zondag, april 30, 2006

Levende onderbroeken


Ik werk inmiddels al 12 jaar als hostess op Kreta.

De job klinkt exotischer dan hij is, het is uitermate hard werken en voor je inkomen afhankelijk zijn van het toerisme blijft een onzekere zaak.
Nu is Kreta weer aan een comeback bezig, maar what’s now hot, next year may not.
Desondanks heb ik zeker plezier in mijn werk. Omdat:

· Ik werk op Kreta. Wanneer ik naar mijn hotels toerijd kijk ik uit op de witte bergen (zo heten ze) en de azuurblauwe zee.
· Ik heb een grote mate van vrijheid, maak zelf mijn schema en bepaal of ik wat langer in bed wil blijven liggen, in de middag vrij plan of ’s avonds langer doorwerk.
· Ik werk op Kreta (of had ik dat al vermeld?)
· Ik de hele dag met mensen in de weer ben. Gasten, hoteliers, collega’s. Een eenzaam bestaan is het zeker niet.
· Er zich altijd wel grappige of rare dingen voordoen.
Wanneer je zelf zoveel aan het woord bent (ik moet immers de net aangekomen gasten informeren over de omgeving, excursiemogelijkheden, dat ze het toiletpapier in een mandje moeten deponeren naast het toilet en niet IN het toilet, etc.) verspreek je je ook wel eens.

Zo heb ik in het verleden tegen gasten verteld:

Over een klooster waar de nonnen met de hand iconen schilderen. Ik versprak me echter en vertelde de groep dat men in dit klooster door de nonnen met de hand beschilderd werd (men wilde er direct naar toe).

Dat men tijdens de jeep safari absoluut niet moet vergeten om zonnebrandcrème mee te nemen want in de bergen kan men erg makkelijk verdwalen. (huh?)

En vorige week sprak ik enthousiast over de markt, waar men ‘werkelijk alles aantreft...van olijfolie tot kruiden, van levende onderbroeken tot kippen!’

Dit soort voorvallen kleuren mijn dagelijkse werkzaamheden. Laten we wel zijn, humor en zelfspot maken het leven leefbaar.

Verder ben ik momenteel erg blij met pocketboeken.
Nu ik het geweldige ‘Anatomy of Bibliomania’ aan het lezen ben, ben ik tot de conclusie gekomen dat ik EN bibliomaan ben EN bibliofiel.
Het verschil?
Bij de bibliomaan gaat het meer om het verzamelen an sich; Mooie uitgaven, eerste drukken, boeken die uiterlijk al een kunstwerk zijn.
Het grote onderscheid tussen bibliomanen en bibliofielen is dat de bibliomanen boeken (kunnen) aanschaffen zonder ooit het plan te hebben om ze te lezen. En bij dit kenmerk val ik in deze categorie af. Ik heb nog nooit (ok...niet vaak in ieder geval) een boek gekocht alleen om zijn jasje. Het gaat me bovenal om de inhoud.
Dat mijn koopgedrag mijn leesgedrag overschaduwt is weer een ander verhaal.

In mijn boekenkast staan dus ‘kunstwerkjes voor het oog’ en zachtkaft pocketboekjes voor de leesverslaafde in mij. De Athenaeum versie van Faust is prachtig, maar zou rugklachten veroorzaken wanneer ik hem de hele dag rond zou dragen. Al lijkt het me wel ludiek om tijdens een werkpauze een boek uit mijn tas te toveren, formaat weegschaal.
De pocketboekjes passen echter altijd in mijn handtas en laten zich op elk moment meenemen. Zo draag ik altijd wat goeds te lezen bij me.

Een laatste voordeel van mijn werk zijn de veelvoudige, niet ingecalculeerde pauzes. Iets wat veel hostess-collega’s vreselijk vinden (die zitten dan waarschijnlijk een half uur in het luchtledige te staren, wachtend op de volgende afspraak).
Het komt regelmatig voor dat je een informatie-bijeenkomst hebt georganiseerd en er niemand komt opdagen. En daar zit je dan, in de hotel-lounge in je hostess outfit, welkomstcocktails op tafel voor de gasten, maar geen ziel te bekennen.

Wat doe je dan?
Cocktailtjes zelf opdrinken en boekje erbij.
Het leven is zo slecht nog niet.

4 opmerkingen:

CE zei

Ik ben ook één. Meer een bibliofiel dan een bibliomaan. Mooi verhaal!

Anoniem zei

What a life!

Maar mooi, ik moet het toegeven, het is mooi.

Anoniem zei

Wat weer een leuk stukje !!!

Anoniem zei

Hi bibliofilos!

met gaarnte las ik je stukjes op je weblog. De leeshonger naar jouw leven daar is aangewakkerd :-)

Een vraagje van mij naar jou toe:
Hoe lang werk je daar al en hoe ben je daar in godsnaam kunnen beginnen?
Ik bedoel daarmee, je moet toch wel veel moed hebben om "alle vertrouwde dingen" achter te laten en zomaar in het wilde avontuur te springen, om dan nog maar te zwijgen over de hele administratieve kermis die er nog eens komt bij kijken. Klinkt fantastisch en ik droom er misschien vaak over, maar als puntje bij paaltje komt zou ik het -althans zo denk ik toch- nooit durven.

Ik ben sinds gisteren terug van Kreta, logeerde in Gouves (hotel Astir Beach), had een hele boel boeken mee (waaronder ook Alain De Boton) maar ondanks mijn onstilbare drang naar lezen ben ik er gewoonweg niet toe gekomen, believe it or not :-).
Kreta was zo interessant en er viel zoveel te bezoeken dat ik mijn zeven dagen vol gestouwd had met bezoekjes en uitstapjes.

We hebben daar dan ook een ober leren kennen, Giorgios, die ons de meest ontoeristische plekjes van Kreta liet zien. Het was een en al avontuur en ik ben mijn hart aan Kreta verloren.
Op een bepaald moment las ik een heel ironisch stukje van je en moest lachen, want ik herkende er zoveel uit. Het is inderdaad waar dat het nooit goed gaat met hun familie (of dat er toch minstens één iemand van hun familie in het ziekenhuis verblijft), dat ze er op de vreemdste manieren de baan berijden enzoverder.

Sinds ik terug ben in België ben ik op het internet aan het zoeken naar informatie over 'werken in Kreta'. Niet dat ik het ooit zal doen, maar zoals men wel eens zegt: "zeg nooit NOOIT" ;-)

In Heraklion leerden we trouwens een meisje kennen die in een soort Panos winkeltje werkte, haar moeder was oorspronkelijk van Antwerpen. Ze vertelde me dat ze was opgegroeid in België tot haar 5e en daarna voorgoed naar Kreta verhuisden. Ze had wel nog contact met haar vriendinnen in België en vertelde ook dat ze wist dat haar Belgische vrienden voor hun werkuurtjes in een Panoswinkel 7 à 8 euro wordt betaald, terwijl zij er maar 3 of 4 € per uur verdienen.

Eigenlijk was ik verrast door het feit hoeveel Nederlandse en Belgische vrouwen (meestal door de liefde) naar Kreta verhuisd waren en nooit meer zouden willen terugkeren. Toch heb ik van andere toeristen gehoord (die er ieder jaar een appartementje huurden in de zomermaanden) dat er veel meisjes zich in zo'n avontuur storten en dan zeer ontnuchterd en financieel geradbraakt terugkeren. Bleek dat het helemaal niet zo'n hemel op aarde is en dat ze vaak moeilijkheden hadden met de manier waarop hun "grote liefde" volgens Kretaanse gewoonte leefde. Enfin, ik ben er ongetwijfeld van overtuigd dat jij met al je ervaring nog meer van dat soort avonturen weet.
Ik kijk dan ook vol spanning uit naar je verdere avonturen en leven op Kreta en wens je het allerbeste toe. Hopelijk blijf je tijd vinden om af en toe eens een stukje neer te pennen!

Vele groetjes
Ilse

ilse.vandamme@hotmail.com