Heimwee naar Bredevoort

Nog een week of 6 en ook ik vertrek weer richting Nederland.
Voor mij zijn de jaren wel erg duidelijk opgedeeld in seizoenen.
Al 11 jaar leef ik dit leven, een keuze waar ik nog geheel achter sta.
Maar het is wel een vreemd leven.
Ieder jaar, in november, laat ik al mijn hebben en houden achter, pak ik mijn koffer in en laat ik mijn leventje in Griekenland weer achter.
En ieder nieuw jaar in maart ga ik met datzelfde koffertje weer terug naar dat leventje, voor een nieuw seizoen, een nieuwe start.
Vreemd genoeg begin ik volgens mijn gevoel ieder jaar in maart weer met een blanco bladzijde, ik borduur niet verder op hetgeen dat er al was.
Iedere zomer is ook weer anders.
Nieuwe kontakten, een ander energetisch niveau, nieuwe ervaringen.
Vaak is het erg zwart-wit als ik erop terugkijk.
Omdat het een periode is met een begin en een einde word het erg gemakkelijk om er een stempel op te drukken en om de ervaringen in hun volgorde te plaatsen en te beoordelen.
Drie jaar geleden was het een kutjaar.
Vorig jaar een topjaar.
Dit jaar een rustig, kalm vaarwater.

Ik hou van Chania. In deze omgeving ben ik de beste versie van mijzelf.

Maar zoals ik al schreef, nog 6 weken. En ik begin er tot mijn verbazing naar te verlangen om weer naar Nederland te gaan. Ik word al enige dagen ’s ochtends in mijn bed wakker met de gewaarwording dat ik in Wageningen in mijn bed lig.
Misschien komt het doordat ik moet verhuizen en mijn stek hier gevoelsmatig steeds minder mijn thuis word.
Misschien komt het doordat ik moe van het werken ben.
Ik heb collega hostessen die bijna regelrecht naar hun winterbestemming doorvliegen.
Ik kan dat niet. Na 7 maanden hostess wezen heb ik een behoorlijke adempauze nodig.
Geloof me, je praat wat af als reisleidster.
Je regelt, je verstrekt informatie, je maakt afspraken, je bevestigt.
Aan het einde van de dag heb je soms zo ontzettend veel gepraat dat je een afspraak met die vriendin met liefdesverdriet gewoon niet meer aankan. Niet vanwege het ongerief…nee…gewoon omdat je niet meer kunt en wilt praten, nog geen pap meer kan zeggen.

Over het algemeen volg ik een vast patroon terug in Nederland. Ten eerste vergrijp ik mij aan allerlei lekkernijen die ik hier tekort kom: de afhaalchinees (ik bedoel hiermee het voedsel!), Kroketten, patatje saté, gerookte zalm, oude kaas en zelfs andijvie stampot is voor even een delicatesse.
De dag na aankomst ga ik getrouw naar de bibliotheek in Wageningen.
Hoe ik het voor elkaar krijg, weet ik niet, maar ik struin gemakkelijk een uur of 4 in de bibliotheek rond, op zoek naar de 5 boeken die ik mag lenen.
Ik lees kaften, ga op zoek naar evt. nieuwe boeken van favoriete auteurs (in 7 maanden wil er nog wel eens iets nieuws gepubliceerd worden), lees passages.
En voor ik het weet zijn er uren voorbij.
Na deze rituelen ben ik pas weer echt terug in Nederland.

Echt geweldig is het wanneer er in die dagen ook een boekenbeurs is.
Ik kan het niet verklaren, maar op boekenbeurzen gedraag ik mij als een klein kind in een ballenbak.
Al bij binnenkomst krijg ik een verhoogde hartslag, verwijdde pupillen en zweethandjes.
Ik ren van kraam tot kraam om vervolgens weer bij het eerste kraampje te beginnen.
Wanneer ik vind wat ik zoek (en ook het vinden van dit zoeken blijft een eeuwig mysterie, want ik ga nooit met een doel op zoek) moet ik mijzelf inhouden om mijn boeken niet te strelen en knuffelen aangezien dit er wellicht enigszins gestoord uit zou zien.
Dit boekenzoeken blijkt toch werkelijk een fetisj te zijn.
Het geweldige dagboek van Samuel Pepys waaruit ik iedere dag een paar blz. lees (ik neem dit boek gedoseerd tot mij) heb ik niet alleen gekozen op de inhoud.
Ik werd er ook tot aangetrokken door het prachtige antieke bruine hardkaft, de dikte en het gevoel van de bladzijden en zelfs (ja ik geef het maar toe) de geur.
Het boek rook stokoud. Niet stoffig, niet vermolmd, maar die speciale heerlijke geur van oud boek. En zo af en toe, tijdens het lezen, steek ik mijn neus in het boek dat onveranderd zijn odeur blijft afgeven. Tja, ik heb nooit beweerd dat ik normaal ben.

Mijn mooiste ontdekking vorig jaar was Bredevoort boekenstad; Het Walhalla voor de boekenliefhebber. Het dorp heeft ongeveer 500 inwoners, 1 supermarkt en meer als 30 tweedehands boekzaken. Voor ieder wat wils.
Onbegrijpelijk vond ik ook een paar zaakjes die op een systeem werken dat niet verwacht had aan te treffen in Nederland.
In een aantal boekwinkeltjes hangt een brievenbus met daarop de mededeling: ‘Wij vertrouwen op uw eerlijkheid. Deponeert U svp het aangegeven bedrag voor het boek in deze brievenbus’.
Juist: in deze winkels staat geen verkoper!
Uiteraard liggen hier geen kostbare, gesigneerde exemplaren, ik heb er echter toch een paar boeken gevonden die mij kostbaar zijn geworden: 2 boeken van J.P. Sartre en Herman Hesse’s ‘Demian’.
Is het niet geweldig dat er nog zulke plekken bestaan in ons kikkerlandje?

Afgezien van de vele boekwinkels in Bredevoort is er elke 3de zaterdag van de maand een boekenmarkt, zijn er allerlei thema dagen, kunstgalerijen en het dorp zelf is een plaatje. Ook zijn er meerdere cafés en restaurants met net dat beetje meer. Na het boekenzoeken in Bredevoort at ik overheerlijke appeltaart en dronk chocolademelk in een oergezellig middeleeuws café, waar je je zelf, omringd daar al dat donkerbruine hout en grote logge tafels, pannen en banken eventjes werkelijk in de Middeleeuwen waant. En als je dan een stapeltje nieuwe, oude boeken naast je hebt liggen…dan voel je je een koning in je koninkrijk!
Ja Bredevoort….
Nog een week of 6 en ik ben weer thuis!!!