Fahrenheit 451 - deel 2

De onderstaande citaten uit het boek 'Fahrenheit 451' maakten een bijzondere indruk op me:

“’jullie kunnen mijn boeken nooit klein krijgen,’ zei ze. ‘Je kent de wet,’ zei Beatty. ‘Gebruik je verstand. Geen van die boeken is het eens met de andere. Je hebt hier jarenlang opgesloten gezeten met een vervloekte Toren van Babel. Word’ns wakker! De mensen in die boeken hebben nooit geleefd. Vooruit nou!’”

“We moeten allemaal gelijk zijn. Niet allemaal vrij en gelijk op grond van ons geboorterecht, zoals het in de grondwet staat, maar we kunnen allemaal gelijk worden gemáákt. Ieder mens precies eender als alle anderen; dan zijn ze allemaal gelukkig, want dan zijn er geen toppen waar ze tegenop moeten zien, waar ze zichzelf naar moeten beoordelen. Daarom! Een boek is een geladen geweer in het huis van je buurman. Verbrand het. Haal de kogels uit het wapen. Sla een bres in de menselijke geest. Wie weet wie niet het doelwit zou kunnen worden van een belezen mens!”

“Boeken......er staat niéts in! Niets wat je geloven of een ander leren kunt. Ze gaan over niet-bestaande mensen, verzonnen gebeurtenissen, als het romans zijn. En als het geen romans zijn, zijn ze nog erger: de ene professor die de andere professor een idioot noemt, de ene filosoof die de andere filosoof hysterisch zijn mening tracht op te dringen. Allemaal als verdwaasden rondrennend, de sterren uit de hemel plukkend en de zon uitdovend. Voor je het weet ben je reddeloos verloren.”

“Boeken waren slechts één van de vergaarbakken waarin we een heleboel dingen bewaarden waarvan we bang waren dat we ze zouden vergeten. Er is niets magisch aan ze. De magie ligt alleen in wat de boeken zeggen, in de wijze waarop ze de flarden van het heelal samenstikten tot een kledingstuk dat wij konden dragen.”

“Toen wij alle boeken die we nodig hadden bezáten, wilden wij tenslotte toch nog met alle geweld de hoogste rots vinden die er maar was om van naar beneden te springen. Maar we hébben een adempauze nodig. We hébben kennis nodig. En misschien zouden we over duizend jaar lagere rotsen opzoeken om van af te springen. De boeken moesten ons eraan herinneren wat een ezels en dwazen we zijn.”

“Vraag me niet ergens borg voor te staan. En verwacht niet door wát dan ook, mens, machine of bibliotheek, gered te worden. Probeer jezelf zo goed en zo kwaad als het gaat te redden, en als je verdrinkt, zul je tenminste sterven in de wetenschap dat je bezig was op het strand af te zwemmen."

“De dwaasheid een beeldspraak voor een bewijs te verslijten, een woordenvloed voor een bron van diepe waarheden en onszelf voor een orakel, is ons aangeboren.”

“Iedereen moet iets nalaten wanneer hij sterft,’ zei mijn grootvader. ‘Een kind of een boek of een schilderij of een huis of een zelfgebouwde muur of een zelfgemaakt paar schoenen. Of een door hemzelf beplante tuin. Iets wat je hand op de een of andere manier heeft aangeraakt, zodat je ziel ergens heengaan kan wanneer je sterft, en wanneer de mensen naar die boom of die bloem die jij geplant hebt kijken, ben jij daar. Het komt er niet op aan wat je doet,’ zei hij, ‘zolang je maar iets door de aanraking van je handen in iets van jezelf verandert.”

“Eens zal de dag misschien komen dat de last die wij met ons meedragen iemand zal kunnen helpen. Maar zelfs toen we de boeken, lange tijd geleden, tot onze beschikking hadden, maakten we geen gebruik van wat zij ons leerden. We bleven doorgaan de doden te beledigen. We bleven doorgaan in de graven van alle arme stakkers die voor ons waren gestorven te spugen. We zullen in de loop van de komende week en van de komende maand en van het komende jaar een heleboel eenzame mensen ontmoeten. En wanneer ze ons vragen wat wij doen, kunnen jullie zeggen: Wij onthouden.”