Jembjant

Terug op Kreta, het eiland waar het meestal zonnig is en iedereen alleen aan eten en drinken lijkt te denken.
Terug in het chaotische verkeer, waar alles kriskras door elkaar rijdt en degene die het eerst optrekt voorrang heeft.
Terug tussen de schreeuwende grieken en geplamuurde vrouwen met snorren.

Zelf maakte ik de vergissing om hier naar de kapper te gaan. Ik kwam er heftig gekapt en met een bus haarlak in mijn haar vandaan en zag tot mijn schrik in de spiegel dat ik er nu werkelijk grieks uitzag. Alleen de snor ontbrak nog.
Misschien moet ik daar nog aan werken om er helemaal bij te passen.

Momenteel logeer ik bij een vriendin waar ook al mijn boeken staan opgeslagen. Vanuit het logeerbed kijk ik naar mijn kast en voel me weer een klein beetje thuis.

Naast mijn bed ligt nu het boek 'Rembrandt, mijn vader', van Bert Natter, dat ik vorige week in Nederland gekocht heb. Ik hoop dat ik binnenkort een rustig moment kan vinden om er van te gaan genieten. Wie een introductie wil met Natter: lees zijn blog. Zelf vind ik dat de man met bezieling schrijft en hij heeft het ergens over.

Het tweejarige dochtertje van mijn vriendin zat ook al direkt met passie in het boekje te bladeren, wijzend op de afbeeldingen van de schilderijen:
'wie is dat?'
'Dat is Rembrandt'
'Jembjant?'

Nu vraagt ze elke ochtend:
'Waaj is boek van jembjant?', slaat ze het open en roept verukt uit: 'Jembjant! Jembjant! Boeja voojlezen! Boeken leuk!'

Je kunt niet beweren dat ik geen goede invloed op kinderen heb...

Bibliomantie

Boekenliefhebbers van vandaag weten dat er al sinds den beginne bibliofilielen hebben bestaan. Mensen die hun boekenverzameling als hun kostbaarste bezit zagen.
Sommigen gingen daarin nog verder, omringden hun boeken met een zweem van heiligheid, zagen het als gestorven zielen in een papieren jasje gegoten.
En vonden daarin een manier om linea recta te ‘communiceren’ met grote geesten als Plato, Cicero en Homeros.

Al vrij snel na Christus werd ‘Bibliomantie’ uitermate populair.
Bibliomantie is een manier van waarzeggen en ‘advies vragen aan de maker’ met boeken.
In de 3de eeuw na Christus werd Bibliomantie (ook wel stychomantie genoemd) veelvuldig gebruikt in de kerk, tot vreugde van de kerkgangers. Zat men met een dilemma kon men de priester om raad vragen die vervolgens zijn bijbel random opensloeg, zijn vinger op een tekst legde en voila: het verlossende antwoord, rechtstreeks van god.
Ook gebeden werden op deze manier geselecteerd en deze praktijk bleef in zwang tot de concilie van Vannes het in 465 AD verbood.

Tegen die tijd werd buiten de kerk de ‘Homeromantie’ populair. Antwoorden met een filosofisch tintje. Je kon er inmiddels wel voor op de brandstapel belanden, maar de mystiek bleef trekken.

Velen hebben door blindelings Bibliomantie te praktiseren uiteindelijk hun ondergang getekend.
De Perzische Sheik Nadir Shah besloot tot twee maal toe oorlog te gaan voeren nadat hij dit ‘advies’ had getrokken uit de gedichten van de dichter Hafiz.
De laatste maal kostte dit advies zijn leven.

Een vorm van bibliomantie wordt ook al lange tijd door de Joden gepraktiseerd, zij noemen het ‘Bath-Kol’. Wanneer iemand met een dringende vraag zit, kan hij om raad bidden en de Talmud openslaan. Het eerste woord of de eerste zin die hij vervolgens leest (of hoort), is het antwoord.

Pakt U er nu eens uw favoriete boek bij, stel uw vraag, prik ergens en deel mede wat UW antwoord was!

Zelf heb ik een paar weken geleden een staaltje Faustomantie (Bibliomantie met Faust) uitgevoerd. Dit was het resultaat:

Hoe wordt mijn zomer? (Prik)
Vooruit!
...Hmmm klinkt goed...

Blijf ik me met schrijven bezighouden? (prik)
Unieke stukken
...subliem antwoord...

En wat staat er te gebeuren in de liefde? (Prik)
Vlammen laaien op, roodgloeiend
...krijg het er bijna warm van...

En hoe ziet deze man er dan uit? (Prik)
Een zwanger zeug
...HUH?

Uit dit persoonlijk onderzoek voortvloeiende conclusie (uiteraard verbonden aan het laatste antwoord): 'Niets van waar, bibliomantie!'

Wat heeft U geprikt?

Hoopvol ontwaken

Nog anderhalve week in Nederland. Het vertrek nadert, ik voel het tot in mijn tenen.
Van lezen komt weinig. Ik kan me zeer slecht concentreren. Zeker geen roman, dus probeer ik het nu maar met korte verhalen. Soms kunnen korte verhalen een verademing zijn. Een fragment van een leven, een schittering, een emotie. Lang genoeg om in te slaan, te kort om een krater te veroorzaken.
Prima vanuit dit oogpunt.

Zo vlak voor mijn vertrek zie ik nog veel oude – en nieuwe – vrienden. En langzaamaan voel ik me ontwaken uit een lange winter. Het leven roept weer.
Maar voordat ik mijn leventje weer in een koffer stouw moet ik van veel mensen afscheid nemen. Lieve mensen.
Mensen die het beste in mij naar boven halen.
Soms denk ik dat dit de weg naar geluk is: mensen om je heen die je stimuleren je beste zelf te zijn.
Niet te worden, maar te zijn.

Ik hou van mensen en deze liefde heeft alles te maken met mijn liefde voor literatuur, kunst, muziek, architectuur en archeologie.
In elk van deze overblijfselen zit de geest van een mens. Het mooiste, het puurste van een mens, tastbaar achtergelaten. Deze schitteringen van de mens stemmen me hoopvol.
De hoop dat er, achter een gordijn van rotzooi, nog veel moois bestaat in deze wereld en dat ik nog heel wat onderzoekende stapjes voor de boeg heb.

Gelukkig maar.