Levende onderbroeken

Ik werk inmiddels al 12 jaar als hostess op Kreta.

De job klinkt exotischer dan hij is, het is uitermate hard werken en voor je inkomen afhankelijk zijn van het toerisme blijft een onzekere zaak.
Nu is Kreta weer aan een comeback bezig, maar what’s now hot, next year may not.
Desondanks heb ik zeker plezier in mijn werk. Omdat:

· Ik werk op Kreta. Wanneer ik naar mijn hotels toerijd kijk ik uit op de witte bergen (zo heten ze) en de azuurblauwe zee.
· Ik heb een grote mate van vrijheid, maak zelf mijn schema en bepaal of ik wat langer in bed wil blijven liggen, in de middag vrij plan of ’s avonds langer doorwerk.
· Ik werk op Kreta (of had ik dat al vermeld?)
· Ik de hele dag met mensen in de weer ben. Gasten, hoteliers, collega’s. Een eenzaam bestaan is het zeker niet.
· Er zich altijd wel grappige of rare dingen voordoen.
Wanneer je zelf zoveel aan het woord bent (ik moet immers de net aangekomen gasten informeren over de omgeving, excursiemogelijkheden, dat ze het toiletpapier in een mandje moeten deponeren naast het toilet en niet IN het toilet, etc.) verspreek je je ook wel eens.

Zo heb ik in het verleden tegen gasten verteld:

Over een klooster waar de nonnen met de hand iconen schilderen. Ik versprak me echter en vertelde de groep dat men in dit klooster door de nonnen met de hand beschilderd werd (men wilde er direct naar toe).

Dat men tijdens de jeep safari absoluut niet moet vergeten om zonnebrandcrème mee te nemen want in de bergen kan men erg makkelijk verdwalen. (huh?)

En vorige week sprak ik enthousiast over de markt, waar men ‘werkelijk alles aantreft...van olijfolie tot kruiden, van levende onderbroeken tot kippen!’

Dit soort voorvallen kleuren mijn dagelijkse werkzaamheden. Laten we wel zijn, humor en zelfspot maken het leven leefbaar.

Verder ben ik momenteel erg blij met pocketboeken.
Nu ik het geweldige ‘Anatomy of Bibliomania’ aan het lezen ben, ben ik tot de conclusie gekomen dat ik EN bibliomaan ben EN bibliofiel.
Het verschil?
Bij de bibliomaan gaat het meer om het verzamelen an sich; Mooie uitgaven, eerste drukken, boeken die uiterlijk al een kunstwerk zijn.
Het grote onderscheid tussen bibliomanen en bibliofielen is dat de bibliomanen boeken (kunnen) aanschaffen zonder ooit het plan te hebben om ze te lezen. En bij dit kenmerk val ik in deze categorie af. Ik heb nog nooit (ok...niet vaak in ieder geval) een boek gekocht alleen om zijn jasje. Het gaat me bovenal om de inhoud.
Dat mijn koopgedrag mijn leesgedrag overschaduwt is weer een ander verhaal.

In mijn boekenkast staan dus ‘kunstwerkjes voor het oog’ en zachtkaft pocketboekjes voor de leesverslaafde in mij. De Athenaeum versie van Faust is prachtig, maar zou rugklachten veroorzaken wanneer ik hem de hele dag rond zou dragen. Al lijkt het me wel ludiek om tijdens een werkpauze een boek uit mijn tas te toveren, formaat weegschaal.
De pocketboekjes passen echter altijd in mijn handtas en laten zich op elk moment meenemen. Zo draag ik altijd wat goeds te lezen bij me.

Een laatste voordeel van mijn werk zijn de veelvoudige, niet ingecalculeerde pauzes. Iets wat veel hostess-collega’s vreselijk vinden (die zitten dan waarschijnlijk een half uur in het luchtledige te staren, wachtend op de volgende afspraak).
Het komt regelmatig voor dat je een informatie-bijeenkomst hebt georganiseerd en er niemand komt opdagen. En daar zit je dan, in de hotel-lounge in je hostess outfit, welkomstcocktails op tafel voor de gasten, maar geen ziel te bekennen.

Wat doe je dan?
Cocktailtjes zelf opdrinken en boekje erbij.
Het leven is zo slecht nog niet.