De zinnen waren hun magie verloren, in mijn hoofd klonk een afschuwelijk geruis en de verwoede pogingen die ik deed resulteerden in een grote stapel kwart gelezen romans.
Ik las nog wel. Ik las over rouwen, over de dood, over verdriet en over angst. Non-fictie. Boeken waar je niet blij van wordt maar waarin je herkenning vindt.
De passies van de geest werden ingewisseld door hobby's waar ik mijn lichaam voor kon benutten. Struinen met de metaaldetector, aardser kon ik niet geraken. Met je handen spitten in de grond, zoeken naar iets dat blijft. Ik deed Yoga. Dan kon ik dat gonzende geruis even uitschakelen en simpelweg bewegen, balans houden. En ik werkte me het apezuur. Veertig, vijftig, zestig uur per week. Alles om het geruis te stillen.
Zoekende naar rust kwam ik uiteindelijk weer terug bij de basis. Daar waar het eigenlijk 34 jaar geleden begon; Een kleuter nog: vijf jaar oud, onder mijn dekbed, verloren in een boek.
Rond mijn achtste had ik alle boeken uit de jeugdbibliotheek gelezen. Ik was een zeer jonge lezer omdat ik jaren lang nogal ziek in bed lag. Toen bestonden er nog geen Ipads voor kleuters; Televisie voor kinderen was op de woensdagmiddag. Dus mijn moeder deed het enige dat ze kon bedenken, ze leerde me alvast lezen.
Ik las de afgelopen tijd 'Afscheidswals' van Milan Kundera. Ik houd van Kundera. Lang geleden toen ik 'De ondraaglijke lichtheid van het bestaan' las kreeg ik de onbedwingbare behoefte om tijdens de lezing ervan naar Opera muziek te luisteren. Ik woonde toen nog in Griekenland en zocht op mijn krakende wereldradio een klassieke zender op. Het boek ademde opera gezang voor me en door de buitenwereld te synchroniseren met het boek ontstond er een magische sfeer rondom mij.
Nog steeds is Kundera voor mij een schrijver die met zijn pen woorden schrijft die het papier verlaten, doorsijpelen in real life - werkelijk een ambiance om je heen creëren. Je wil het licht wat dimmen. Espresso op tafel. Er moet muziek aan. Je wil erin wonen.
Gisteren las ik 'Als was het liefde' uit van Nicol Ljubic. Deels fictie en deels non-fictie, gebaseerd op een man die in 1959 werd gearresteerd op de moord van vier jonge vrouwen. Het boek vertelt het verhaal van drie personen: de moordenaar, de vrouw die zich opwerpt als zijn 'vriendin' en de zoon van deze vrouw. Ik kocht het boek vanwege het hoge gehalte aan mooie zinnen op het eerste gezicht en werd daarin ook niet teleurgesteld. Desondanks las het niet gemakkelijk weg doordat de schrijver op iedere bladzijde de karakters zonder introductie inwisselt. Ik betrapte mezelf er regelmatig gefrustreerd op weer een alinea terug te moeten springen om te lezen over wie het ging.
Dat bevordert het jezelf verliezen in een boek niet bepaald.
Het veertig, vijftig, zestig uur per week werken gaat vanaf heden stoppen. Ik heb ontslag genomen bij mijn vorige werkgever en een baan geaccepteerd waarin ik 24 uur per week ga werken.
Omdat wegrennen voor ruis alleen maar vermoeiende tijdverspilling is. Omdat er in dit korte leven van ons nog zoveel te genieten, oude meuk op te graven en te yoga-en is.
En te lezen.
Ja, te lezen.
