Casanova over de vloer

Het Prometheus tijdperk is voorbij. Twee weken geleden sloot ik voorgoed de deur achter mij dicht. Overigens slechts twee dagen voordat al mijn ex-collega’s de deur achter zich zouden sluiten, de uitgeverij is namelijk verhuisd.
In de weken voor de verhuizing (pand wisselen met de Boekerij/Meulenhoff) kwamen er regelmatig mensen het pand op de Herengracht 507 bekijken.

Het was op een heel normale dag, het regende een beetje en het beeldscherm van de computer flikkerde, toen er wederom een groep mensen binnenkwam om het pand te zien.
Zoals ik al zei was er geen vuiltje aan de lucht. Geen indicatie dat er iets stond te gebeuren.
De postbode had net de post gebracht en vertelde me dat hij zijn gouden ketting in Griekenland had gekocht en dat hij dat weekend Braadworst had gegeten, net over de grens in Duitsland.
Ook dat was normaal.
De net binnengetreden mensen zouden een rondleiding van onze hoofdredacteur krijgen. Ze verzamelden zich bij de receptie.
De nogal enthousiaste postbode liep naar buiten en zwaaide nog drie keer. Onderwijl ging de telefoon en ik hoorde mezelf opnemen met mijn vaste riedeltje. De directiesecretaresse opende de deur van haar kamer.
Op de achtergrond gaf de hoofdredacteur een speech aan de bezoekers.

En toen gebeurde het.

In het tumult, tijdens de laatste groet van de postbode en het openzwaaien van de deur van de secretaresse hoorde ik de redacteur onmiskenbaar zeggen: “Giacomo Casanova was hier”.

Als U mijn weblog een tijdje meeleest realiseert U zich dat ik op dat moment de persoon die ik aan de lijn had niet meer hoorde, de postbode niet meer groette en het flikkerende beeldscherm bijna omverwierp.
Ik schreef al eerder over mijn zoektocht naar Casanova. U leest het hier: http://bibliofilos.blogspot.com/2005/08/in-katzwijm-voor-casanova.html.
Na acht maanden bij de Uitgeverij te hebben gewerkt, luttele weken voor mijn aftocht, kwam ik tot de waanzinnige ontdekking dat ik al maanden in zijn voetsporen trad, zonder mij daarvan bewust te zijn!
Casanova was regelmatig op de Herengracht 507 tijdens zijn verblijf in Amsterdam. Zijn (zeer jonge) minnares Esther is naar alle waarschijnlijkheid ‘Hester Hooft’, ooit één van Amsterdams mooiste vrouwen en dochter van burgemeester Hendik Hooft. Zij woonden – U raadt het al – op de Herengracht 507.
Dit betekende niet alleen dat Casanova twee eeuwen terug rakelings langs de receptie is gelopen, diezelfde deur waar ik naar staarde, maar ook dat hij zonder twijfel andere zaken had verricht in het pand.
Vanaf dat moment werd elke kamer een mysterie. Zou dit haar slaapkamer zijn geweest? Zou hier een receptie hebben plaatsgevonden?

Ik kan U vertellen, dit nieuws maakte mijn laatste loodjes bij Prometheus een heel stuk lichter!

Bron afbeelding: http://www.allposters.com/-st/Auguste-Leroux-Posters_c88224_.htm

Lees Casanova's memoires over zijn tijd in Amsterdam

De echter Hester Hooft

Nieuwe baan!

Solliciteren is een vak op zich. Ik heb bewondering voor mensen die, naast hun baan, er de tijd en energie voor vinden om op zoek te gaan naar ander werk.
De gesprekken waren confronterend. IQ/testen. Persoonlijkheidstesten. Indringende vragen.
Bij het eerste gesprek trilde mijn stem van de zenuwen.

Ik had het in mijn hoofd gekregen dat een baan als consulent/intercedent voor een uitzendbureau dé job voor me is, en denk dat nog steeds. Een baan waarbij je honderd dingen tegelijk moet doen. Resultaatgericht, commercieel gericht en dienstverlenend moet zijn. Ik mis de chaos en stress uit mijn voormalig werk als standplaatshostess en hoop dat hier terug te vinden.

Bij het derde bedrijf waar ik op gesprek ging was er dé klik. Ook een persoonlijke klik met de recruiter, denk ik. Het was een informeel en prettig gesprek.
Daarnaast werd ik erg enthousiast over de arbeidsvoorwaarden en het opleidingstraject dat ze aanboden.

Daarna ben ik doorgegaan met gesprekken bij andere bedrijven, je moet immers niet al je pijlen op één doel richten, maar de motivatie was totaal verdwenen. Het moest en zou dit leuke bedrijf worden!
Gelukkig werd ik binnen een week uitgenodigd voor een tweede, en een dag later, voor een derde gesprek.
Bij dat laatste gesprek zat ik strak in het pak, haren opgestoken, make-up tot in de puntjes verzorgd. Zelfvertrouwen zou ik uitstralen! Professionaliteit!
Dit ging goed, totdat het zweet uit mijn handen letterlijk over de tafel heen begon te gutsen. Je handen vervolgens onder de tafel verstoppen is nooit een goed idee, dus ik maakte mijn excuses (‘een beetje nerveus’) en probeerde het zo onopvallend mogelijk van de tafel af te vegen.

Het werd me vergeven en ik heb de job!!!
Maandag drie september begin ik als consulent in een speciale tak, namelijk een vestiging die gespecialiseerd is in anderstaligen. De internationale markt in Amsterdam dus, bedrijven die op zoek zijn naar iemand die een buitenlandse taal vloeiend spreekt.
Een extra stimulans voor me om mijn talenkennis bij te spijkeren en bij te houden!

Ik maak nog maar eens een vreugdedansje rond de tafel!