Een ruig oord

Gewoonlijk is terugkeren in Nederland een ervaring die veel overeenkomsten heeft met een koude douche nemen. De eerste dagen is het schransen alsof ik een zomer niet gegeten heb. De Griekse keuken is heerlijk hoor, maar een mens kan maar zoveel souvlaki aan. Een bezoekje aan de Albert Heijn maakt me tot een kind in een ballenbak.
Voorgaande jaren zakte ik na enkele dagen helaas in een grijze neerslachtigheid, grotendeels beïnvloed door de kleuren buiten mijn slaapkamerraam.

Dit keer is het anders. Ik ben beland in een warm bad. Ik ren met een gelukzalige glimlach van hot naar her en dat doet mijn blog geen goed. Kennelijk geeft melangolie me meer inspiratie. Dan kan ik met zest over mijn morbide fascinaties schrijven zoals moordende schrijvers en zelfmoord in de letteren.
Ook schrijf ik graag over boeken die gelukkig maken. Die zoektocht ligt nu even stil, probeer er maar eens over te schrijven als je al gelukkig bent.

Om er nu nog wel een literaire slag aan te geven: afgelopen zondag ben ik naar ‘het woord in Ruigoord’ geweest (bedankt voor de tip Irene!). Het was inderdaad een ruig oord! De laatste hippie communie in Nederland. Het onderwerp was ‘Griekse poëzie en muziek’, wat me aan het hart ligt als half-Griekse. Ook aanwezig (in pak en met kort haar - een zeldzaam gegeven in Ruigoord) was Hero Hokwerda. Hij heeft veel bundels en romans vanuit het Grieks in het Nederlands vertaald. Alles kwam de revu voorbij, van Sappho tot aan Kavafis. Vroeg op de avond was er Griekse live muziek, wat mooi klonk in de oude kerk. De avond eindigde overigens met mij op het podium. In licht beschonken toestand heb ik een nummer meegezongen met de band, een ode aan de enige andere kortgehaarde man – Hero uitgezonderd – die in deze ruimte aanwezig was.

Aankomend weekend ben ik even in Cyprus. Daarna meer over de geweldige boekenstad Amsterdam!