Op de verkeerde plaats op het verkeerde moment

In mijn geliefde stad Chania staat een vervallen villa, omringd door metershoog onkruid en een puntig stalen hek. Ik was al vele malen gestopt bij het hek om tussen de spijlers door naar het huis te turen. Op een middag viel het me op dat een deel van het hek aan de achterzijde een stukje lager was én dat er aan de andere kant een box lag waar ik op zou kunnen staan. Mijn nieuwschierigheid won het van mijn angst en een paar tellen later stond ik tot mijn nek in het onkruid. De tocht door het onkruid naar het huis toe was nog wel de grootste uitdaging. Ik liep op slippers en droeg een jurkje en ik had werkelijk geen idee wat er zich in het onkruid verborg.
In het huis aangekomen liep ik er ademloos rond. Wat een vervallen pracht en praal! Er was nog een antiek fornuis. In de raamloze achterkamer stond één bank waar een ooit-witte doek overheen getrokken was. De zon viel erop en heel even voelde het alsof ik in een schilderij was beland.
Op de tweede verdieping trof ik een verroest bad op pootjes aan en her en der verspreid lagen kranten uit de jaren ’50.
Nu smuk ik het wel een beetje op, want eerlijkheidshalve staat me ook bij dat er tussen al die pracht talloze dode ratten en kakkerlakken lagen.

Ik was zo onder de indruk van deze ruïne dat ik uit puur respect op mijn tenen rondsloop.
Ik geloof echter dat ik nooit meer zo dichtbij een hartinzinking ben geweest als op het moment dat ik –de insluiper- in dat vervallen huis een andere insluiper tegen het lijf liep.
Hij bleek geen kwade man te zijn, eerder een 'zwervende reiziger' en we raakten in gesprek.
De man verdiende onderweg geld en reisde daarmee naar de volgende bestemming. Al 35 jaar. Hij vertelde me dat hij moe was geworden, omdat hij toch niet vond wat hij zocht. Hij vergeleek zich met een ontspoorde trein. Waar hij naar op zoek was wist hij niet meer. Hij kwam altijd de juiste mensen tegen op de verkeerde plaatsen en de verkeerde mensen op de juiste plaatsen. Veroordeeld tot eeuwig reizen.

Zo kan het ook met boeken zijn.

Je kunt het juiste boek op het verkeerde moment tegen het lijf lopen.

Enige jaren terug worstelde ik me door een boek van de schrijfster Diane Ackerman, genaamd ‘Een cultuurgeschiedenis van de hartstocht’.
Normalitair zou ik genoten hebben van deze ‘wereldgeschiedenis der liefde,’ vol mythologie en verhalen, ware het niet dat ik op dat moment in een relatie zat die tergend langzaam aan het overlijden was. Hoe verder ik in het boek vorderde, des te sterker werd mijn aversie tegen ‘de liefde’. Wel begon ik me, mede door dit boek, te realiseren dat de relatie niet zou standhouden.
Nu gaan veel, heel veel boeken over liefde en in tijden dat dit niet botert omzeil ik deze liever. Ze wekken dan hoofdzakelijk allergische verschijnselen bij me op.

Er bestaat maar één uitzondering.....
En dit is 'Transatlantische liefde' van Simone de Beauvoir.
Dit boek is een publicatie van een leven lang liefdesbrieven van Simone de Beauvoir aan Nelson Algren.
Zelfs toen hij haar begon te haten omdat hij niet uit hun relatie kreeg wat hij wilde, bleef haar liefde voor hem zuiver, mooi en zonder enige verbittering.
Ook onveranderd door haar huwelijk met Sartre. Simone de Beauvoir is uiteindelijk begraven met de ring die ze had gekregen van Algren aan haar hand. Hij wilde al jaren niets meer van haar weten en toch hield ze nog van hem.
Ik vond het hoopgevend, te lezen dat er een liefde kan bestaan, dat je hem kunt accepteren, kunt koesteren zonder verbittering, zelfs wanneer de ander hem niet meer hoeft.
Het is het enige boek dat me in verbitterde tijden troost geeft en in verliefde tijden mijn hart kan vervullen.

Kent U ook zo’n boek, dat U ongeacht uw gemoedstoestand kunt lezen?
Dat een oppeppertje is in slechte perioden maar ook stimuleert tijdens betere tijden?