Zondagochtend in regenachtig Amsterdam.Mijn raam staat open, de gordijnen bewegen over de grond. Moonlight sonata op de achtergrond.
Koffie op het nachtkastje, een zacht verlangen naar chocoladecake met mandarijnen. Kafka op schoot.
Het leven is waar de anderen zijn. Het verlangen om het ondeelbare te delen. Verweerde met mos begroeide graven. Een liefde waarin je alleen staat.
“Il est Mort” prevelde de gek op het kerkhof van Montmartre en we lachten. “Il est Mort”.
Ik heb hem gefilmd. Ik heb hem gefilmd met mijn fotocamera. Op de opname waggelt hij van graf naar graf en lacht hysterisch. Hij zei geen “Il est Mort”. Ik had hem langer moeten filmen. Misschien loopt hij daar nu weer. Misschien loopt hij daar elke dag kriskras door de graven.
Niet zo verstandig, Kafka op een regenachtige zondagochtend.
