Van twee kwaden het minste kiezen

In de wereld om ons heen spoelt weer een golf van discriminatie, provocatie, oproer, misverstanden en gebrek aan beheersing.
Zoals vaak ben ik weer gelijk Zwitserland.

Ik kan me, wat betreft de spotprenten, verplaatsen in allerlei standpunten die lijnrecht tegenover elkaar staan. Ik kan echter geen kant kiezen. Waar sta ik nu eigenlijk voor?
Vrijheid van meningsuiting, onbeschrijfelijk belangrijk, uiteraard!

Mijn gedachten gaan uit naar de taferelen rond de schrijver Pamuk, die men in Turkije de mond wilde snoeren. Deze schrijver, regelmatig genoemd als kandidaat voor de Nobelprijs voor de literatuur, heeft vorig jaar in een Zwitserse krant gezegd dat in Turkije tussen 1915 en 1918 een miljoen Armeniërs zijn gedood.
Uiteindelijk besloot Turkije om Pamuk niet te vervolgen omdat ‘de wet die het spreken over deze kwestie verbiedt nog niet in werking was gesteld op het moment dat Pamuk deze uitspraak gemaakt had.’
Tja, dan raak ik toch wel een beetje bevreesd.
Niet over gebeurde zaken spreken, betekent dat ze in de vergetelheid geraken en dat, uiteindelijk, het totale gegeven met een gum wordt uitgewist. Verdwenen. Nooit gebeurt.

Maar openlijke discriminatie onder de noemer ‘humor?’ Is het niet onnodig? We hebben de mensen al in twee kampen onderverdeeld: buitenlanders en niet-buitenlanders. Moslims en niet-moslims. Moderate of radicale moslims (inmiddels bezien veel Nederlanders ze als één). Intolerantie en onbegrip vieren hoogtij aan beide zijden, is het nu niet op zijn minst onverstandig om dit nog wat extra aan te wakkeren?

Het vermogen van de mens om zich boven andere volkeren te plaatsen weet mij nog altijd te verbazen. Zijn wij niet, met al onze technologieën, educatie, democratie (en wie kiezen we....Balkenende!) beschaafder dan de rest?
En vanwege onze Nederlandse nuchterheid voelen we ons, zelfs indien gelovig, verheven boven ‘de beknepen religieuze volkeren.’

“The crimes of the Nazis were so enormous that if the entire human race were to vanish as a penalty it could be argued that it would be justified.” (Woody Allen) Was de Duitse bevolking van toen niet een ‘beschaafd’ ras die zich verheven voelde boven alle anderen?
Beschaving blijkt vaak een illusie, gebaseerd op weinig anders dan geld. Stortte de economie in elkaar en leden wij honger, dan vraag ik mij af hoe beschaafd wij zouden blijven.

Als een reactie op de spotprenten schreef een Britse krant:‘Deze spotprenten en de reactie daarop zijn een bedreiging van de vrijheid van meningsuiting.’

En toch, ik kan geen kamp kiezen. Ik blijf voorzichtig.

Gelukkig gebeuren er ondertussen toch ook nog bijzondere dingen in de wereld. Een aantal biologen hebben in Nieuw-Guinea een klein paradijsje gevonden, waar wilde (onontdekte) dieren tam waren. Omdat ze nog nooit mensen hadden gezien. Wat een wonder dat er nog dergelijke plekken bestaan! Het deed me denken aan de favoriete jeugdboeken van mijn vader: De ‘Jungle Pimpernel’ serie van ‘Anthony van Kampen.’ Een avonturenroman over een klein paradijs (ok, een beetje vervuild door kannibalen, maar dat geeft niet) in Nieuw Guinea. Ik heb deze boeken zelf nog nooit gelezen, ondanks de enthousiaste verhalen van mijn vader.

Het derde boek uit deze serie sluit Anthony van Kampen overigens af (hoe toepasselijk) met een vers uit de Koran (hoofdstuk 7, vers 178):
' Wij hebben voor de hel een groot aantal geniussen en mensen geschapen, die harten hebben, waarmee zij niets verstaan. Die ogen hebben, waarmee zij niets zien. Die oren hebben, waarmee zij niets horen, Dezen zijn gelijk de redeloze dieren. Zij dwalen zelfs meer dan de redeloze dieren.'

Heeft U deze serie wel gelezen?
En welk boek voerde U ooit naar een ver paradijs, zonder ook maar één stap te hoeven verzetten?