Wij komen nooit meer saam:
De wereld drong zich tusschenbeide.
Soms staan wij beiden 's nachts aan 't raam,
Maar andre sterren zien we in andre tijden.
Uw land is zoo ver van mijn land verwijderd:
Van licht tot verste duisternis - dat ik
Op vleuglen van verlangen rustloos reizend,
U zou begroeten met mijn stervenssnik.
Maar als het waar is dat door groote droomen
Het zwaarst verlangen over wordt gebracht
Tot op de verste ster: dan zal ik komen,
Dan zal ik komen, iedren nacht.
5 opmerkingen:
Slauerhoff helpt mij ook:
Bij 't zien van de vochtige droefheid van 't land,
Bij 't voelen van 't doffe leed in mijn hart,
Denk ik hoe deze beide zijn verwant
En in elkaar verward.
Ik zie het regenen op het verre,
Ik voel in mijn oogen de tranen.
PS: heb je blog gelezen. Heel veel sterkte. Hoop dat je af en toe wat van je laat horen.
Dit gedicht doet me aan je denken..
Ik hoop dat het je een beetje goed gaat.
Neele
Kaart van een Grieks eiland
ik had je nog een kaart willen schrijven,
zo'n lullige ansicht, voorzien van een grap
over, nou ja, je weet wel waarover,
maar ik hoorde dat je al dood was
voor ik een grap had gevonden.
Ik leef nog, ons gesprek is niet af,
maar ik leef deze laatste dagen gebogen, over woorden
die ik doorstreep, weer opschrijf -
Waar hadden we het over, waar
waren we gebleven, zonder de dood te verwachten
schrijf je geen poëzie, daar waren we
het hartroerend over eens,
poëzie was geluk, het geluk om een paar woorden
te vinden die even bij elkaar wilden horen
voor de dood ons kwam halen,
een grap, een zorgvuldig verzwegen grap
om de dood, deze doorstrepen en weer opschrijven,
zo was poëzie.
Ik zal je dus nooit meer zien.
Ik leef deze laatste dagen gebogen, voor dat alles,
voor dat verlegen lichaam, dat weemoedige hoofd
waarmee je sprak, voor dat alles
levend wordt begraven,
ik bedoel, ik leef gebogen over die kaart,
je weet wel, zo'n veel te blauwe zee,
zo'n veel te blauwe hemel:
Happy days in Greece.
Slauerhoff is zó mooi en troostrijk. En al geloof je er nu nog niks van: je komt er bovenop, terug, hervind het leven. Ik denk aan je. ;-)
Ben toevallig ooit eens op je fijne blog terechtgekomen, en sedertdien een vaste klant. Ik hoop dat je troost vindt en wens je heel veel sterkte toe.
XIV
Ga nu maar liggen liefste in de tuin,
de lege plekken in het hoge gras, ik heb
altijd gewild dat ik dat was, een lege
plek voor iemand, om te blijven
Lieve Bibliofilos,
Ook een gedichtje van mij. Een wonderschoon exemplaartje. Weet dat hij de lege plek is die blijft. Dat is pijnlijk, natuurlijk. Maar het toont ook zijn waarde in je leven, lieverd. Jacques Derrida schreef daar veel moois over. Je moet altijd blijven houden van de plek waar je lag, je moet je altijd blijven vasthouden aan je verleden.
Ik ben ook veel kwijtgeraakt. Misschien niet zoveel als jij. Maar sedertdien schrijf ik erover. Alles wat ik schrijf is een afscheid voor dat wat niet gaat, wat nooit gaat, omdat het een lege plek is om te blijven.
Veel liefs
Een reactie posten