Parels voor de zwijnen (revised)

Gisterenavond de prachtige film “Smoke” gezien, naar een boek van Paul Auster. Wát een heerlijke film! Ik heb, met een glaasje wijn in de hand, en een glimlach op mijn gezicht naar het beeldbuis gestaard. Zulke films zie je niet vaak. In deze film heeft alles een doel, een verbintenis en ieder persoon een verhaal. Het is ook mijn visie;
Op elke straathoek staat een verhaal, het is alleen zo jammer dat bijna niemand het meer ziet. Ouderen worden weggestopt, samen met hun ervaringen en we hebben de interesse niet meer om ernaar te luisteren. Of zoals een kennis het omschreef:
“Zij zijn geschiedenis, wij zijn het heden. De geschiedenis is dood.”
In het riool worden al hun belevenissen weggespoeld. Het doet me pijn.
Nu geloof ik persoonlijk niet dat je over echt iedereen een interessant boek kunt schrijven. Ik kan me niet voorstellen dat de identieke kopie van Ma Flodder die in mijn buurt woont, mij wat interessants te melden heeft. Het valt niet binnen mijn referentie-kader.
Iemand moet mijns inziens aan een aantal kenmerken voldoen wil hij zijn verhalen in een nuttig jasje kunnen gieten: Bijvoorbeeld een zeker inzicht om in te kunnen zien dat men iets bijzonders meemaakt. Dit komt ook van pas wanneer men zijn ervaring verbaal wil uitdrukken. Daarnaast moet men een bepaald emotioneel niveau hebben bereikt dat nodig is om de ervaring te laten rijpen, het geduld om het verhaal te laten beginnen en –het moeilijkste- te laten eindigen en het talent om het een plaats te geven (met een titelkop erboven). De mensen die deze kunst verstaan, de mensen die nut in hun leven zien, zij boeien mij. Door het licht dat ze op hun eigen nut kunnen schijnen, maken ze mijn nutteloosheid draaglijker.

Deze levens, ik zou ze stuk voor stuk opgetekend willen zien.
Er zou een reusachtige bibliotheek moeten bestaan waarin iedereen zijn boek zou mogen plaatsen...voor wie het leest.
Want er blijft niets over van hem of haar als er letterlijk niets van ze overblijft. Ze nemen hun nut mee in het graf en het vergaat met ze tot stof.
Wat is dit, dit ‘nut?’
Voor mij betekend het hoop. Een liefde. Misschien ging hij voorbij.
Misschien ging één van beiden dood. Misschien. Maar op een bepaald moment was er liefde geweest.
Een vreselijke oorlogervaring. In een kamp. Maar ook daar vond je saamhorigheid, iets moois in alle blubber.
Het fascineert me mateloos.
Ik sprak laatst een 85-jarige Britse veteraan. Mooi hoe iemand zich na ruim 60 jaar nog zo weet te benoemen. Het is zijn identiteit.
Hij was in de tweede wereld oorlog gevangen genomen in Italië.
Hij vertelde over de verschrikkingen, over de honger, over mislukte ontsnappingen, over dood. En toen ineens vertelde hij over een klein groepje zigeuners in het kamp, en op dat moment kwam er een zachte gloed in zijn ogen.
“Die zigeuners konden zo ontroerend mooi zingen.” Zei hij.
Elke avond wanneer het kleine groepje zigeuners bijeen kwam om een paar liedjes te zingen vielen alle gevangenen stil en luisterde men naar het gezang. Alsof het gekooide vogeltjes waren.
En daarin herkende ik de hoop. De hoop op een toekomst.
De troost die schoonheid ons biedt in donkere tijden.

En voor degenen die het herkennen zijn het geen parels voor de zwijnen.
Wellicht zijn het zalven voor stinkende wonden.
Maar hoe je het ook wendt of keert. Dat leven van ons, dat moeten we leven.
Ik doe dat liever met zalfje dan zonder.