laagheid een deel van het straatbeeld waren. Ook al was de heer Pepys ‘verlicht’, hij was zeker niet een man die wij momenteel verfijnd zouden noemen.
Wel was hij erg humoristisch, zijn dagboeken zijn uitermate grappig.
Zijn bezoeken aan Nederland zijn ook zeer interessant en beeldend door hem beschreven.
Maar met name zijn alledaagse notities vind ik echter boeiend:

19 mei 1660:
“In Den Haag gingen we een paar schilderijen kopen en daar zag ik schilderwerk op een wollen doek en zo gemaakt alsof er een gordijntje overheen getrokken is. Heel aardig maar duur. Met de wagen naar Loosduinen waar de 365 kinderen zijn geboren (de legende over de vrouw, die in eenmaal zoveel kinderen baarde als er dagen in het jaar zijn.) We zagen de heuvel waar ze zeggen dat het huis heeft gestaan waarin de kinderen zijn geboren. De doopbekkens, waarin de jongetjes en meisjes zijn gedoopt staan voor een groot bord aan de muur, waarop het hele verhaal in het Hollands en in het Latijn wordt vermeld. We gingen een kleine herberg binnen waar een heleboel Hollandse slungels op een slungelachtige manier vis zaten te eten, maar ze hadden op hun manier veel plezier”

20 mei 1660:
Ik ben wat gaan liggen in een kamer in een huis, waar in een ander bed een aardig Hollands vrouwtje lag en hoewel ik na een maand vasten op springen stond durfde ik niet naar haar toe te gaan. Ik ging dus een uur of twee slapen. Eindelijk stond ze op en ik ook en liep ik de kamer op en neer terwijl zij zich in haar Hollandse kleren stak en ik praatte met haar zoveel ik kon en gebruikte haar ring, die zijn aan een van haar wijsvingers droeg, als voorwendsel om haar hand te kussen, maar ik had niet de moed haar iets anders aan te bieden. Ik liet haar tenslotte dus maar alleen en ging naar mijn gezelschap terug.”

Pepys heeft bij zijn dood zijn bibliotheek vermaakt aan het Magdalene College in Oxford. Daar heeft het vergeten gelegen tot 1819. In dat jaar is dominee John Smith begonnen met het ontcijferen van de zes gebonden delen van het manuscript die in een geheimschrift (door Pepys ontworpen!) waren geschreven. Het heeft de dominee 3 jaar gekost, van dagelijks twaalf tot veertien uur werken om deze manuscripten in leesbaar Engels te vertalen.
Een nogal tragisch feit is dat nadat hij klaar was met het ontcijferen, hij de sleutel tot het kortschrift vond, dat zich onder Pepys zijn papieren bevond!
Pepys schrijft uitvoerig over de oorlog met Holland, de Grote Pest en de Grote Brand van Londen. Ook veel bijzonderheden over het sociale leven en de zeden en gewoonten aan het hof. (De heer Pepys was een hooggeplaatst persoon).

Ik kom later nog op dit wonderlijke boek terug (in het Nederlands vertaald door Dr. A. Alberts) met wat vermakelijke citaten.

Momenteel houd ik het er maar bij dat ik in donkere tijden graag grijp naar een boek geschreven in een donker Era, de late middeleeuwen.
En dan stem ik mijzelf gelukkig dat ik 350 jaar later geboren ben, alleen al om het feit dat ik aan verschillende ziekten en ontstekingen al zeer jong overleden zou zijn.
Door mijzelf –op een veilige manier, middels een boek- even in de tijd terug te plaatsen, zien mijn problemen er weer een stukje bewerkelijker uit.