Vierkante dingen

Dit was ooit een blog over boeken.
Die vierkante dingen.

Maar toen was er de baan. En de baan slokt me op. Voor vriendje probeer ik me goed te houden en kook ik zelfs nog wel eens. Maar als vriendje bij een vriendje blijft hangen blijft mijn avondmaaltijd beperkt tot een snee brood met ham en een hete peper (ja ik heb vreemde eetgewoonten). Wanneer ik geen energie heb om een blik mais op te warmen en zelfs het nieuws op tv onverteerbaar is, dan blijkt dus dat lezen niet meer lukt. Mij niet meer lukt.

Ik zie ze nog wel hoor. Die makers van die vierkante dingen.
Als je je eens wilt vergapen aan bekende schrijvers bezoek dan cafè Schiller op het Rembrandtplein. Daar zit bekend schrijvend Nederland zich lam te zuipen.
Het cafè bevindt zich om de hoek van mijn werk en soms sleep ik me erheen om mijn mineralentekort met een glas wijn aan te vullen.
En dan gaap ik in de gezichten van bijvoorbeeld de immer vriendelijke Martin Bril (daar volgt ooit nog wel eens een spannend eerlijk verhaal over stammend uit mijn Prometheus-tijd), AFTH van der Heijden en nog veel meer anderen.

Ik zat er vanmiddag nog even en er was zowaar een boekpresentatie. Ik herkende bekende schrijver na bekende schrijver.
Maar door de vermoeidheid bleven hun namen ver in mijn geheugen begraven.
'Kijk daar heb je...eeee...hoe heet hij nu ook alweer, he verdorie, er staat een interview met hem in de laatste uitgave van het tijdschrift Boek.'
en 'Hey...daar staat die schrijver van die goede columns. Met dat lange haar. He, je kent hem wel, Pfeiffer ofzoiets. Ilya? Ischa? Wacht, ik weet het wel!'.

Het is slecht met mij gesteld. Boeken zijn vierkante dingen geworden en schrijvers ken ik niet meer van naam.

Ik ben toe aan vakantie.

De electronische sigaret

Sinds een maand rook ik electronisch.
Dit is een speciaal bericht voor alle sceptici: dit is de uitvinding van de eeuw!
Greep ik in het begin ook nog naar de analoge sigaretten, nu taal ik er niet meer om.

Wat is de electronische sigaret?
Het is een klein bouwpakketje, bestaande uit een atonomizer, een oplaatbare batterij en een nicotine ampul. Door aan de nicotine ampul te zuigen, activeer je de batterij en verhit de atonimizer de lucht die je door miniscule gaatjes in de batterij naar binnen lurkt. De nicotine vloeistof veranderd in een weldadige damp die verdomd veel op normale rook lijkt.

Behalve dan als je zo slim bent geweest om de Supersmoker te kopen. In dat geval train je enkel je wangspieren om een klein beetje rook te inhaleren die smaakt naar verbrande panty.

Inmiddels is mijn broer ook overgestapt op de E-Sigaret. Bij hem is het uitgegroeid tot een hobby. Verschillende soorten E-sigaretten, ampullen in dertig verschillende soorten smaken en sterkten. Dit weekend was ik bij hem op bezoek en hebben we een heerlijk avondje allerlei smaken uitgeprobeerd. Vanille bleek een succes.

Ondanks dat ik nu alleen nog maar nicotine en natuurlijke smaakstoffen inhaleer, het geweldig smaakt, ik niet meer stink en mijn longen niet meer vervuil, blijven veel mensen om me heen roepen: 'Ik geloof er niet in!', 'Ik houd het bij mijn sigaret' en 'Dit kan niet werken!'

Geloof me.
Het werkt.

Voor meer informatie over de verschillende soorten E-sigaretten: bezoek de FAQ en vandaaruit ook het www.e-sigaret.nl Forum!

Sylvia Plath - Letters home

"Perhaps what I do miss here is the lack of my friends who have known me in my past. I can't explain fully how much it means to have people who have shared years of one's life and with whom you can assume a deep understanding and common experience...
While I am very happy here and have many too many invitations to accept even half, all my acquaintances are at the same ' historical stage' in knowing, and it takes only much time to achieve anything like the deep and vital friendships I left behind me at home. Everyone here is so 'new' and untriend. "

Sylvia Plath's letters home - November 14, 1955

Drama queen leest Kafka

* Er komt niet veel van lezen de laatste tijd. Een paar pagina's in bed, maar ik val meestal al na drie bladzijden in slaap. Toch voor elkaar gekregen om op deze manier Kafka's Amerika uit te lezen. Ik ken geen andere schrijver die het voor elkaar heeft gekregen om doorsnee mensen en saaie handelingen in een pageturner te verwerken. Deze goede man is het gelukt, en helaas kunnen we hem dat niet meer mede delen.

* Een nieuwe baan, nieuw ritme, nieuwe mensen, onzekerheden, veel leren en boven dat alles nog hard werken ook. Het vergt wat van een mens. Dit mens dan. Heel erg langzaam begin ik te wennen aan het nieuwe ritme en het gebruiken van mijn hersenen. Het gebruik daarvan was bij Prometheus nogal gelimiteerd. Driehonderd keer per dag de telefoon opnemen met hetzelfde riedeltje vraag niet zoveel van je verstandelijke vermogens. Ik ben van mening dat in de acht maanden dat ik daar als receptioniste werkzaam was er beduidend meer hersencellen zijn afgestorven dan normaal. Hersencellen die ik nooit meer terug zal krijgen; Margriet Sitskoorn zal het er waarschijnlijk niet mee eens zijn.

* De nieuwe baan begint steeds leuker te worden. Ik zit op mijn plek, maak dagelijks rare dingen mee, en dat heb ik nog wel het meest gemist. De soap opera die onderdeel van het leven behoort te zijn. Leven in de brouwerij. En het leukste ervan is dat je om half zes de knop kan omzetten en het vervolg wacht tot morgen. Ach ja, drama queen in hart en nieren.

* Sinds twee weken rook ik elektrisch. Na drie mislukte stoppogingen lijkt dit een geweldig alternatief te worden. Om het nog maar niet hebben over alle aandacht die ik krijg wanneer ik aan mijn dampende ballpoint zit te lurken. Voor de singles: dit is hét device om benaderd te worden. Ga hiermee in een bar staan en je wordt belaagd door vreemden.
M. moet ze met horden van me weghouden. Helaas geen illusies voor mij, men komt toch echt voor de elektronische sigaret... Toch?

* En omdat ik het niet kan laten, een heel fout nummer uit de jaren '80 om even nostalgisch door de kamer te huppelen.

Volwassen worden? Ik ben blij dat ik het zolang heb mogen uitstellen.

Soms denk ik terug aan al die zorgeloze jaren, waarin werk bijzaak was, ik avond na avond ging stappen en het nooit regende.
Mijn trip naar Kreta bevestigt mijn herinnering. Mijn leven daar bestond uit vrienden, wijntjes in de zon, werken was voor de lol in plaats van voor de cash (die was er namelijk nauwelijks) en alle grotemensenverantwoordelijkheden waren mij vreemd.
Ik heb dat proces heel erg lang kunnen uitrekken. Dertien jaar. Geen ongeluksjaren.
Nu doe ik het allemaal. Om kwart voor zeven gaat de wekker. Om kwart voor acht zit ik op de fiets. Met donker ga ik de deur uit en tegen de tijd dat het weer gaat schemeren kom ik afgepeigerd thuis.
Wanneer ik opper moeite heb hieraan te wennen kijken mensen mij verbaasd aan en zeggen: ‘welcome to the real world’.
Dat is het ja. Ik heb de afgelopen jaren niet in een echte wereld geleefd, maar in een droomwereld.
En het was goed.

Nu zie ik mijn bankrekening groeien. Ik doe leuk werk waar ik bevrediging uithaal. Ik woon samen met een heerlijke man die me met liefde overstelpt.
Ik doe mee met de grote mensen. Op mijn drieëndertigste begin ik te lopen waar mijn oude klasgenoten dertien jaar geleden al rondstruinden.

En af en toe vind ik dat best moeilijk.

Olympia International Vakantiereizen failliet

- Op de eerste dag bij mijn nieuwe werkgever ging mijn oude werkgever 'Olympia International Vakantiereizen' failliet. Vijf jaar lang werkte ik voor deze touroperator op Kreta. Had ik niet de stap genomen om naar Nederland terug te verhuizen, dan had ik nu in een uitermate vervelende situatie gezeten. Geen loon meer, geen uitzicht op werk (probeer daar nu nog maar wat te vinden, eind van het seizoen!) en omringd door huilende hoteliers en boze gasten. Soms zie je pas achteraf hoe juist een beslissing is geweest.

- Na een korte inwerkperiode bij Content vlieg ik vanmiddag voor twee weken naar Chania. Kan ik alle informatie die ik over me heen heb gekregen op me in laten werken. Ik moet nog erg veel leren voor ik mijn nieuwe job naar behoren kan uitoefenen. Ik sta nu nog een een beetje aan de zijlijn te kijken hoe de anderen het aanpakken en kan haast niet wachten om zelf aan de gang te gaan!

- Tussen de bedrijven door las ik twee boeken: 'Spoetnikliefde' van Murakami en 'In Koele Bloede' van Truman Capote.
Met Murakami heb ik een vreemde relatie. Zijn schrijfsels raken me, de stukken die ik lees lijken daarna wel op mijn netvlies gebrand, toch moet ik me erdoor heen zien te worstelen. Ik had het met 'Norwegian Wood' en ook met 'Spoetnikliefde'. Ik kan hier niet direct een verklaring voor vinden.
'In Koele Bloede' van Capote overtrof mijn verwachtingen. Een literaire thriller, een waargebeurd verhaal, een journalistiek werk, een deur in de geest van moordenaars, het is het allemaal. Vooral het beeld dat hij schetst van de Killers blijft je lang bij. Iemand kan van literatuur houden, prachtig schilderen en toch op een avond een gezin uitmoorden. Het zijn déze dingen die elk weldenkend mens niet kan begrijpen, en om de één of andere reden graag wil begrijpen.

- Ik hoop over twee weken met een flinke koffer vol boeken weer naar Nederland te kunnen terugkomen om de boekenkast hier dicht te spekken. Tot snel!