Blubber en schroot

Het zet nogal wat spreekwoordelijke voeten in de aarde om te slagen in het zoeken met de metaaldetector.
Gisterenmiddag in de omgeving van Oudenkerk aan de Amstel gezocht, maar alleen oud schroot omhoog gehaald en vreemd genoeg wat leidingen en een onbekend loden voorwerp.
Maar...ik geef niet op. Ga ervan uit dat ik de nieuwe detector nog moet leren kennen...

Ook vandaag wilde ik de regen en wind trotseren en naar Oudenkerk fietsen. Het had echter niet zo mogen zijn. Net weg ging de ketting van de fiets. Teruggelopen en ketting er weer opgelegd.
Ik weer op de fiets terug naar de weilanden en rivier de Amstel. Ben ik er, zet mijn metaaldetector in elkaar, zet ik een paar stappen richting de sloot...klotst het water in mijn nieuwe regenlaarzen. Zo lek als een vergiet!

Dat deed m wel...naar huis gefietst, sokken uitgewrongen, laarzen weggepleurd, en op de bank gekropen.
Ik houd het voor gezien vandaag...

Metaaldetector obsessie

Het komt door een collega van me, genaamd Jos. Tijdens de lunchpauze begon hij te vertellen over zijn metaaldetector en de leuke vondsten die hij hier mee deed en het begon weer helemaal bij mij te kriebelen.

Ook ik had vroeger een metaaldetector. Eigenlijk ben ik een vrij ongewoon meisje en de schuldige hieraan is mijn vader. Ondanks dat hij ook een zoon heeft, ben ik in werkelijkheid de zoon die hij nooit heeft gehad.
Broerlief had nooit zo'n interesse in vaders hobby's en ik hing van kleins af aan de lippen van papa gekluisterd. Hij toonde mij een wonderbaarlijke, oneindige fascinerende wereld buiten de ramen van ons huis. Vertelde vol passie over de kleinste insecten en korstmossen, maar kocht ook een telescoop voor me om het hemelruim mee af te struinen. Ik onderzocht atlassen over de hemellichamen en de planeten en melde me zelfs aan bij junior-sterrenonderzoekers. Allemaal jongens uiteraard.
Soms dan zette hij de wekker om half vijf en trokken we het bos in op zoek naar Moeflons en braakballen.
Ik ging met mijn vader vissen en wanneer mogelijk namen we de vangst mee naar huis om het door moeders klaar te laten maken.

Ik spaarde fossielen en mineralen en legde een heuse muntencollectie aan. Ons huis was een miniatuur dierentuin, vol met rare wezens zoals slangen, vogelspinnen, hagedissen, kikkerdril en chinchilla's.
En ik vond het allemaal prachtig.

Hier ligt ook de grondslag van mijn passie voor archeologie. De wereld om ons heen is niet alleen oneindig fascinerend en altijd voor inspiratie aanwezig. Het verleden is dit ook.

In mijn kindertijd kreeg ik van pa dan ook een metaaldetector. Veel meer dan wat bomscherven heeft het zoeken hiermee niet opgeleverd. De metaaldetector behoorde toen al tot het stenen tijdperk. Eens dachten we een bom gevonden te hebben. We schakelden de politie in en deze bracht ons later op de hoogte van wat de vondst in werkelijkheid inhield: een emmer!
Maar wat spannend was het om te zoeken naar sporen van het verleden!

Mijn collega heeft deze oude passie weer bij mij aangewakkerd! Vorige week heb ik het boek 'Handboek voor zoekers' bij de bibliotheek geleend en ben ik mij aan het oriënteren op een nieuwe metaaldetector. Een stoere, met allerlei leuke gadgets (dieptemeter, metalendiscriminatie, hij schat zelfs in wat je onder de schotel hebt liggen). Misschien de White Prizm V? Volgend weekend ga ik er één kopen.

Maar dan komt het volgende probleem. Waar ga ik zoeken? In Amsterdam stad zijn er niet zoveel akkers. Ik kan natuurlijk het strand af gaan lopen, maar dat resulteert slechts in hedendaags afval. Ik wil múnten vinden, gespen, kogels voor mijn part. Als het maar een verleden heeft!

Ik denk dat ik maar op de trein naar Wageningen stap.
Paps...
Zin om weer als vanouds naar bommen te gaan zoeken?