Ondergedoken

Vanochtend werd ik ruw wakkergeschud door de komst van een leger zware jongens die vandaag centrale verwarming in het huis van mijn ouders kwamen aansluiten.
In elke kamer stonden een paar van die kerels, die uiteraard met een gracieuze finesse te werk gingen;
Binnen een mum van tijd lag de voordeur aan diggelen omdat ze er met een leiding doorheen waren gestruikeld.
Overal door het huis weerklonk het geluid van boren, hamers en Hazes (de heren waren zo vrij geweest om hun eigen muziek mee te nemen) en natuurlijk moest er ook keihard meegezongen worden.

Ik ben letterlijk het huis uitgevlucht en ik kon werkelijk maar één toevluchtsplaats bedenken:
De openbare bibliotheek. Een veilige haven om tot rust te komen.
Een onbedwingbare behoefte naar mooie zinnen overviel me.
Woorden die ik als een dekbed over mijn hoofd kon trekken om al het ruis om me heen buiten te sluiten. Zinnen waar ik me in onder kon dompelen, desnoods in kon verdrinken, zolang ik me maar kon verstoppen voor al dat geweld.
Ik wilde de zinnen in me laten sijpelen, langzaam, zodat ze zich in me konden nestelen om kleine schilderijtjes te vormen waar ik in extase naar kon kijken.
Het interesseerde me niet eens meer of er werkelijk een verhaal of een plot in het boek zat, zolang de bladzijden maar gevuld waren met magische zinnen.

Ik heb me met een boek van Friedrich Nietsche, Vladimir Nabokov ('Let op de Harlekijn') en een gedichtenbundel van Sappho in een zithoek van de bibliotheek genesteld en getracht de onrust mijn lijf uit te jagen door schone zinnen.
Nabokov creëerde geschreven kunstwerkjes op papier. Fascinerend hoe hij –letterlijk- schilderde met woorden, mijn vergelijking met schilderijtjes is niet eens zo ver gegrepen. Nabokov had het vreemde talent (synesthesie genaamd) dat hij in de verschillende letters van het alfabet kleuren zag. Zo gebruikte hij de letters als verf op het papieren canvas en zag hij naast mooie zinnen ook imponerende kleurencombinaties.

Nu zit ik weer op mijn kamer en de behoefte om me voor de wereld te verstoppen bestaat nog steeds. Met een boek in bed kruipen en een paar dagen met rust gelaten te worden. Het is me allemaal even te veel; De verhuizing op Kreta, de overgang naar Nederland en dan nu dit kabaal.

Ik duik nu onder in Tolstoj’s wereld, de wereld van Anna Karenina
en ik blijf er denk ik wel even.