Het absurde van boeken

Mijn liefde voor mijn ongelezen boeken is zo groot dat toen ik ruim een jaar geleden - enerzijds door een aanval van hypochondrie, anderzijds door een aaneenschakeling van niet al te prettige onderzoeken - mezelf ervan overtuigd had in het bezit te zijn van een dodelijke ziekte er met name één gedachte naar boven kwam borrelen:
'Maar mijn boeken dan? Ik kan toch niet sterven voordat ik al mijn boeken gelezen heb?'
Ik moet achteraf nog wel eens grinniken om de absurditeit van deze gedachte. De realiteit is namelijk dat ik nóóit al mijn boeken gelezen zal krijgen, zeker niet na de aanschaf van mijn ereader.
Het aanbod is té groot. Mijn eigen selectie is zelfs te groot.
En laten we wel stellen; Wie denkt er bij het aanzien van de dood 'Maar mijn boeken dan?'.
Ik houd me maar vast aan de uitspraak dat mensen die werkelijk krankzinnig zijn dit niet van de daken roepen.

In minder vrolijke tijden vroeg ik me ook wel eens af - waarom zou ik al die boeken toch moeten willen lezen voordat ik deze wereld verlaat?
Vlak voordat een geliefde stierf zei hij tegen me 'straks heb jij al onze herinneringen en heb ik niets meer'.
Ik lees en ervaar en zie en voel en beleef -
een eenzame herinnering.
Misschien dat ik daarom mijn blog nog steeds bijhoud en ook graag praat over de boeken die ik lees. Ik wil de herinnering delen, een souvenir achterlaten. I was here. I felt. And therefore existed.
Ik word blij van boeken. Van woorden die me raken. Verhalen die me meevoeren. Zoeken naar kleine stukjes licht of waarheid. Ik word blij van de aanblik van die boekenkast die me ook met angst vervuld wanneer ik me realiseer dat ik niet alles gelezen krijg.
Nog zoveel te lezen!

De afgelopen weken las ik 'De klok van Ijsland' van Halldor Laxness (nobelprijswinnaar), Minder dan niks (ofwel Less Than Zero van Brett Easton Ellis), een verhaal van Edgar Allan Poe, een verhaal van Stephen King en het boekenweekgeschenk van Pieter Steinz.
 Ik las deze boeken tijdens een weekje Kreta. Het weer was onstuimig en in het huisje waar ik logeerde was geen centrale verwarming. De kilte hing in het huis en ik zat een deel van de vakantie, gehuld in zes lagen kleding, onder een dekentje op de bank verzonken in mijn eboek. Met uitzicht op de olijfplantages en avocadobomen in de verte.
Om de één of andere vage reden is het toch fijner om te lezen in den verre met uitzicht op olijfbomen dan gezeten op mijn bank in Amsterdam.

Door 'De klok van Ijsland' moest ik me heen worstelen. Dit kwam grotendeels door de véle voetnoten. Dat leest niet fijn op een ereader (je bladert niet zomaar even naar de voetnoten en terug). Dit had tot gevolg dat ik de voetnoten links liet liggen of soms delen van de pagina - opgesteld in het Latijn - oversloeg.  Halverwege het boek was ik de draad volledig kwijt.
Het absurde van boeken is dat dit boek me wel is bij gebleven, ondanks de worsteling. Er zijn scenes in mijn hoofd blijven hangen die net zo waargebeurd lijken als alledaagse ervaringen.
Halldor Laxness kon zeker schrijven, er staan veel magisch mooie zinnen in het boek.

'Minder dan niks' van Brett Easton Ellis las ik binnen een paar uur uit. Het boek beschrijft een oppervlakkig leven, hol, eenzaam, zinloos. Er gebeurt niet erg veel maar toch bleef ik geboeid doorlezen. Het lezen was een prettige ervaring (maar niet veel meer dan dat).
Soms is dat echter meer dan voldoende - een prettige ervaring.

Nog zoveel te lezen, gelukkig! (en oh wanhoop!)