Een klein stukje hemel op aarde in Maarssen - Antiquariaat Dick Zandbergen

Op het moment lees ik de 'Cat's Cradle' van Kurt Vonnegut en ik heb besloten te weten dat Dick Zandbergen onderdeel is van mijn Karass ('karass – A group of people linked in a cosmically significant manner, even when superficial links are not evident').
Dat soort dingen weet je diep van binnen.

Ik denk - echt - dat ik dit Antiquariaat in Maarssen het meest verrassende Antiquariaat in Nederland vind. Zijn website vond ik doordat ik via www.boekwinkeltjes.nl een oude uitgave van de 1001 nacht zocht en ik maakte een notitie van zijn site.

"Sinds september 2005 is het antiquariaat gevestigd in een grote loods, te vinden achter de woning van de verhuurder.
Adres: Straatweg 41 te Maarssen.
Het antiquariaat is iedere donderdag en vrijdag en elke eerste zaterdag van de maand geopend, van 10-17 uur. Op maandag t/m woensdag bent u welkom op afspraak"

Een loods met boeken. Hmm. Dat maakt nieuwsgierig. 
Vorige week zaterdag wilden buurman en ik een kerstmarkt bezoeken maar de regen die met bakken uit de lucht viel maakte dat de stemming wat minder kerstig werd. 
'Zullen we in plaats van te verzuipen op een kerstmarkt naar Maarssen rijden om een loods met boeken te aanschouwen?'

 Bij aankomst regende het nog steeds net zo hard en parkeerden we naast een grote zwarte raamloze loods waar we na enig zoekwerk naast de loodsdeur (die door zijn inktzwarte kleur nagenoeg verdween in het geheel) een minuscuul bordje 'Antiquariaat' vonden.
Na het openen van de deur keek je plots een prachtig lichte warme ruimte in. Overal stonden boeken, grondig gecategoriseerd, letterlijk van de grond tot aan het plafond. Mijn hart sloeg een slag over en ik riep naar mijn buurman 'Zo moet de hemel eruit zien!'.

Het enthousiasme eindigde daar niet. De prijzen waren uitermate voordelig (met enig zoekwerk kon je pareltjes voor weinig vinden) en om flutromans of meuk te vinden moest je je best doen. Die stonden er niet of nauwelijks.
Twee uur later vertrokken we met een volle tas boeken, blij als een kind. Buurman had een aantal mooie antieke Dickens boekjes en een verzameling Russische literaire werken gekocht. Ik had wat ingeslagen van Vonnegut en Zola voor de kerstdagen.

In de uurtjes waarin we ons verloren waanden in het labyrint van boeken kwamen we geen medebezoekers tegen. Het waren onze uurtjes solo in deze hemel. Struinend, verlustigend, klimmend (al begrijpen we nog steeds niet goed hoe het kan dat de bovenste planken niet met de trap te bereiken zijn - staan daar boeken verstopt?), volop genietend.

Gezien ik mij, hoe kort dan ook, onderdeel van Dick Zandbergen's Karass voelde wil ik jullie ook graag wijzen op het bestaan van deze loods met boekensnoep.
Het is de rit naar Maarssen meer dan waard!
Fijne feestdagen! (Ik weet dat ik er wel doorheen kom met mijn snoepgoed uit Maarssen!)

De Engelenmaker van Stefan Brijs

Een week geleden trof ik bij Allerlei het boek 'De Engelenmaker' van Stefan Brijs. Er stond me vaag nog iets bij van allerlei nominaties, waaronder een nominatie voor de de Libris Literatuurprijs 2006;

De tekst op de achterflap vertelde:
'De Engelenmaker is een verhaal over geloof en wetenschap, werkelijkheid en verbeelding, macht en onmacht, zin en onzin. Een roman waarin iedereen naar de waarheid op zoek is en uiteindelijk alleen zijn eigen waarheid vindt en gelooft'.

Ondanks deze aanprijzing heb ik het boek toch gekocht.

En gelukkig maar.

Een week lang verbleef ik in de ziekelijke wereld van Victor Hoppe.
Wetenschapper gespecialiseerd in embryologie die een passie ontwikkelt voor reproductief klonen. Vermeng dit met het syndroom van Asperger, een gruwelijke jeugd, religie en grootheidswaanzin en je krijgt de monsterlijke Victor.
Met name de hoofdstukken over zijn vroege jeugd, weggestopt in een kloostergesticht voor debielen, en de verhalen over de drie kleine misvormde klonen in zijn evenbeeld (zijn zonen) brachten me tot huiveren.

Dit boek heeft me tot het einde weten te boeien. Het boek speelt met genres. Het is een roman die grenst aan een thriller maar zich aan het einde ontknoopt als pure horror, af en toe dusdanig grimmig dat ik moest slikken.

De Engelenmaker is een uitstekend winterboek dat gelezen behoort te worden bij een houtkachel of onder een dik dekbed. Sommige boeken lenen zich niet voor de felle zon.
Dit is er één van.

Jacht op het wilde schaap

Ik houd het meest van boeken die op een toevallige manier mijn pad kruisen. De jaren dat ik in Griekenland woonde las ik vrijwel altijd op die manier.  Het gaf me het gevoel dat ik naar naalden in hooibergen zocht en dat, als ik iets bijzonders vond, het dan ook betekenis voor mij persoonlijk had.
Het was wellicht een wat naïef gedachtegoed maar het zorgde er wel voor dat literatuur een prominente plek in mijn leven innam. De boeken vonden hun weg in mijn leven en vergrootten het avontuur in mijn leven. En, op een bepaalde manier, ook een gevoel van 'Zin'. Het gaf me, hoe bizar dat ook mag klinken, directie, antwoorden en verdieping.

Eens vond ik in een obscuur Grieks winkeltje een beduimeld boek van 'Couperus'. Volgens de 'wet van het toeval' lezen betekende meestal ook dat ik het meteen moest lezen. Was ik al iets anders aan het lezen dan ging het terug op de plank. Zo las ik 'Eline Vere' en kon ik haar naast 'Madame Bovary' in de kast zetten en in mijn hart sluiten. In real life hadden de dames hechte vriendinnen kunnen worden. Op dat moment in mijn relationele leven was het lezen van "Eline Vere" erg welkom. Ik las namelijk niet alleen naïef, ik had ook zo lief.

Nog steeds lees ik graag op die manier. Dus niet zoeken naar boeken, maar door ze gevonden worden.
En gevonden worden kan op veel verschillende manieren. Het kan zijn dat iemand in zijn enthousiasme vertelt over een boek en ik weet dat ik nu naar de boekwinkel moet rennen om het aan te schaffen. Het kan zijn dat ik op een boekenmarkt een boek vastpak en denk: 'ja, jij bent het'.
Een paar weken geleden was ik bij een vriend op bezoek die even wat boodschappen moest halen. 'Lees maar wat', zei hij.
Ik liet mijn blik over zijn boekenkast gaan en viste 'Jacht op het Wilde Schaap' van Murakami eruit. De vriend bleef een uur weg en trof me weggezonken in het boek op de bank aan.
Het boek ging mee naar huis en in de dagen daarna las ik het uit.

Ik kan met klem zeggen dat ik nog nooit een boek heb gelezen waarvan ik zo weinig begrepen heb maar toch zo mooi vond.
'Jacht op het Wilde Schaap' is het 4de boek dat ik van hem lees. 'Norwegian Wood', 'Kafka op het Strand' en 'Spoetnikliefde' gingen hem voor.

'Jacht op het Wilde Schaap' trof me vooral door de beklemmende sfeer. Het duurde even voordat het boek me echt te pakken had. Dat had ik overigens ook bij zijn andere boeken. De eerste honderd bladzijden ben ik bezig om te schakelen. Komt alles te bizar over. En dan gaat er een knop om en maak ik me zijn wereld eigen, incluis alle bizarre entiteiten en gebeurtenissen. De kunst van Murakami is juist dat het onverklaarbare volledig realistisch wordt. Uiteindelijk had het boek me zo gefascineerd dat ik het op een troosteloze zaterdag in een ruk uitlas. Ik had 7 uur achter elkaar gelezen.
Dat was lang niet meer voorgekomen.

Een zin in het boek die het gehele boek naar mijn idee het meest trof was:
"The caretaker was right: the place was bad luck. There was a feeling of doom that first came over my body, then went on to strike a warning signal in my head. The sort of feeling you get when you’re crossing a river and all of a sudden you sink your feet into mud of a different temperature".

Ja, zo voelde het boek; Alsof je door water waadt en ineens met je voeten in modder van een andere temperatuur wegzakt.
En om maar een metafoor te benutten, zo voelt mijn leven ook nog wel eens.

Uiteindelijk sloot ik het boek en moest ik bekennen dat ik er werkelijk weinig van begrepen had. En dat dat goed was. Dat je geen mooiere toevalstreffer kan vinden dan een Murakami omdat toeval zijn predicaat is. En omdat dit boek weer mijn lust aanwakkerde om weer op zoek te gaan naar het boek dat mij gevonden heeft.
In Murakami's boeken kan alles; Het echte leven is niet minder bizar, dus - waarom niet.

Eergisteren vond ik 'De engelenmaker' van Stefan Brijs in een 2de handwinkel.
Of moet ik zeggen, vond 'De engelenmaker' mij? Ik ben nu al halverwege. En gegrepen.

Wordt vervolgd....