Medemetaaldetectieverlaafden

 Een goed woord voor galgje: M e t a a l d e t e c t i e v e r s l a v i n g. Nog mooier woord is echter Medemetaaldetectieverslaafden. Die bestaan gelukkig ook. Daarom dit verhaal.

Met de metaaldetector op stap gaan is zonder twijfel mijn leukste verslaving. Een jaar of 13 geleden kocht ik mijn eerste echte serieuze metaaldetector bij een Metaaldetectordealer in Hoorn. Ja, een dealer. Want bij een verslaving hoort immers een echte Dealer. 

Mijn avonturen toen noteerde ik hier (lees bijvoorbeeld dit naar eigen inzicht grappige blogje) en ik begon een losse blog. Mocht je deze gevolgd hebben dan zul je wellicht gedacht hebben dat in 2011 de bevlieging over was, maar niets is minder waar!

In die tijd woonde ik samen met mijn grote liefde, Michalis. Ik had voor hem mijn andere geliefde Griekenland verruild voor Amsterdam.

Ondanks dat Mich totaal niet het geduld had voor metaaldetectie kon hij wel erg genieten van mijn avonturen en vond hij het ook het toppunt van humor wanneer ik weer eens op de bank zat in mijn mooiste jurkje met modder in mijn oor. 

Ook herinner ik me de keer dat mijn laars was blijven steken in de bagger, met het eruit wurmen ik mijn voet uit de laars trok en languit in de bagger viel. Zwart terug naar huis fietsen was al een ding. Door Michalis buiten afgehoosd worden door middel van een tuinslang een goede tweede. 

Hij kon zich bewonderend buigen over mijn vondsten en altijd enorm grinniken wanneer ik in bed tijdschriften aan het lezen was over bijvoorbeeld de determinatie van vleeshaakjes uit de 17e eeuw.

In die jaren trof ik ook een andere zoeker, laten we hem Joppe noemen, waarmee ik geregeld op stap ging. Samen zoeken is zoveel leuker dan alleen! Al is het maar om je mooiste vondsten direct te delen en de ander te zien verkleuren van jaloezie. Of zelf te verkleuren van jaloezie en te denken - dat wil ik ook en wel nu onmiddellijk en vervolgens vol gedrevenheid de akker over te rennen.

En toen, 22 April 2009 stond mijn leven stil; Het was de sterfdatum van mijn lief. De kleurtinten uit mijn leven verdwenen, alles was zwart of hooguit grijs. 

Ik ben uitermate dankbaar dat in die onmogelijke tijd deze man, die we Joppe hadden genoemd, mij bleef ophalen om te zoeken. Slechts enkele weken na zijn het overlijden van Michalis stond ik door zijn toedoen weer op een akker. Voor me uit prevelend, huilend, dwaas. En deze medezoeker, hij bleef me ophalen, bleef herhalen: 'Ik weet dat je geen zin hebt, maar je had hier voorheen zoveel plezier aan, je gaat gewoon mee - nee, geen gezeik - en uiteindelijk zul je het weer leuk gaan vinden. Of je nu wil of niet!' 

Ik geloofde hem niet. Niets was nog leuk. Ik bleef huilen, bezweren, prevelen. 

Mensen vragen mij wel eens - wat zijn je meest waardevolle vondsten? Meestal doelen ze dan op geldelijke waarde - wat zou het opbrengen wanneer je het verkoopt? Nu, dat zou je tegenvallen: ik heb munten in de kast liggen die 2000 jaar oud zijn en op Marktplaats 30 euro zouden opbrengen. 

Maar het zijn niet deze munten waar ik de meeste waarde aan hecht. Ik heb een andere onbetwiste top 3 ultieme vondsten: 

Topvondst nummer 1) Mei 2009 staat er op het kaartje waar de hanger in zit. Mei 2009 vond ik dit aluminium heiligenhangertje, terwijl ik huilend en prevelend met mijn detector rondliep. Het was de allereerste keer zoeken, het zal amper twee weken na zijn dood zijn geweest.

In de rand las ik de tekst 'Miserocordia';  

Ja hoor - De beschermheilige van de misère. Had hij mij gevonden of ik hem? De hanger was nog te dragen, hij heeft nog lang aan mijn halsketting gehangen.

Topvondst nummer 2) Eind Mei 2009: nog steeds ontroostbaar verdrietig, op de terugweg naar de auto, de detector nog niet uitgezet - maar achter me aan slepend - hoorde ik een piep en besloot deze toch maar op te graven. Resultaat was deze mooie Zilveren Rijder uit 1680. 

En voor het eerst in maanden maakte mijn hart een heel-klein-miniscuul-klein huppeltje. Maar het was verdorie wel een huppeltje! 

Topvondst nummer 3) 22 april 2011. Ik was in Brabant en zocht inmiddels weer met enige regelmaat. Het was mijn lief zijn sterfdag, een beladen dag. Een andere zoeker had me uitgenodigd om een dagje samen te zoeken ter afleiding. En daar vond ik deze heiligenhanger.

Het eerste dat ik zag was de grote letter M en twee harten. Dat de M misschien ooit voor Maria had gestaan maakte me geen fluit meer uit en diep in mijn hart geloof ik het ook nog steeds niet. Vol kippenvel zaten zowel hij als ik naar die reusachtige M en de harten te staren en riepen we het uit van ontroering!

Inmiddels zijn we bijna 10 jaar verder en heb ik veel 'bijzondere' items gevonden. Ik voer mijn hobby weer met net zoveel plezier en liefde uit als 13 jaar geleden. Lakenloden, gespen, Romeinse mantelspelden en munten, haarspelden en puntgave duiten. Allemaal prachtig!

Zo bijzonder als deze drie vondsten zijn er echter nooit meer bijgekomen.

Ik hoop bovenal dat iedereen in moeilijk tijden het geluk heeft een medemetaaldetectieverlaafde te treffen zoals de man die ik voor de vorm en volkomen fictief Joppe heb genoemd. 

PS - Joppe, blijf je eeuwig dankbaar!