vrijdag, juni 23, 2006

Een man om nooit te vergeten


Een paar dagen terug kreeg ik van een client een zak met tijdschriften. Thuisgekomen ondekte ik er een kleine rainbowpocket tussen, genaamd: ‘Een man om nooit te vergeten’, samengesteld door Emma Brunt.
In dit boekje staan 18 verhalen opgesteld, van met name schrijfsters (oa Helga Ruebsamen, Manon Uphoff, Jessica Durlacher, Lulu Wang, Elsbeth Etty, Nilgul Yerli) over die ene man in hun leven die zij nooit vergeten zijn.

Wat een heerlijk boekje en wat jammer dat het maar 140 blz. dik is! Ik heb hier tenenkrommend van genoten!
Over Helga Ruebsamens zeeman (‘Ik houd van macho, en niet van die vriendelijke, begrijpende figuren die het huishouden voor je willen doen’) die ze op een dag betrapte in haar mooiste jurk. Over Mensje van Keulens lover die per ongeluk zijn liefdesbrieven verwisseld had en haar de verkeerde brief stuurde, bedoeld voor zijn andere geliefde.
Het boekje (en dat doen goede boeken nogal eens) stemde tot nadenken. Wie is mijn ‘man om nooit te vergeten?

In de eerste instantie kwamen mijn eerste liefdes in gedachten de revue voorbij. Mijn eerste-bijna-kus. Ik had hem echter op het moment supreme zo angstig aangestaard, dat hij niet meer durfde. De volgende dag vloog hij terug naar Vancouver en schreef ik hem een jaar lang gepassioneerde liefdesbrieven. Slechts eenmaal kreeg ik een kaart terug. Ik vernam later dat zijn moeder bij hem had aangedrongen deze te schrijven en zij hem op de post had gedaan.

Daarna was er de Griek-Australier, mijn eerste keer smoorverliefd. Vijftien was ik, twee weken waren we samen en tot op de dag van vandaag kan ik me woord voor woord onze gesprekken herinneren. Hij was met stip de slechtste kusser ooit, en toch heb ik er gedichten over geschreven. Ach, l’amour, die eerste liefdes, wanneer je overrompeld wordt door dat prachtige gevoel en denkt, eindelijk: ik ben gelukkig, het begin van het sprookje is aangebroken. Je bent er van overtuigd de man van je leven te hebben ontmoet en verwacht wonderen van de liefde. Toen die wonderen niet standhielden voelde ik me bedrogen. Niet zo zeer door ‘de mannen’ (ik ben nooit op dat punt geraakt) maar door het leven waartoe ik gedoemd was. Mijn hart gebroken en diep ongelukkig, kon ik me niet inbeelden dat dat vreselijke gevoel ooit weer voorbij zou gaan. Ik zou voor de rest van mijn leven ongelukkig blijven. Toen dat gevoel ook weer sleet, ben ik de liefde (en vooral mijzelf) een ietsiepietsie minder serieus gaan nemen.

Maar mijn man die ik nooit zal vergeten kwam een paar jaar later. Laat ik hem Jojo noemen. Mijn eerste lange relatie. Tot ik Jojo ontmoette was ik ervan overtuigd dat ik een uitzonderlijk aardig meisje was.
Dankzij Jojo weet ik nu wel beter.
Ik ben buiig, egocentrisch en soms gewoonweg on-uit-staan-baar. Niet dat Jojo het slechtste in mij naar boven haalde, het lukte mij simpel niet meer om het aardige meisje een paar jaar lang te blijven spelen. Dat was ik nu eenmaal niet (de schok was voor ons beiden even groot).
Ik ben hem zeer dankbaar;
Toen ik nog een aardig meisje was, moest ik wel vervloekt zijn tot een verschrikkelijk liefdeslot. Pas op het moment dat ik inzag wat een ongelofelijke trut ik kon zijn dacht ik: ‘Zeg... Misschien heb ik er zelf ook nog wel een handje in.’
Het was een openbaring.
Daarom... is hij de man om nooit te vergeten.
Uiteraard ga ik hem dit van mijn leven niet vertellen (nog altijd bevriend), hij zou een week glunderend rondlopen als hij het bovenstaande wist (af en toe: ‘Zie je wel! Zie je wel! uitroepend) en dat is nu ook weer niet de bedoeling.

Mevrouw Brunt, geweldige samenstelling, dit boekje! Wat dacht U van een vervolg: ‘De vrouw om nooit te vergeten?’

11 opmerkingen:

Anoniem zei

Dat was meteen mijn eerste gedachte: 'een vrouw om nooit te vergeten'.
Hoe vreemd het ook klinkt, maar daar ben ik vanochtend aan begonnen en nu lees ik dit hier. Hoe mooi kan het leven zijn.

Bibliofilos zei

Mooi Erwin, poetische synchroniteit! Ik ben benieuwd naar je stukje!

boekengek zei

En dat kunnen boeken dus met je doen: je een kans geven je verleden te herbeschouwen en daar conclusies uit te trekken voor het nu. Ik denk niet dat er een andere kunstvorm is die zovéél met je kan uithalen als het lezen van boeken. Hoe vaak heb je per slot van rekening dat je een schilderij gezien hebt in een museum en bedenkt dat de perceptie van jzelf aan een herziening toe is?

Anoniem zei

dank voor dit erg leuk geschreven verhaal!

Anoniem zei

Ik ben nieuwsgierig naar dat boek geworden. Dat klinkt erg goed.

Op gevaar af schaamteloos reclame voor mijn eigen site te maken: via mijn archief kunt u mijn verhaal lezen 'my beautiful demon', een verhaal dat naadloos aansluit bij 'een vrouw om nooit te vergeten'.

administrateur zei

Tijd niet hier geweest maar wat schrijft Biblio toch een vitale stukken en wat heeft ze toch een gestaald karaktertje!

administrateur zei

Boeken, leven en liefde voor deze drie in liefdevolle, mooie stukken met altijd een accent die ze 100% bibliophilos maken!

Unknown zei

@Boekengek: muziek kan dit ook met een mens doen hoor!

administrateur zei

Wat te denken van Bibliophilos?!

Bibliofilos zei

@weirdomusic: Ik ben het eens met Boekengek. Een langdurige reflectie (soms wel dagen lang) krijg ik alleen door een boek, soms door een film. Muziek raakt me, ontroert me, geeft me energie, maakt me boos, inspireert me, maar geeft me geen spiegel. Maar misschien verschilt dit van mens tot mens?

CE zei

Ik heb geen tijd meer om boeken te lezen, zelfs m.b. v. een text-to-speech reader. Ik verdiep me in heleboel dingen door na te dneken en te staren.