maandag, januari 02, 2006

Parels voor de zwijnen (revised)


Gisterenavond de prachtige film “Smoke” gezien, naar een boek van Paul Auster. Wát een heerlijke film! Ik heb, met een glaasje wijn in de hand, en een glimlach op mijn gezicht naar het beeldbuis gestaard. Zulke films zie je niet vaak. In deze film heeft alles een doel, een verbintenis en ieder persoon een verhaal. Het is ook mijn visie;
Op elke straathoek staat een verhaal, het is alleen zo jammer dat bijna niemand het meer ziet. Ouderen worden weggestopt, samen met hun ervaringen en we hebben de interesse niet meer om ernaar te luisteren. Of zoals een kennis het omschreef:
“Zij zijn geschiedenis, wij zijn het heden. De geschiedenis is dood.”
In het riool worden al hun belevenissen weggespoeld. Het doet me pijn.
Nu geloof ik persoonlijk niet dat je over echt iedereen een interessant boek kunt schrijven. Ik kan me niet voorstellen dat de identieke kopie van Ma Flodder die in mijn buurt woont, mij wat interessants te melden heeft. Het valt niet binnen mijn referentie-kader.
Iemand moet mijns inziens aan een aantal kenmerken voldoen wil hij zijn verhalen in een nuttig jasje kunnen gieten: Bijvoorbeeld een zeker inzicht om in te kunnen zien dat men iets bijzonders meemaakt. Dit komt ook van pas wanneer men zijn ervaring verbaal wil uitdrukken. Daarnaast moet men een bepaald emotioneel niveau hebben bereikt dat nodig is om de ervaring te laten rijpen, het geduld om het verhaal te laten beginnen en –het moeilijkste- te laten eindigen en het talent om het een plaats te geven (met een titelkop erboven). De mensen die deze kunst verstaan, de mensen die nut in hun leven zien, zij boeien mij. Door het licht dat ze op hun eigen nut kunnen schijnen, maken ze mijn nutteloosheid draaglijker.

Deze levens, ik zou ze stuk voor stuk opgetekend willen zien.
Er zou een reusachtige bibliotheek moeten bestaan waarin iedereen zijn boek zou mogen plaatsen...voor wie het leest.

Want er blijft niets over van hem of haar als er letterlijk niets van ze overblijft. Ze nemen hun nut mee in het graf en het vergaat met ze tot stof.
Wat is dit, dit ‘nut?’
Voor mij betekend het hoop. Een liefde. Misschien ging hij voorbij.
Misschien ging één van beiden dood. Misschien. Maar op een bepaald moment was er liefde geweest.
Een vreselijke oorlogervaring. In een kamp. Maar ook daar vond je saamhorigheid, iets moois in alle blubber.
Het fascineert me mateloos.
Ik sprak laatst een 85-jarige Britse veteraan. Mooi hoe iemand zich na ruim 60 jaar nog zo weet te benoemen. Het is zijn identiteit.
Hij was in de tweede wereld oorlog gevangen genomen in Italië.
Hij vertelde over de verschrikkingen, over de honger, over mislukte ontsnappingen, over dood. En toen ineens vertelde hij over een klein groepje zigeuners in het kamp, en op dat moment kwam er een zachte gloed in zijn ogen.
“Die zigeuners konden zo ontroerend mooi zingen.” Zei hij.
Elke avond wanneer het kleine groepje zigeuners bijeen kwam om een paar liedjes te zingen vielen alle gevangenen stil en luisterde men naar het gezang. Alsof het gekooide vogeltjes waren.
En daarin herkende ik de hoop. De hoop op een toekomst.
De troost die schoonheid ons biedt in donkere tijden.

En voor degenen die het herkennen zijn het geen parels voor de zwijnen.
Wellicht zijn het zalven voor stinkende wonden.
Maar hoe je het ook wendt of keert. Dat leven van ons, dat moeten we leven.
Ik doe dat liever met zalfje dan zonder.

12 opmerkingen:

Anoniem zei

"Een mens moet aan een aantal kenmerken voldoen wil hij zijn verhalen in een nuttig jasje kunnen gieten. Hij/zij moet over een zekere intelligentie beschikken om in te kunnen zien dat hij iets bijzonders meemaakt."

Vind ik echt onzin.
Als die ma flodder tegenover jou een boek over zichzelf wil schrijven, of iemand anders een boek over haar, so what? Laat ze het toch opschrijven!

Jan B.

Bibliofilos zei

@Jan B.: Tis mijn mening maar. Hoe graag ik ook wil denken dat ieder mens uniek is, vraag ik me bij sommige mensen wel eens af: 'Why?' Dit is natuurlijk arrogantie ten top en wie weet val ik nog wel eens op mijn toeter en ga ik me ooit nog reusachtig interesseren in ma flodder. Desondanks heb ik mijn taalgebruik toch maar iets aangepast en het stukje herzien. Ik ga dus toch een klein stukje met je mee.

Anoniem zei

Ik verbaas me er soms wel eens over hoe veel meer mensen juist een verhaal hebben, ook al lijkt dat op het eerste oog niet zo.

Bibliofilos zei

Ik ook, Gerbie. Je kunt over bijna iedereen een boek schrijven dat bijna ongelofelijk zal zijn. Zoals ze zeggen: 'truth is weirder then fiction.' Dat probeer ik ook te zeggen. Ik durf er niet mee te beweren dat ik werkelijk in ieders verhaal geinteresseerd zal zijn, als het niet in mijn referentie-kader ligt, zal het mij niet raken. Mensen zijn zo boeiend en juist de bejaarden, waar mensen nauwelijks de moeite meer voor nemen om mee te praten, hebben zoveel waanzinnigs te vertellen. Die veteraan waar ik mee sprak, ik heb zeker een uur of drie met hem in gesprek gezeten. Anderen vroegen me later of ik me niet dood verveelde met zijn oude oorlogsverhalen -waar niemand meer naar wil luisteren- maar ik vond het geweldig. Weet je dat ik daar ook nog de meeste inspiratie uit put in mijn werk als hostess? Wanneer ik weer inspirerende mensen heb ontmoet en een fijn gesprek heb gevoerd, is mijn dag goed. Het klinkt zo cliche als je in een sollicitatie gesprek zou zeggen: 'ik ga graag om met mensen', maar ik geloof dat het wel een vereiste is wanneer je in het toerisme werkzaam bent.

Rick zei

Ik geloof inderdaad ook dat vele mensen mooie verhalen met zich meedragen. Helaas zijn slechts weinigen tot staat dit ook op een mooie wijze te uiten. Elke keer weer lees ik ademloos jouw blog. Prachtige omschrijvingen en sprekende verwoordingen. Iets wat mij niet lukt en, ben ik bang, ook nooit zal gaan lukken. In de bibliotheek van het leven zal jouw boek dan waarschijnlijk ook meer gelezen worden dan de mijne of van elke ma flodder. Vele verhalen zullen dus verloren gaan. Jammer? Ik weet het niet. Op een dag verloopt ieders lidmaadmaatschap van de bibliotheek .

Bibliofilos zei

Rick, wat een leuke comment! Weet je, 'beauty lies in the eye of the beholder' zegt men, en het is echt zo, want ik denk vaak hetzelfde als ik jouw stukjes lees: ik wilde dat ik dat kon! Grappig is dat. Je doet jezelf tekort. Misschien herken ik in jouw schrijfsels weer dingen die bij mij ontbreken.

Bibliofilos zei

Ohh, en by the way Rick. You've made my day! Ik had vanochtend wat schokkend nieuws te verwerken en je comment heeft me toch nog een beetje opgekrikt. Dank je

Bibliofilos zei

@Denies: :-) Stukjes uitgeven, ik denk dat er nog teveel aan schort...maar wie weet, in de toekomst. Ik zou zo een leuke column kunnen bijhouden over alle rare dingen die ik op Kreta meemaak tijdens mijn werk als hostess. En over de Griekse mannen, daar kan ik inmiddels wel een boek over schrijven.

Anoniem zei

Hey Biblio!
Ik heb je al een paar maanden geleden ingelicht over je kwaliteiten!!!

Anoniem zei

Juist zou ik het leuk vind om meer over authistische of domme kampers of wat dan ook te lezen. De mensen bekijken ze op de beeldbuis, maar ik vind de achtergrond wel fascinerend en wat denken zij over normen en andere waarden en cultuur? Machtig mooi, is dat. Er worden toch ook boeken over Bush geschreven en gepubliceerd.

willem zei

Hoi Bibliofilos, bedankt voor je berichtje op mijn weblog.
In het interview voorafgaand aan Smoke zei Jonathan Safran Foer het mooi. Dat het bij het verhaal niet gaat om het onderwerp, maar hoe je erover schrijft. Ieder persoon is interessant voor een verhaal, je moet het alleen zien en er de juiste draai aangeven. Dat is het moeilijke. Uiteindelijk gaat het toch allemaal over de grote twee: liefde en dood (en alles daartussen: eenzaamheid, verlies, verdriet etc.)
En Foer zegt dat eigenlijk ieder mens een roman zou moeten schrijven.
Ik had Smoke opgenomen op een aloude videoband. Helaas is het apparaat er na een half uur mee gestopt.... Ik zal hem dus in de videotheek moeten halen of wachten tot hij weer op yv komt.

Anoniem zei

Mooi geschreven! Ik moet wel eens werken in een zaal waar 900 mensen zitten te eten. Meestal ga je er heel procesmatig mee om, maar af en toe sta je stil bij het feit dat daar gewoon 900 mensen zitten met elk hun verleden, heden en toekomstverwachtingen... 900x hoop, geoof en liefde; of gemis ervan...

Wat trouwens wel een scheidslijn tussen mensen geeft, is zij die gemis hebben ervaren en zij die dat niet hebben gedaan....