'De winter is begonnen!'

31-10 en vanochtend is de laatste vlucht vertrokken, met de laatste toeristen.
Her en der zie je nog een verdwaalde toerist lopen, meestal in een korte bloemetjesshort en dito T-shirt, terwijl de Grieken hun winterjassen maar vast aangetrokken hebben.
Zodra de temperatuur hier richting de 20 zakt hoor je de Grieken steevast roepen:
‘De winter is begonnen!’.
Aangezien alle winterkleding een maand of 7 in de kledingkasten heeft gelegen is de overheersende geur in Chania momenteel die van mottenballen.

28-10 was een nationale feestdag in Griekenland.
In alle steden komen dan duizenden schoolkinderen (van peuters tot tieners) in korte rokjes en lippenstift langs in een parade.
Op deze paradijslijke dag voor pedofielen herdenken de Grieken niet de bevrijding van de Duitsers, maar het begín van de 2de wereldoorlog! (blijven apart en tegendraads die Grieken)
28 oktober staat hier ook wel bekend als ‘Nee’-dag.
Wat de Grieken vieren is het feit dat Griekenland unaniem ‘Nee’ riep toen Mussolini overgave eiste.
En daarmee begon dus officieel de oorlog.
Hitler had zich nog enigszins verkeken op de strijd die zou volgen, zijn woorden waren:
‘Kreta…dat hebben we in een halve middag’.
Dat heeft heel wat langer geduurd en tijdens de gehele bezetting door bleven de Grieken zich actief verzetten.

Vervolgens ben ik begonnen met het verhuizen van mijn kostbaarste bezit….mijn boeken.
Al mijn boeken, inclusief boekenkasten staan nu tot ook haar grote vreugde bij vriendin I..
Ze vertelde me dat ze de volgende dag helemaal verlekkerd voor de kasten stond en dacht: ‘mijn eigen bibliotheek!’.
Ik had met mijn schatting van 700 boeken overigens schromelijk overdreven, het zijn er in totaal 485.
Gelukkig staat er in Nederland op mijn oude kamer nog een dergelijke kast op mij te wachten.

Afijn, nu mijn pareltjes veilig gestald staan, ver van vocht en viezigheid, moet ik de komende dagen de rest van mijn spullen gaan inpakken.

Vanochtend heb ik mij vrijwillig begeven in de Griekse hel: de uitkeringsinstanties.
Raadzaam is het om een valium te slikken voor het betreden van een dergelijke instantie hier.
Gewapend met een boek (uiteraard) van Tolstoj (ik ben eindelijk in Anna Karenina begonnen) heb ik ruim 2,5 uur in de rij gestaan bij de IKA (verzekeringen). Maar dat is niet het ergste, in Nederland word je ook wel eens geconfronteerd met wachtruimtes, maar daar is dan in ieder geval een ruimte. Hier sta je dicht op elkaar in de rij (en proberen om voor te dringen is de norm-zelfs met een nummertjes systeem- ) tussen schreeuwende vrouwen met dikke snorren, mensen die in snikken uitbarsten en chagrijnige vrouwen achter het loket (waarvan één ook met snor).
Toen ik om 11.30 binnenkwam trok ik nummer. 248.
Nr. 160 was net aan de beurt.
Om kwart voor twee werd er geroepen: ‘om twee uur gaan we dicht, iedereen die dan nog niet aan de beurt is geweest moet morgen maar terugkomen!’
(waarna er een gekrijs van jewelste rondom mij uitbrak van mensen die met nummertje 290 in de hand zaten).
Ik vermaande mijzelf tot kalmte, dacht: ‘mij krijgen jullie niet gekker’ en concentreerde mij op mijn boek.
Ik had geluk. Om 13.59 kwam mijn nummertje in beeld.

Donderdagochtend moet ik mijn telefoon- en internet afsluiten en zal het ook een weekje stil worden op mijn Blog. Daarna zal ik tijdelijk vertoeven in een periode van tijdsoverschot en kan iedereen weer Blog stukjes van mij verwachten. Over ruim een week begint mijn hunt naar boeken weer….. En ik weet ook al waar ik kan beginnen! Mijn vader vertelde me gisteren dat 1 van mijn favoriete 2de handboekzaken begint met een totale leegverkoop en alles voor de helft van de prijs wordt weggedaan. De leegverkoop duurt tot december. In de eerste instantie brak er paniek bij mij uit:
‘O god nee toch! Toch niet nu?? Waarom niet over een week? Dan zijn vast alle toppers al weg!’, maar mijn bron heeft mij verzekerd dat het leeg en stil in de winkel was (de boekhandel ligt een beetje ‘verstopt’ en hanteert rare, beperkte, openingstijden). Jullie begrijpen hopelijk echter wel dat ik niet van plan ben de identiteit van deze boekhandel uit de doeken te doen. Dat horen jullie pas de dag nadat ik er heb ingeslagen.

Met het verhuizen van alle boeken naar I. heb ik ze gelijk ook allemaal maar in mijn computer geregistreerd. En daarvan presenteer ik een lijstje:

‘de boeken uit D.’s kast die nu bij I. staat die D. bekoorden’:
1) Centaur in de Tuin – Moacyr Scliar - onbeschrijfelijk mooi, helaas het enige boek van Scliar in het Nederlands vertaalt. Over een Centaur die zich in de naam der liefde tot mens wil laten ombouwen. Soort van Plastische chirurgie in een sprookje gegoten. Doet een beetje denken aan de stijl van Gabriel Garcia Marques.
2) De Truffelminnaar – Gustaf Sobin; Een leraar verliest zijn vrouw aan de dood. Hij ontdekt dat hij door het consumeren van een bepaalde truffel zo intens over zijn overleden vrouw droomt dat het voelt alsof ze er in de nachten weer is. Deze truffels worden zijn obsessie. Boek leest zelf als één mooie, poëtische droom.
3) Het parfum – Patrick Süskind – Zo gruwelijk, zo mooi, zo rauw. Dit boek is ongeëvenaard.
4) Zout op mijn huid – Benoite Groult – Een onmogelijke liefde voor het leven tussen een intellectuele vrouw en een zeeman.
5) Madame Bovary – Gustave Flaubert - Madame Bovary en Eline Vere dicht bij elkaar geplaatst, waar ze horen, kunnen ze elkaar in ieder geval gezelschap houden. Beide vrouwen met teveel passies, teveel dromen en te weinig realisme. Geeft weer hoezeer de mens verlangt naar liefde en hoe ver hij daarvoor bereid is te gaan. En hoe vreselijk hij er meestal naast blijkt te zitten.
6) Eline Vere – Couperus
7) Verhaal van een schipbreukeling & 100 jaar eenzaamheid– Gabriel Garcia Marques – de schipbreukeling is geweldig, heb je in een middag uit. Het verhaal: een boot vergaat en de enige overlevende drijft op een houten vlot enige weken op zee. Krijgt hallucinaties, vangt een duif en bijt zijn kop eraf, tracht zijn gymschoenen op te eten en moet continu haaien verjagen. Inmiddels is door zijn familie zijn begrafenis al gehouden. Dit verhaal is gebaseerd op een waargebeurd verhaal, Marques heeft deze man geïnterviewd en vervolgens dit boek geschreven. Overigens werd het merk gymschoenen na het vinden van de arme ziel zeer populair – hij had ze niet kapot kunnen bijten of rukken. Idem zijn horloge – dat deed het nog steeds.
8) Demian – Herman Hesse – De strijd tussen goed en slecht. De kracht van liefde en kunst. De muur tussen kind en volwassen zijn. Mooi.
9) De woeste hoogte – Brönte – Vrouwen vallen uiteindelijk altijd voor de Bruut en niet voor de goedelijke sul. Waarheid als een Koe.
10) De Verborgen Geschiedenis – ‘Donna Tartt’ – Aantal studenten Oudgrieks gaan zich verder verdiepen in de mythologie en de Griekse tradities totdat dit compleet uit de hand loopt.
11) Millroy de Tovenaar – ‘Paul Theroux’ – Een aan lager wal geraakte goochelaar begint een Sekte gebaseerd op ‘voeding uit de bijbel’. Krijgt zijn eigen TV show en vele jonge volgers die hem aanbidden. Verteld uit het gezichtspunt van één van deze, een 13-jarig meisje. Fascinerend boek; Ben daarna nog een tijdje op zoek gegaan naar ‘recepten uit de bijbel’.
12) De voorlezer – Bernhard Schlink
13) 1984 – George Orwell – Big brother is watching you. Huiveringwekkend!
14) De hond in het lege huis – Anton Koolhaas – Man, vrouw en hond op een vakantie-eiland. Vrouw gaat zwemmen en keert nooit meer terug naar het strand. Man vertrekt alleen terug naar huis en probeert zo goed als hij kan zijn leven weer op te pikken. Raakt er op een gegeven moment van overtuigt dat hij de hond in het vakantiehuis heeft opgesloten en vliegt terug naar het eiland. Probeert daar vrede te krijgen met het gebeurde.
15) De Sater – Paul Claes – Claes op zijn best. Heb de Kameleon ook gelezen, maar Claes is een ster in het beschrijven (en vertalen ) van Oudgriekse taferelen.

Al hou ik met heel mijn hart van praktisch elk boek dat ik bezit, bovenstaande boeken wisten mij in een ‘droomtoestand’ te brengen. Die heerlijke leeservaring van totaal een andere wereld te betrekken en daar te bestaan. Deze boeken hebben een eeuwig plekje in mijn hart.

Wat hebben Bud Spencer en Mao Tse-Lung gemeen?

Wat hebben o.a. Bud Spencer, Laura Bush, J. Edgar Hoover, Karl Marx, Casanova, MaoTse-Tung, Jorge Luis Borges, Benjamin Franklin en de Gebroeders Grimm gemeen?

Voor het antwoord zie link onder titelkop.

Beminde

Ik heb net het boek “Beminde” van Toni Morrison uitgelezen en het mag nu wel dichtgeslagen naast me liggen, dit is een boek dat in je voortleeft en dat je eigenlijk nooit uit hebt.

Toni Morrison verstaat een kunst die ik nog nooit eerder op een dergelijke wijze uitgevoerd heb gezien. Namelijk om wreedheid teder te beschrijven. Ik kan het niet anders omschrijven. Een ieder die het boek gelezen heeft zal begrijpen wat ik bedoel.

Dit is geen gemakkelijk boek; Neem er de tijd voor. Wanneer je het te lang weglegt word het zware kost. Het duurt namelijk even voordat je ondergedompeld bent in de stijl die T. Morrison gebruikt en de betekenissen kunt doorgronden. Toni Morrison speelt met stijl en tijd als geen ander. Elk hoofdstuk wordt verteld vanuit een ander oogpunt, door een ander persoon en met een ander taalgebruik. Het boek heeft een jazzyachtig ritme.

Het verhaal dat ze verteld is ‘onderhuids gruwelijk’. Een gevluchte slavin snijdt haar eigen baby de keel door om het te behoeden voor een leven als slavin. Het kind blijft haar en alle mensen om zich heen echter terroriseren, eerst als geest en vervolgens als een wezen van vlees en bloed. Overigens totaal geen zweverig boek, juist op een rauwe wijze realistisch.

Markant detail is dat Mw. Morrison de basis van ‘Beminde’ heeft gebaseerd op het leven van de slavin Margaret Garner, die inderdaad haar kind ombracht zodat het niet zou opgroeien in slavernij.
Toni Morrison is de laatste jaren in Amerika overigens ongekend populair, voornamelijk omdat Oprah Winfrey de schrijfster onder haar vleugels heeft genomen. Elk boek dat Oprah in haar boekenclub opnam werd een bestseller, en van Morrison waren dat er wel 4. Ook heeft Oprah zelf een rol gespeeld in de verfilming van ‘Beloved’.
De schrijfster Toni Morrison heeft in 1993 de Nobelprijs voor de literatuur gewonnen. En als je ‘Beminde’ leest weet je waarom.

Onder het lezen werd ik telkenmaal op mijzelf teruggeworpen en geconfronteerd met zaken waar je niet dagelijks bij stilstaat: Het feit dat er –ook nu nog- mensen zijn die alleen werken en slapen, een leven lang. Dat mensen je geloof in de liefde zo gemakkelijk kapot kunnen maken totdat liefhebben geen optie meer is. Dat sommigen zelfs de sterksten kunnen afbreken totdat er niets meer over van ze over is.
Dit boek grijpt je bij de keel, zet je voor een spiegel en maakt je uiteindelijk ook een klein beetje gelukkiger omdat je je realiseert hoeveel je eigenlijk hebt om dankbaar voor te zijn.

De beroemde schrijver Peter Dörfler

Vandaag in een hotel een vreemde vondst gedaan.
Kent U de schrijver Peter Dörfler? Nooit van gehoord? Echt niet?
Nou, ik ook niet.
Ik trof het boek “Nood in de Allgau” van Peter Dörfler aan en het was vooral de band die me aansprak. Toen ik het doorbladerde riep de receptioniste me toe dat ik het maar moest meenemen anders ging het de prullenbak in. (gruwel gruwel…ja er zijn hier echt hotels die boeken WEGSMIJTEN. In de PRULLENBAK!).
Ik weet echter niet of boek en ik samen een gezellige avond gaan doorbrengen.
De druk dateert namelijk uit 1939 en het is geschreven in Oudnederlands.
(En dat leest zoo gezelligsch).
Desondanks kreeg ik het niet over mijn hart om het in de prullenbak te zien belanden.
Het kaft ziet er nog zo puntgaaf uit en aan de binnenkant zit een stickertje met daarop de tekst :

J. Meijer
Dupuits
Groote Staat 27 (er staat echt Staat)
Tel. 580
Maastricht.

Alleen al voor het stickertje was hij de moeite van het meenemen waard.

Een beetje speurwerk op Internet naar de schrijver maakt kenbaar dat P. Dörfler (priester en dichter) tot 50 jaar geleden een veel gelezen schrijver was.

Hij zag het levenslicht op 29-04-1878 op een boerderij in Obergermaringen (deze plaats is al net zo bekend als de schrijver, of brengt U er al uw vakanties door?).
Zijn jeugd bracht hij lezend door.

Een klasgenoot vertelde dat een geliefde opmerking van hem was:

"Lieber nichts zu essen als nichts zu lesen!".

Een opmerking naar mijn hart!!!!
Hij studeerde ‘Vroegchristelijke Archeologie” (kan men dat hedendaags nog studeren?), werd priester, werkte met weeskinderen en was dichter/schrijver. Een soort van heiligman dus.
In 1945 won hij de dichterprijs van de stad München en hij was lid van de Academie der schone kunsten in Bayer.
Zijn boeken worden nu niet meer gedrukt en nauwelijks gelezen, zijn instellingen worden als ouderwets beschouwd en streekromans zijn zowiezo uit de gratie.
Dat zal mij overigens niet tegenhouden het te lezen als de schrijfstijl mooi blijkt te zijn.
De schrijver overleed op 10-11-1955.

Maar wat mij nu bezig hield is waarom iemand dit boek heeft uitgekozen om als vakantiekost mee te nemen?
Was het een bejaarde man die bij het inpakken dacht, goh ik heb nog een boek liggen van 66 jaar geleden, laat ik dát nou eindelijk eens lezen?
Of was iemands oma overleden en dacht die persoon: gohhhh de bestseller van Dörfler, die wilde ik nu al jaaaren lezen. En wow! Nog in Oudnederlands ook!
Ik vind het een waar mysterie.
Nu weet U het echter mensen.
Er zijn vakantiegangers die geen Dan Brown in hun koffer steken, maar een heuse Dörfler uit 1939 in oud-Nederlands. Is dat niet vooruitstrevend?!
Ik heb in ieder geval een leuk stickertje.

Welk boek staat in uw kast stof te vangen?

Gisterenavond te veel gegeten (en gedronken) en daardoor onrustig geslapen. Ik droomde dat ik tijdens mijn werk ruzie kreeg met een gast.....over een pen. Mijn gast wilde m'n pen niet teruggeven dus uiteindelijk stonden we beiden aan de pen te trekken. Volgens mij is dit een vaag teken dat ik aan vakantie toe ben.

De Blogsurfers zullen ongetwijfeld wel eens op de site van de schrijver Kluun geweest zijn. Kluun heeft enige weken terug een verkiezing gehouden voor het meest onuitgelezen boek (de vergeelde boekenlegger). Voor uitslag zie mijn link onder titelkop.

Het heeft mij benieuwd gemaakt naar het meest ongelezen boek. Bij mij staan al jaren boeken in de kast die ik heel erg graag wil gaan lezen, maar toch altijd net weer naast grijp (omdat hij te dik/te kleine letters/te zwaar) is.
Ik kan er zo 5 noemen:

• De Decamerone - Boccacio
• De Kleine Vriend - Donna Tartt (en de negatieve berichten houden me tot dusver tegen al geeft Pieter Steinz in 'Lezen Etcetera' -ik zal dit boek later nog eens bespreken, hoort thuis in de kast van elke literatuurliefhebber- een goede recensie.) De 'Verborgen Geschiedenis' van Tartt is 1 van mijn favoriete boeken.
• De Davinci Code - Dan Brown - ooit gekocht en nog niet aan begonnen vanwege slechte verhalen en omdat 'iedereen het leest'
• Oorlog en Vrede - Tolstoj
• De Toverberg - Thomas Mann
• Lord of the Rings - Tolkien
• En (schaam schaam schaam) ik heb tot op heden Anna Karenina nog niet gelezen. Wil dit al heel lang, maar pak dan toch weer iets anders. Moet binnenkort maar eens verandering in komen.

Welk boek staat bij U al jaren op het leeslijstje, maar doet nog steeds dienst als boekensteun?

Gevaarlijke boeken

Ik ben weer erg slim geweest.

Middenin een verhuizing en al een tijdje bezig dingen weg te gooien.
Tevens had ik een doos met boekenpulp klaargezet om weg te brengen.
Die boekenpulp heb ik uiteindelijk omgeruild voor boeken op mijn boekenplank.
Kortom, weer een nieuwe doos boeken in huis gehaald.
Altijd verstandig als je niet weet waar je ze laten moet.

Afijn, mijn nieuwe aanwinsten zijn oa:
- 'Shardik' van Richard Adams (intrigeert me, iemand gelezen?)
- 'Onwaarschijnlijke verhalen' (verzameling verhalen van Poe, Lawrence, Wells, Dahl, etc.)
- 'De Trip' van Tom Wolfe
- 'Hartslag' van Jens Christian Grondahl
- 'Hoe ben je een goed mens' van Nick Hornby en
- 'De mooiste Mythen en Sagen uit de Middeleeuwen' bewerkt door Drs. Hans P. Keizer.
Deze laatste lijkt in retrospekt nogal een misser te zijn.
De Titel sprak mij aan en ook bij het snel even doorbladeren vielen de mooie tekeningen me in het oog.
Thuis gekomen heb ik pas de beschrijving op het kaft doorgelezen en las toen :
“De mooiste mythen en sagen uit de Middeleeuwen is een feest om te lezen. We zien ridders in glanzende wapenrusting, fier op hun paard gezeten, met een lans in hun hand en een kleurig lint aan hun helm…..Deze bundel verhalen biedt urenlang leesgenot en zal u nog lang bijblijven. U kijkt voorgoed met andere ogen naar een kasteel”.

GAD-VER-DAM-ME…….
Wat is dit??? De Mooiste Mythen en Sagen uit de Middeleeuwen voor geestelijk gestoorden? - Ik hoopte zoiets als Robert Graves “Griekse Mythen en Sagen” te hebben gevonden (prachtig prachtig prachtig) but no such luck.-
Een tekst als hierboven, dat is gewoon pure woordverkrachting.

Gisterenmiddag heb ik nog een uurtje met een (intelligente, geschoolde en waanzinnig leuke meid) vriendin op het strand gelegen en zij las een candlelight roman (why why why?) die opgebouwd is uit zinnen als deze.
Zinnen in de trend van:
“Haar lange, donkere, krullende haren wapperden voor haar gezicht. Haar fonkelende, blauwe ogen, als diepe poelen keken hem aan. Met fiere, grote passen kwam hij naar haar toe…..”

Het brengt mij voor een dilemma; Sommige boeken kunnen zeker een gevaar opleveren.
Toen Goethe’s “Leiden des jungen Werthers” uitkwam, ging er een golf van zelfmoorden door Duitsland heen. Allemaal jongemannen met een gebroken hart die zich met Werther vereenzelfdigden en zich gekleed in Werthers gele pandjas voor de kop schoten.

En wat te zeggen over de moordenaar van John Lennon?
Hij beweerde tot de moord van Lennon te zijn aangezet door het boek “Catcher in the Rye” van J.D. Salinger. Nadat hij Lennon elimineerde liet hij het boek op het lichaam achter.

Boeken kunnen beïnvloeden, misschien zelfs hypnotiseren. Als je door het uitlezen van een boek (Allen Carr’s “stoppen met roken”) geen behoefte meer hebt aan een sigaret (het werkt!) dan bestaan er wellicht ook boeken die je zodra je ze dichtgeslagen hebt je stimuleren om je relatie uit te maken. Of boeken die je het duwtje geven om ontslag te nemen van je werk en de wijde wereld in te trekken.
Of om je te laten ombouwen.
Of om in je uppie een derde-wereld oorlog te ontketenen.

Dergelijke boeken zijn in het bijzonder boeken die ik graag wil lezen.
Om je aan het wankelen te brengen, moet een boek wel razendsterk zijn geschreven.
Zo sterk dat je werkelijk in het beschreven karakter stapt en dat op het moment dat bij het personage in het boek het kwartje valt, ook bij jou het kwartje valt.
Mooie synchronie: lezer en personage zien samen het licht.
Ik wankel niet zo snel, ik proef van dit, ik proef van dat, maar wil altijd verder proeven.

En wat te denken van boeken die tot massamoord hebben aangezet?
Zoals Mein Kampf, de Malleus maleficarum (het handboek in de Middeleeuwen wat betreft heksenvervolgingen) en allerlei boeken waarop religies staven?

Om het nu toch wat dichter bij huis te houden, hoe zit het met het gevaar van slecht geschreven Candlelight-Kasteel-Pulp-Romannetjes?
Als ik veel tijd doorbreng met mijn Vlaamse collega’s valt het mij op dat ik ook plots ‘Wablief’ en ‘Allez’ ga zeggen. Zelfs mijn intonatie verandert. Als een paar uurtjes met iemand anders je taalgebruik en je stopwoorden kunnen veranderen.....

Lopen de liefhebbers van deze romannetjes dan niet een immens gevaar? Het gevaar van geestelijk infantiele beïnvloeding? Moeten wij, het volk, de publicatie van dergelijke propaganda niet tegengaan? Ik zie mij het toekomstige gesprek met deze vriendin al voor me:

“Nog een leuke vent tegen het lijf gelopen?”
“Ja; Ik zag hem gisteren morgen in de ochtendzon. Zijn huid glinsterde”
“O”
“Mijn hart ging vreselijk te keer. Zijn (lange, blonde) haar wapperde in de wind. Zijn aftershave rook naar rozen in Juli. Het was liefde op het eerste gezicht”.

Afijn, uiteindelijk ben ik er toch van overtuigd: beter 1 boek dan geen boek (dit is ook mijn filosofie in de liefde). Ja. Zelfs beter pulp lezen dan niet lezen.

Nu lees ik graag 'op niveau', maar kijk stiekem wel naar pulpprogramma's op TV.
Wie weet heeft de mens toch een dosis pulp nodig om het leven leefbaar te maken en krijgt de 1 het binnen middels de media (lezers van de Telegraaf, tijdschriftje Story bij de tandarts) en de ander via een romannetje?

Bibliofilie, zegen of vloek?

Het heeft ruim een week pijpenstelen geregend op Kreta.
Ikzelf vond het een genot, die regen -na maanden van hitte-, mijn gasten dachten daar natuurlijk anders over.
Frappant vind ik dat ik bij de eerste regenval altijd het gevoel krijg dat het eiland weer van de Kretenzers zelf is. De inwoners trekken bij de eerste drupjes hun winterjassen aan en ineens vallen de toeristen uit de toon met hun bermuda’s en sandalen, banjerend door de regenplassen, met hun gezichten op onweer.
Terwijl er op de gezichten van de inwoners een spoor van verlichting te bespeuren valt:
het einde is in zicht…..alsof de regen het einde van het toeristenseizoen aankondigt.
Nog even…

Op één deze regenachtige dagen heb ik een middag doorgebracht bij een bijzondere Kretenzische familie woonachtig in het dorpje Kalives.
Bij deze mensen staat altijd de deur voor me open. Zodra ik er binnenkom verzamelt het gehele gezin zich in de huiskamer om me heen, allemaal door elkaar schreeuwend en of ik honger heb of niet, ik MOET mee-eten.
Meestal krijg ik ook een fles olijfolie mee als ik vertrek, of gruwel, een geslachte kip uit de tuin.
Er wonen hier 8 mensen (opa en oma gaan hier écht niet naar bejaardentehuis!).
Deze mensen hebben niet veel, maar ze hebben ook niet veel nodig.
Ik moest vroeger nog wel eens grinniken om de oma in dit gezin. Dan moest ik bijv. stante pé naar Nederland bellen, want ze had op de radio gehoord dat er oorlog was uitgebroken.
Of ze waarschuwde me vooral voorzichtig te rijden op de snelweg: ‘want die zit vol met rukkers en eikels!’ (zegt een 92-jarige).

Deze mensen hebben het door, ‘Eenvoud is Bliss’.

Waar wij allang het spoor bijster zijn, kennen zij het geheim des levens.
Samenzijn.
Gezelligheid.
Hard werken op het land.
Familie.
Lekker –en gezond- eten en niet teveel poespas.
Van intelligente mensen in Holland vind ik het vaak onbegrijpelijk dat zij nooit een boek lezen, maar bij dit gezin hier staat niet eens een boekenkast en vreemd genoeg kan ik het van hun hebben.
De Bibliofiel denkt het geheim des levens in zijn boeken te vinden, maar is dan het niveau van de basis al ontstegen.

Ik citeer de schrijver Bernlef, in interview met vrouwenweekblad Libelle (tja heren, hoe zou U anders ooit dit citaat kunnen lezen dan via mijn log):
"Allemaal hopen we dat er een soort verklarend principe is dat overzicht en Zin geeft. Ik denk dat de meesten van ons het grootste deel van ons leven een poging doen om controle te krijgen, grip. Er zijn bijvoorbeeld veel mensen die iets verzamelen. Zij halen hun gevoel van macht en overzicht uit het compleet maken van iets: bv. alle boeken van een geliefd schrijver. Alsof de wereld zo begrepen kan worden. Terwijl we weten dat het zo niet werkt. Als we dood gaan, wordt al die rotzooi die wij bij elkaar hebben verzameld door onze kinderen verdeeld of naar de rommelmarkt gebracht. "

Soms is de ontwortelde boekenliefde geen zegen meer maar een vloek.
Zoals nu.
Ik zit middenin een verhuizing en ben tot de conclusie gekomen dat ik net zoveel boeken heb als spullen. Ik verwacht zeker 10 dozen vol met boeken te pakken.
Het geeft me nu al slapeloze nachten. Waar ga ik mijn boeken VEILIG opslaan? Over mijn andere spullen zit ik nauwelijks in zolang mijn boeken maar ongeschonden de winter doorkomen. Momenteel ben ik een toepasselijk boek aan het lezen van Ed Schilders, genaamd ‘Literaire curiosa en rariora, boekenvrienden en bibliomanen.’. Daarin kan de boekenvriend lezen hoe heb met hem af kan lopen als zijn hobby uit de hand loopt.
Mijnheer Schilders heeft talloze geweldige voorbeelden verzameld.
Voor de Boudewijn Büch-fans: Boudewijn Büch heeft na lezing van dit boek een brief gestuurd aan Ed Schilders dat hij het in een avond had uitgelezen en ervan genoten had!
Er staat een link bovenaan mijn pagina naar de Essays van Ed Schilders, veel mooie stukjes over boekenliefde.
Ed Schilders schrijft over allerlei vormen waar het ‘een beetje mis is gegaan’:

Bibliomanie: De Bibliomaan is niet meer geinteresseert in het werkelijk lezen van de boeken die hij bezit. Het gaat nu om een ziekenlijke neiging ze te bezitten, indien nodig heilige alle middelen het doel. Er zijn veel voorbeelden van Biliomanen bekend waarbij diefstal of moord niet meer geschuwd werd.
Biblioklast: Iemand die boeken vernielt door er bepaalde blz. Uit te scheuren, die hij in zijn verzameling wil voegen.
Bibliopath: Iemand die ziek word door de aanwezigheid van boeken.
Bibliophag: Iemand die letterlijk boeken verslind door ze op te eten (en vaak gelooft dan de kennis in zijn lichaam op te kunnen nemen).
Bibliophobe: Iemand die bang is voor boeken.
Biblioskop: Iemand die boeken doorbladerd zonder ze te lezen
Bibliotaph: Iemand die zijn bibliotheek voor de rest van de wereld verstopt (om zichzelf er vervolgens levend in te begraven).
Bibliolatrie: Een dusdanige verheffing van 1 bepaald boek dat er geen andere boeken meer geduld worden.
Bibliolythie: Behoefte om boeken te vernietigen, wat kan eindigen in heksejachten en openbare boekverbrandingen.
Biblioverser: Iemand die boeken voor een ander doeleinde gebruikt als lezen. Ja inderdaad: ook om sexuele handelingen mee uit te voeren (mijn fantasie laat me hier even in de steek, ik kan mij enkel een vorm van sm voorstellen waarbij men elkaar met de boeken ervan langsgeeft?).

Zelf zit ik denk ik tussen Bibliofilie en Bibliomanie (nog wel dichter tegen Filie). Ook ik heb boeken in mijn kast staan die mij door hun aanwezigheid blij maken, maar waarin ik in geen jaren een letter heb gelezen. En ik moet ook altijd meer hebben.
Mijnheer Schilders zijn boek is gevaarlijk voor boekliefhebbers. Na het lezen van het hoofdstukje ‚Een reisbibliotheek op zakformaat’, wil ik het boek ‚The Book on Books’ óók hebben (na zijn enthousiast betoog). Dit boek (dit lijkt wel een raamvertelling over een boek in een boek) van de hand van Mr. Jackson moet HET naslagwerk over boeken, bibliofilie en bibliomanie zijn.

HEBBEN!

En zo komt er geen eind aan....

Ik zeg het je. Dat gezin waarover ik schreef, in het kustdorpje Kalives. Zij hebben het door.

Generalisaties over de boekverslaafde, hamsterende lezer.

Deze lezer:

Zijn verzamelwoede breidt zich waarschijnlijk ook verder uit naar andere gebieden in zijn leven; Het verzamelen van herinneringen, lijstjes, onbeduidende zaken waar herinneringen aan kleven (treinkaartje naar een bijzondere bestemming van 16 jaar terug). Het verzamelen an sich is een poging tot ordenen, een poging tot bezitten en begrijpen, een poging om een begrijpelijke wereld te scheppen in de onverklaarbare chaos om ons heen. Echter wil het verzamelen van zoveel emotioneel geladen troep nog wel eens chaos in de chaos veroorzaken.

Er is een diepe, diepe liefde voor het boek. De wetenschap dat we zonder het boek nergens waren. Nergens met onze wetenschap. Nergens met onze filosofie. Tot eind 19de eeuw was het schrift de enige manier om onze kennis over te dragen. Voordat Beeld- en Geluidsmateriaal bestonden. Alles begon met het geschreven woord. “In den Beginne was er het woord.”

De verwoedde lezer is denker, filosoof en piekeraar. Iemand die zo graag kennis opslurpt zal dat ook gebruiken. Dit eindigt meermaals in een overmatige woordenbrij in het hoofd. De verzamelaar stopt ook graag alles in hokjes, net zoals zijn boeken overzichtelijk geordend in de kast staan. Zaken die niet in hokjes geplaatst kunnen worden, daar word net zolang over gepiekerd tot ze er wel in passen.

De verslaafde lezer is aspirant schrijver. Maar wel 1 met een reusachtige handicap. Men zou denken dat veellezen een hulp is tot het zelf creëren van leesbare stukken. Maar de lezer weet de waarheid: Hij/zij heeft namelijk zo veel moois, hemels moois, gelezen dat het onwaarschijnlijk moeilijk word om zelf te gaan schrijven. Middelmatig zijn wil je niet en je evenaren aan de goden is een onmogelijke taak.

De lezer heeft iets met woorden, de betekenis ervan, de klank, het gevoel van woorden. 10 tegen 1 dat de grote lezer zich gemakkelijk meester maakt over vreemde talen.

De verzamelaar van boeken kan niet omgaan met verlies. Het bezitten van waarde maakt het mogelijk om het kwijt te raken. De dood; Een grote angstmakende wolk: want waar gaat de kennis heen die de verzamelaar zijn hele leven in zich opneemt? Met welk nut zuig ik alles op als een spons. Wat blijft ervan over?

De bunkerende lezer is een passieve levensverbeteraar.

Hij/zij heeft een grote algemene kennis.

Overal een mening over.

Is een huismus met een herhaaldelijk verlangen naar rust en schoonheid.

De behoefte tot scheppen (want jazeker! Ook lezen is scheppen, is creëren, is poëzie, is eigen maken van gedachten, ze ombuigen, vasthouden en gebruiken).

Heeft nog veel meer versplinterde interesses om zich heen, die hij/zij door middel van boeken over deze passie weer kan voeden.

Kan het gewoon niet vatten dat het grootste deel der mensheid nooit een boek leest.

Voelt zich klein in de wereld, maar tegelijkertijd groot in zijn wereldje.

Is een streber en raakt nooit uitgeleerd.

Zoals ik al schreef: generalisaties. Herkent de lezer er wat in?