Ontploffende tankwagens, ratten en verontrustende literatuur uit de Romantiek

Het beminnelijke bezoek dinsdagmiddag weer uitgezwaaid.
Na 2 gezellige, intense maar ook intens vermoeiende weken ben ik weer alleen.
Toch best even slikken.

De realiteit liet ook niet lang op zich wachten voor hij (moet wel een hij zijn) mij om de oren sloeg. Huisbaas confirmeerde gisterenochtend dat ik er toch Echt uitmoet (ik hoopte nog op een wonder) en het werk heeft zich de afgelopen weken opgestapeld (mijn blog is niet het enige dat niet mijn volledige aandacht genoot).

Vandaag op mijn eerste rustdag na allerlei scheppingen realiseer ik me hoe absurd de afgelopen dagen eigenlijk waren.
Maandag ochtend op weg naar mijn hotels in Rethimno bevond ik mij om 09.04 op de snelweg vlakbij Souda.
Om 09.03 is enkele honderden meters voor mij een tankauto in de slip geraakt, gaan schuiven en ontploft. De beelden die je van dergelijke ontploffingen in Actiefilm ziet zijn niet overdreven, het creëert inderdaad een gigantische paddestoel-achtige wolk.
De snelwegen hier zijn omringddoor oleanders, olijfbomen en velden met kruid en onkruid dat uiteraard direct vlam vatte. Je kon geen meter meer vooruit en de snelweg werd afgesloten.

Een vriendelijke boer is me uiteindelijk voorgereden naar Rethimno, via bergweggetjes en maar een paar uurtjes later kwam ik daadwerkelijk aan op bestemming.
De terugweg was al net zo’n drama. Inmiddels werd al het verkeer via deze bergweggetjes omgeleid en we hebben het hier over wegen waar 2 auto’s elkaar nauwelijks kunnen passeren, laat staan bussen en trucks. Pas laat in de namiddag werd de snelweg weer geopend en de volgende middag kon ik met eigen ogen zien dat een bergwand van enkele honderden meters hoogte compleet zwartgeblakerd is. Wonder boven wonder zijn er echter geen doden gevallen. Iedereen heeft het tijdig op een hollen gezet.

Luttele uren later zat ik met het beminnelijke bezoek in een knus restaurantje in de oude Turkse wijk van Chania te dineren, toen ik plots een rat bespeurde, ongeveer een halve meter van mij af gesitueerd. Ik fluisterde het beminnelijke bezoek deze informatie in, waarna deze in paniek uitriep: “je gaat hem toch niet oppakken?” (ik was inmiddels opgestaan om de rat zo diskreet mogelijk te verjagen). Deze ietwat vreemde vraag verlangd wellicht wat toelichting: Ik ben een kind van mijn vader, een botanicus, bioloog en een vreselijke klepkous.
Fascinaties voor allerlei vreemde dieren zijn mij met de paplepel ingegoten en het beminnelijke bezoek was al verscheidene malen daarmee geconfronteerd (toen ik over prikkeldraad probeerde te klimmen om een wandelende tak dichterbij te kunnen bekijken bijvoorbeeld, of toen ik helemaal blij werd van een braakbal in een grot).
Ik ben opgegroeid in een halve dierentuin met om me heen slangen, vogelspinnen, chinchilla’s, wandelende takken en bladeren, gekko’s, zijderupsen, cavia’s, dwerghamsters, tamme ratten, ach de lijst is te lang om ze allemaal op te noemen. Maar het verklaart wellicht zijn rare reactie. Helaas lukte het discreet verjagen van de rat niet, het beestje raakte in paniek en rende het restaurant in. Na veel commotie (eigenaresse op tafel, serveersters die met dienbladen gooiden) hebben we het eten en drinken nagenoeg gratis gekregen omdat de eigenaresse zich zo schaamde voor de rat. Ik heb haar maar niet verteld dat ik het beestje het restaurant ingejaagd heb.

Hopelijk kom ik de komende weken weer een beetje aan lezen toe. Gisteren kreeg ik het tijdschrift “Boek” op de post; Daar kan ik weer lekker van gaan genieten;

Vanochtend heb ik wat gebladerd in 1 van mijn favoriete boeken: “Afgronden. Verontrustende literatuur uit de romantiek.”, door Anton Haakman.
Er zijn boeken die haast voor jou bestemd lijken, boeken die naar jou op zoek gaan i.p.v. andersom. Dit boek draagt mijn naam.
Een paar jaar geleden trok ik het uit de kast in de bibliotheek. Het was liefde op het eerste gezicht. Vervolgens wilde ik dit boek graag in mijn bezit hebben en ik trof via Internet een handelaar in tweedehands boeken in Nijmegen.
Ik maakte een afspraak met deze meneer en ging op weg naar Nijmegen. Een wat vreemd uitziende heer (meer baard dan gezicht) liet mij binnen en vertelde mij toen dat hij het boek helaas niet meer kon vinden. Hij had alles afgezocht maar het was spoorloos. Op dat moment bevond ik mij in een ruimte met werkelijk 10.000en boeken, in vele rijen van grond tot plafond. Enigszins beteuterd vroeg ik of ik even mocht rondkijken. Ik liep nog geen 5 seconden rond, of het boek sprong mij in het oog. Zo zie je maar, liefde op het eerste gezicht wil niet altijd in een teleurstelling uitmonden!

In dit prachtige boek heeft Anton Haakman een werkelijk grandioze verzameling samengesteld van verhalen uit de tijd van de Romantiek (eind achttiende eeuw tot eind negentiende eeuw) en dan in het bijzonder de ‘fantastische literatuur’ of ‘the gothic novel’.
Eindeloos gefascineerd ben ik door deze stroming in de literatuur.
Ik zou iedereen die zich aangetrokken voelt tot dit oefre heel graag “Afgronden” willen aanbevelen. De stukken die Anton Haakman heeft gekozen, zijn meeslepend en de essays die hij erover schrijft zorgen ervoor dat het enthousiasme nog verder aangewakkerd wordt. Na zijn boek weet je welke boeken er nog meer op je ‘hebben hebben hebben’ lijstje zullen prijken.

Tot mijn vreugde heeft Anton Haakman ook een hoofdstuk gewijd aan ‘Het Manuscript gevonden ter Zaragoza’ van Jan Potocki (de wereldbibliotheek heeft een erg mooie uitgave).
Ik citeer uit deze uitgave:
“De Poolse graaf Jan Potocki (1761-1815) was uiterst veelzijdig: geleerde, schrijver, diplomaat, wereldreiziger, avonturier, natuurkundige, etnoloog, taalkundige, onderwijsverbeteraar, parlementslid, een der allerbeste ballonvaarders, revolutionair…..In 1815 pleegde hij zelfmoord, naar verluidt door de zilveren knop van zijn moeders theepot net zolang bij te vijlen tot deze in de loop van zijn pistool paste. Hij begon in 1797 aan deze roman te schrijven, maar het boek werd niet meer tijdens zijn leven gedrukt; na zijn dood raakten de manuscripten verspreid. De onderhavige vertaling is gebaseerd op de eerste volledige editie van de oorspronkelijke Franse tekst, zoals die in 1989 is teruggevonden door de Zwitserse geleerde Rene Radrizzani.”
De Manuscripten van zijn roman zijn in een grote wanorde teruggevonden.
“Manuscript gevonden ter Zaragoza” is een roman in de vorm van een raamvertelling, zijn werk is in dagen ingedeeld (66 in totaal) en het verhaald over de belevenissen van de gardekapitein Alfons van Worden. Hij ontmoet alchemisten, bandieten, zigeuners, moordenaars, hertoginnen, geesten, wiskundigen, sjeiks en velerlei anderen die hem hun levensverhaal vertellen.
Bij het lezen van dit meesterwerk kun je haast niet geloven dat dit boek uit het einde van de 18de eeuw stamt. Dit overkwam A. Haakman ook, hij was verbijsterd en heeft daadwerkelijk speurwerk verricht om te verifiëren dat het hier niet om een ‘fake’gaat.

De meesten zullen wel weten dat google een poging doet om alle boeken compleet op internet te zetten. Uiteraard levert dit problemen op met de rechten, maar boeken van voor de 20ste eeuw vallen daar kennelijk buiten. De link is: http://print.google.com/.
Ik ben van mening dat het E-boek nooit het papieren boek zal vervangen. Het is echter een leuke aanvulling. En een prettige bijkomstigheid is dat je op woorden in boeken kunt zoeken. Na het intikken van “Potocki” kreeg ik tot mijn grote verbazing een vermelding van Casanova’s dagboek (deel 9) waarin hij kort over Count Potocki schrijft. Casanova is een zeer geliefd schrijver van mij, vandaar mijn verrukking.
Het geeft me een gevoel dat alles als een spinnenweb aan elkaar hangt, verbonden door onzichtbare koordjes zelfs onaangetast door de tand des tijds.
Misschien een bedrieglijk, maar desondanks fijn gevoel.