26 December 2004;
Ik ontving een sms-je van collega hostess B. en goede vriendin uit Duitsland:
'Marc is in Phuket en ik kan hem niet bereiken!'.
Marc was haar vriendje, die als manager voor een touroperator op zoek was naar hotels om contracten mee af te sluiten.
Haar sms-je heb ik nooit uit mijn telefoon kunnen wissen.
Een aantal intens verdrietige weken volgden.
Ik sprak iedere avond met mijn vriendin die tussen intense wanhoop en hoop schipperde, wat na een aantal weken overging in diep verdriet.
Zes maanden later werd Marc pas gevonden waarna ze de hoop die nooit helemaal wegebte, moest loslaten:
'hij was er echt niet meer'.
33 jaar jong, een levenslustige jongeman vol ambitie.
Op 26 december 2005 kon ik niet bij B. zijn om haar te steunen.
In een koud Engeland heb ik de oorbellen gedragen die ze me voor mijn 30ste verjaardag cadeau had gegeven.
Prachtige oorbellen, dacht dat ik haar zo toch wat dichterbij kon brengen.
Die nacht sliep ik in een hotel en heb ik de oorbellen uitgedaan en op het nachtkastje gelegd.
De volgende ochtend ben ik ze daar vergeten en het hotel heeft ze niet teruggevonden.
Kwijt. Verloren. Weg.
Ik ben een slechte vriendin.
9 opmerkingen:
Dit schrijven en dit herinneren is juist het voorbeeld dat je geen slechte vriendin bent, maar een persoon die er juist wel aan denkt. En dat is veel waard in deze tijden. Er zijn al te veel mensen met valse beloftes of onechte verhalen. Jouw verhaal en steun zijn oprecht.
Liefs,
Een aangrijpend verhaal.
Aangrijpender dan alle uren beelden.
Het is denk ik eerder ongelofelijk toeval, zo' n toeval, een teken wat je bijna zou doen geloven in iets hogers of paranormalers of wat wel bestaat maar wetenschap en verstand te boven gaat.
Ik ben geen zwever, alleen in menselijke relaties en verhoudingen wil ik denken en geloven - maar ik denk dat je dit eerder als een soort van teken moet zien.
Marc draagt die oorbellen nu in zijn borstzakje, op zijn hart.
Jij kunt fysiek je vriendin nog steunen - want je was toevallig op vakantie, kon niet even in de auto stappen en Duitsland doorkrossen voor troost. - Maar Marc, en vergeef me de profanie als het zo overkomt - heeft de fysieke nabijheid van het kado uit liefde voor haar vriendin meer nodig.
Een mooi paar oorbellen vind je wel weer.
Ik hoop in grote troost met je goede vriendin.
Gun de doden een laatste, wat menselijke, gril. Jij dacht zo sterk aan je vriendin, dat het hem te veel werd. Jouw goede, en meelevende gedachten en gevoelens hadden zich in de oorbellen genesteld, hij wilde die herinnering, dat gevoel, die wanhoop over onmogelijkheid voor altijd bij zich dragen, wilde misschien jouw behoeden, telkens weer aan die droeve dag, die droeve mededeling van je vriendin te denken zo lang als je die oorbellen nog zou hebben, zou dragen, elke keer als je ze voelde, daar aan denken en er een steek door je lijf en leden zou gaan, uit onmacht.
Je hebt genoeg boeken gelezen waar dit als literaire thema alszodanig zou worden uitgewerkt.
Sterkte.
En laten we ook je vriendin bij staan. Met deze biecht ben je voor je vergissing vergeven, dat weet ik zeker, en met de steunbetuigingen die je hier in reacties krijgt, zal ook je vriendin, hoe weinig ook, troost uit kunnen putten.
Je bent een lief en goed mens!
Martin
dank je, Biblio. Veel sterkte. En ook je vriendin.
Thanx gentlemen, maar 't is uiteindelijk alleen triest voor degenen die zo jong zijn gegaan en voor degenen die thuis op ze wachtten. Mij hoef je geen sterkte te wensen. Hoe wreed, hoe egoistisch, hoe onbegrijpelijk, je bent op het moment dat zich zoiets voordoet dankbaar dat het niet jouw partner of broer is die daarbij omgekomen is.
En dat maakt het vergeten van zo'n paar oorbellen -hoe stom het ook klinkt- net wat wranger.
Ja logisch.
Goed, jij ziet het zoals je wilt zien, ik dacht, kom, ik maak het harde leven en de (toevallen) wat milder voor Biblio, wat literairder, wat thematisch klassieker - en natuurlijk uiteindelijk met het dan gevormde verhaal ook wat liever voor de lezer, want de lezer die je leest houd van je stukjes, maar jij wil je nu koste wat het kost voorstellen als een boevrouw - terwijl het op verhaaltechnisch niveau helemaal niet nodig is.
Vandaag maakte ik in Aix ook nog een scène met famikie mee - ik zeg dat het mooie literatuur gaat worden, een les voor alle Hollanders, en niet alleen voor mijn arme familiedelden die Franse mores verkeerd begrepen.
En natuurlijk ben je blij datde ver van je bed show niet te dichtbij is gekomen, dat ben ik natuurlijk met je eens.
Sterkte! (en je kies, beter hoop ik?)
Hey Literatuuraire. Me opstellen als Boevrouw? Ach welnee, maar het voelde gewoon fout om van zoiets een ego-document te maken. Snappie?
Maar een compliment over verhaaltechnische kwaliteit die neem ik wel graag mee. ;-)
Met kies alles prima, Thanx
Tranen biggelden over mijn wangen bij het lezen van je verhaal. Nog meer werden het er, bij het lezen van de reaktie van literatuuriare. Heel mooi beschreven alles.
Ik moest direct denken aan de ketting, oorbellen en 2 ringen die ik op 31 dec j.l. bij mijn vriendin in Italie heb laten liggen. Vergeten in de haast om op tijd op het station in Turijn te kunnen zijn. Sieraden met veel herinneringen. Vooral goede.
Ik heb geluk want vandaag zal mijn vriendin ze opsturen naar Nederland.
Liefs Paula.
Wat lief Paula! Ja, zoiets blijft een onwerkelijke ervaring en ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik nu net HAAR cadeau op een moment dat ik ze droeg om aan haar te denken gewoon ben vergeten! Het voelde alsof het een rotstreek van me was. Waanzinnig misschien, maar net op dat moment....Literatuuraire's reactie was heel erg mooi. Ach ja, we willen altijd een bedoeling in onbegrijpelijke dingen zien. Maar dat lukt niet altijd.
Liefs, Debora
Een reactie posten