De kleine geschiedenis van de doden

Zes dagen lang op de vakantiebeurs mezelf schor gepraat om Chania (Kreta) te promoten.
Stagiaires vroegen me op de laatste dag:
‘kots je inmiddels niet van Chania?’
Nee, ik kots niet van Chania, ik kan er eindeloos over doorzeveren.
Chania en ik houden van elkaar en we proberen dat niet te verhullen.
Ik kan zelfs wel stellen dat het mijn enige blijvende, bevredigende liefdesrelatie lijkt te worden.

Daarnaast was de beurs de ideale plek om ongegeneerd mensen te begluren.
Dikke mensen, dunne mensen, twee travestieten, bekende Nederlanders, velerlei verschillende culturen en geaardheden, intrigerende mensen, brutale snotneuzen, grappige mensen, slimme mensen en domme mensen –‘doar benne we al gewesen’- ik heb ze allemaal gesproken.
Ook was het een prima stek om mijn marktwaarde nog eens te testen en ik beken,
er wérd geflirt.

Nu –twee dagen later- lijkt het allemaal weer mijlenver verwijderd en werd ik een beetje verslagen wakker. Regen. Donker. Niks geen travestieten. Geen BN'rs en geen geflirt meer.

Om de blues te verjagen een uurtje in het blad ‘Boek’ gebladerd dat gisteren in de bus viel. Ik vind het een onweerstaanbaar tijdschrift.
Ik heb kreten gehoord dat ‘Boek’ geen werkelijke literatuur in beschouwing neemt, of dat het ‘te glossy’ zou zijn, ik word er in ieder geval altijd erg blij van.
Nu weet ik wel dat het erg met mij gesteld is, ik word namelijk ook altijd blij van het ECI-advertentieblaadje.
Ik word al blij van een plaatje met een boek, dus tja, hoe serieus moet je mij nog nemen.
Hoe dan ook, leuk blad, ‘Boek’. (kaft op de foto is ouder nummer)

In ‘Boek’ las ik een recensie over het boek ‘De kleine geschiedenis van de doden’ geschreven door Kevin Brockmeier.
Een eerdere recensie in de Esta had mijn aandacht al op dit boek gevestigd.

Ik citeer de Esta:
‘In de kleine geschiedenis van de doden is het hiernamaals een stad als elke andere: er zijn vuilniswagens, kauwgom op straat en drommen mensen. Maar de bewoners zijn doden. Sommigen blijven heel lang in de stad, anderen zijn ineens verdwenen. Er wordt gefluisterd dat de stad een tussenfase is. Mensen blijven er zolang er nog iemand op aarde is die zich hen herinnert. Hoeveel mensen kan iemand zich herinneren? Honderden, duizenden? En wat als de aarde getroffen wordt door een virus dat miljoenen mensen doodt, wat gebeurt er dan met die stad en haar bewoners? Hun toekomst lijkt af te hangen van Laura Byrd, die vastzit op Antarctica. Daar is de stroom uitgevallen en raken de voorraden uitgeput. Ze moet naar buiten, de dodelijke kou in, voordat haar herinneringen vervagen.’

Ik vind het een intrigerend thema en ben zeer benieuwd hoe de schrijver het heeft uitgewerkt.

Omdat het vrij recentelijk is uitgebracht (en in Nederland eerder uitgegeven dan in de VS, waar het nog moet uitkomen!) dacht ik: laat ik mijn geluk maar niet beproeven bij antiquariaat Huub Baar, hij zal het vast nog niet hebben.
Ik ben dus linea recta naar de boekhandel gereden om het dan maar nieuw in te kopen.
Daarna toch nog maar even Huub Baar binnengewandeld om tot de conclusie te komen dat hij het wel had liggen.
In tweevoud.
Voor de helft van de nieuwprijs.
Welja....
Om mezelf te troosten heb ik toen ook maar gelijk ‘Extreem Luid & Ongelooflijk dichtbij’ van Jonathan Safran Foer en ‘De Nederlandse en Vlaamse literatuur vanaf 1880 in 250 verhalen’ (samengesteld door Joost Zwagerman) ingeslagen.

Thuisgekomen mijn financiën nog eens onder de loep gelegd.
En nu voel ik de behoefte om mezelf weer te troosten vanwege het roodstaan.

Soms denk ik wel eens.....was ik maar een gewone muts, die zich troost met een zak chips of een nieuw lipstickje.
Zou werkelijk bakken met geld schelen.