Volwassen worden? Ik ben blij dat ik het zolang heb mogen uitstellen.Soms denk ik terug aan al die zorgeloze jaren, waarin werk bijzaak was, ik avond na avond ging stappen en het nooit regende.
Mijn trip naar Kreta bevestigt mijn herinnering. Mijn leven daar bestond uit vrienden, wijntjes in de zon, werken was voor de lol in plaats van voor de cash (die was er namelijk nauwelijks) en alle grotemensenverantwoordelijkheden waren mij vreemd.
Ik heb dat proces heel erg lang kunnen uitrekken. Dertien jaar. Geen ongeluksjaren.
Nu doe ik het allemaal. Om kwart voor zeven gaat de wekker. Om kwart voor acht zit ik op de fiets. Met donker ga ik de deur uit en tegen de tijd dat het weer gaat schemeren kom ik afgepeigerd thuis.
Wanneer ik opper moeite heb hieraan te wennen kijken mensen mij verbaasd aan en zeggen: ‘welcome to the real world’.
Dat is het ja. Ik heb de afgelopen jaren niet in een echte wereld geleefd, maar in een droomwereld.
En het was goed.
Ik doe mee met de grote mensen. Op mijn drieëndertigste begin ik te lopen waar mijn oude klasgenoten dertien jaar geleden al rondstruinden.
9 opmerkingen:
Is ook niet eenvoudig. Ik ken het idee behoorlijk goed, al duurde het bij mij een jaar of tien, alhoewel, met mijn studie meegeteld ook minstens 13 jaar.
Je referentiekader is (en blijft!) compleet anders. Je relativeringsvermogen past niet bij je nieuwe leven, maar geleidelijk went het en weet je dat je niet meer anders kunt.
En ook al heb je een 'normaal' leven, je ideeen en idealen mogen natuurlijk nog wel overleven. Ik hoop het tenminste wel...
Bedankt, ik stel mijn terugkeer naar het burgerdom nog een beetje uit ;-) ach leven is kiezen, zolang je maar tijd hebt voor je passies! boeken?
Er is een tijd voor dit en een tijd voor dat, zei de Prediker al. Het burgerlijke leven heeft een heleboel onopvallende geneugten die ook heel leuk zijn. Zoals elke zaterdagochtend koffiekoeken gaan halen. Of naar "de Slimste mens" kijken op de VRT. Bijvoorbeeld.
Herkenbaar... alleen ik ben uit de grote mensen wereld gestapt en naar de kinderwereld gegaan (haast letterlijk). Wil ik "wat" willen bereiken zou ik toch weer naar de grote mensen wereld willen. Maar het leven is nu zo fijn, overzichtelijk en ben dichter bij mezelf dan ooit. Keuzes, keuzes, keuzes.
Telkens wanneer ik vermoed dat ik volwassen ben houd het ergens weer een beetje op.
Hey meis,maakt niet uit waar je woont;dagelijkse sleur vind je overal. En ik ben er zeker van dat je in A'dam net zo lekker dronken kan worden als op dit eiland waar de zon altijd schijnt.
Het lijkt me belangrijker dat je mensen rondom je hebt die van je houden en die je helpen om van het dagdagelijkse iets moois en onverwachts te maken.
Ik ben trots op je dat je de stap gezet hebt.
We missen je wel hoor!
Nu je niet meer terugkomt, zal ik je boeken dan maar van je overnemen?
De kunst is: volwassen doén & zijn, maar een kind in 't diepst van je gedachten blijven.
Aan Inge : Debora's boeken overnemen? Ik denk dat Debora zich een hoedje schrikt als ze dat leest.... Een nier of zo, oke, maar haar boeken !
Ingepinge: had je gewild, he? ;-)
Een reactie posten