Murakami

Ik verkeer nog een beetje in een schemerwereld, tussen droom en werkelijkheid, tussen twaalf dagen Kreta en mijn eerste werkdag morgen. De lichamelijke landing was hard, het vliegtuig stuiterde bij het neerkomen een keer of drie op de landingsbaan. De psychische landing moet nog komen. Liefst bleef ik nog even in deze tussenzone.

Ik wil niet naar mijn werk.

De eerste dagen op Kreta moest ik allerlei dingen regelen. Achterstallige huur ophoesten, belastingsformulieren invullen, naar de verzekeringsmaatschappij en de telefoon af laten sluiten. Niet mijn idee van een droomvakantie. Daarna was er gelukkig nog voldoende tijd om te genieten, pasen te vieren, uitzonderlijk veel en lekker te eten, vrienden te zien en op het strand te liggen.
In tegenstelling tot Boekengek heb ik wel een boek uitgelezen op vakantie. In het vliegtuig, in de rij bij het belastingskantoor en op het strand las ik ‘Norwegian Wood’ van Haruki Murakami.
Het zal niemand ontgaan zijn dat de hype rondom Murakami mythologische proporties begint aan te nemen. In Japan slapen mensen met zijn boeken onder hun hoofdkussen.

In de documentaire ‘Dinner with Murakami’ verteld een psychologe dat ze door het lezen van zijn boeken haar patiënten beter ging begrijpen.
In ‘De wereld draait door’ sprak Tim Krabbé vol passie over de boeken van Murakami, hoe hij ze las en herlas en binnenkort van plan is ze weer te herlezen.
Ik was dan ook vol verwachtingen. Dacht dat dit zo’n boek was dat mijn grondvesten zou laten schudden. Daar hoopte ik in ieder geval op. Dat zijn de mooiste boeken.

Ik vond het niet. Er was na het lezen van ‘Norwegian Wood’ niets in mij veranderd of door elkaar geschud.

De eerste helft van het boek was ik hierover zelfs een beetje verontwaardigd. Er was me zoveel beloofd door Krabbé en de wereld over Murakami en was dit het nu?
Pas in de tweede helft wist het boek me vast te grijpen en ging ik met plezier doorlezen, af en toe schaterlachend. De karakters in het boek begonnen te leven en ik heb het gevoel dat ik ze ken en begrijp. Het boek is ‘af’, een mooi liefdesverhaal, met kop en staart, waar gevoelsmatig alles aan klopt. Het is een Bildungsroman, waarin de karakters volwassen worden, of – zeer traditioneel Japans, voor de meesten van ons gelukkig ondenkbaar - dit proces afbreken door zelfmoord te plegen. Al met een al best een lekker boek.
Ik zal zeker nog eens iets van Murakami lezen, als ik het tweedehands ergens aan kan treffen. Me naar de boekhandel snellen met een kloppend hart om zijn boek aan te schaffen na de beloftes van anderen doe ik niet meer.
De belofte hield geen stand.

Ik ga vandaag, de dag voor het aanbreken van de werkelijkheid, nog even bivakkeren in de tussenzone. Genieten van het weer, op de fiets de natuur in en net doen of alleen vandaag blijft bestaan. Kop in het zand, kijken wat ik mezelf kan beloven voor de komende maanden.
Belofte maakt immers schuld.