Volwassen worden? Ik ben blij dat ik het zolang heb mogen uitstellen.

Soms denk ik terug aan al die zorgeloze jaren, waarin werk bijzaak was, ik avond na avond ging stappen en het nooit regende.
Mijn trip naar Kreta bevestigt mijn herinnering. Mijn leven daar bestond uit vrienden, wijntjes in de zon, werken was voor de lol in plaats van voor de cash (die was er namelijk nauwelijks) en alle grotemensenverantwoordelijkheden waren mij vreemd.
Ik heb dat proces heel erg lang kunnen uitrekken. Dertien jaar. Geen ongeluksjaren.
Nu doe ik het allemaal. Om kwart voor zeven gaat de wekker. Om kwart voor acht zit ik op de fiets. Met donker ga ik de deur uit en tegen de tijd dat het weer gaat schemeren kom ik afgepeigerd thuis.
Wanneer ik opper moeite heb hieraan te wennen kijken mensen mij verbaasd aan en zeggen: ‘welcome to the real world’.
Dat is het ja. Ik heb de afgelopen jaren niet in een echte wereld geleefd, maar in een droomwereld.
En het was goed.

Nu zie ik mijn bankrekening groeien. Ik doe leuk werk waar ik bevrediging uithaal. Ik woon samen met een heerlijke man die me met liefde overstelpt.
Ik doe mee met de grote mensen. Op mijn drieëndertigste begin ik te lopen waar mijn oude klasgenoten dertien jaar geleden al rondstruinden.

En af en toe vind ik dat best moeilijk.

Olympia International Vakantiereizen failliet

- Op de eerste dag bij mijn nieuwe werkgever ging mijn oude werkgever 'Olympia International Vakantiereizen' failliet. Vijf jaar lang werkte ik voor deze touroperator op Kreta. Had ik niet de stap genomen om naar Nederland terug te verhuizen, dan had ik nu in een uitermate vervelende situatie gezeten. Geen loon meer, geen uitzicht op werk (probeer daar nu nog maar wat te vinden, eind van het seizoen!) en omringd door huilende hoteliers en boze gasten. Soms zie je pas achteraf hoe juist een beslissing is geweest.

- Na een korte inwerkperiode bij Content vlieg ik vanmiddag voor twee weken naar Chania. Kan ik alle informatie die ik over me heen heb gekregen op me in laten werken. Ik moet nog erg veel leren voor ik mijn nieuwe job naar behoren kan uitoefenen. Ik sta nu nog een een beetje aan de zijlijn te kijken hoe de anderen het aanpakken en kan haast niet wachten om zelf aan de gang te gaan!

- Tussen de bedrijven door las ik twee boeken: 'Spoetnikliefde' van Murakami en 'In Koele Bloede' van Truman Capote.
Met Murakami heb ik een vreemde relatie. Zijn schrijfsels raken me, de stukken die ik lees lijken daarna wel op mijn netvlies gebrand, toch moet ik me erdoor heen zien te worstelen. Ik had het met 'Norwegian Wood' en ook met 'Spoetnikliefde'. Ik kan hier niet direct een verklaring voor vinden.
'In Koele Bloede' van Capote overtrof mijn verwachtingen. Een literaire thriller, een waargebeurd verhaal, een journalistiek werk, een deur in de geest van moordenaars, het is het allemaal. Vooral het beeld dat hij schetst van de Killers blijft je lang bij. Iemand kan van literatuur houden, prachtig schilderen en toch op een avond een gezin uitmoorden. Het zijn déze dingen die elk weldenkend mens niet kan begrijpen, en om de één of andere reden graag wil begrijpen.

- Ik hoop over twee weken met een flinke koffer vol boeken weer naar Nederland te kunnen terugkomen om de boekenkast hier dicht te spekken. Tot snel!

Casanova over de vloer

Het Prometheus tijdperk is voorbij. Twee weken geleden sloot ik voorgoed de deur achter mij dicht. Overigens slechts twee dagen voordat al mijn ex-collega’s de deur achter zich zouden sluiten, de uitgeverij is namelijk verhuisd.
In de weken voor de verhuizing (pand wisselen met de Boekerij/Meulenhoff) kwamen er regelmatig mensen het pand op de Herengracht 507 bekijken.

Het was op een heel normale dag, het regende een beetje en het beeldscherm van de computer flikkerde, toen er wederom een groep mensen binnenkwam om het pand te zien.
Zoals ik al zei was er geen vuiltje aan de lucht. Geen indicatie dat er iets stond te gebeuren.
De postbode had net de post gebracht en vertelde me dat hij zijn gouden ketting in Griekenland had gekocht en dat hij dat weekend Braadworst had gegeten, net over de grens in Duitsland.
Ook dat was normaal.
De net binnengetreden mensen zouden een rondleiding van onze hoofdredacteur krijgen. Ze verzamelden zich bij de receptie.
De nogal enthousiaste postbode liep naar buiten en zwaaide nog drie keer. Onderwijl ging de telefoon en ik hoorde mezelf opnemen met mijn vaste riedeltje. De directiesecretaresse opende de deur van haar kamer.
Op de achtergrond gaf de hoofdredacteur een speech aan de bezoekers.

En toen gebeurde het.

In het tumult, tijdens de laatste groet van de postbode en het openzwaaien van de deur van de secretaresse hoorde ik de redacteur onmiskenbaar zeggen: “Giacomo Casanova was hier”.

Als U mijn weblog een tijdje meeleest realiseert U zich dat ik op dat moment de persoon die ik aan de lijn had niet meer hoorde, de postbode niet meer groette en het flikkerende beeldscherm bijna omverwierp.
Ik schreef al eerder over mijn zoektocht naar Casanova. U leest het hier: http://bibliofilos.blogspot.com/2005/08/in-katzwijm-voor-casanova.html.
Na acht maanden bij de Uitgeverij te hebben gewerkt, luttele weken voor mijn aftocht, kwam ik tot de waanzinnige ontdekking dat ik al maanden in zijn voetsporen trad, zonder mij daarvan bewust te zijn!
Casanova was regelmatig op de Herengracht 507 tijdens zijn verblijf in Amsterdam. Zijn (zeer jonge) minnares Esther is naar alle waarschijnlijkheid ‘Hester Hooft’, ooit één van Amsterdams mooiste vrouwen en dochter van burgemeester Hendik Hooft. Zij woonden – U raadt het al – op de Herengracht 507.
Dit betekende niet alleen dat Casanova twee eeuwen terug rakelings langs de receptie is gelopen, diezelfde deur waar ik naar staarde, maar ook dat hij zonder twijfel andere zaken had verricht in het pand.
Vanaf dat moment werd elke kamer een mysterie. Zou dit haar slaapkamer zijn geweest? Zou hier een receptie hebben plaatsgevonden?

Ik kan U vertellen, dit nieuws maakte mijn laatste loodjes bij Prometheus een heel stuk lichter!

Bron afbeelding: http://www.allposters.com/-st/Auguste-Leroux-Posters_c88224_.htm

Lees Casanova's memoires over zijn tijd in Amsterdam

De echter Hester Hooft

Nieuwe baan!

Solliciteren is een vak op zich. Ik heb bewondering voor mensen die, naast hun baan, er de tijd en energie voor vinden om op zoek te gaan naar ander werk.
De gesprekken waren confronterend. IQ/testen. Persoonlijkheidstesten. Indringende vragen.
Bij het eerste gesprek trilde mijn stem van de zenuwen.

Ik had het in mijn hoofd gekregen dat een baan als consulent/intercedent voor een uitzendbureau dé job voor me is, en denk dat nog steeds. Een baan waarbij je honderd dingen tegelijk moet doen. Resultaatgericht, commercieel gericht en dienstverlenend moet zijn. Ik mis de chaos en stress uit mijn voormalig werk als standplaatshostess en hoop dat hier terug te vinden.

Bij het derde bedrijf waar ik op gesprek ging was er dé klik. Ook een persoonlijke klik met de recruiter, denk ik. Het was een informeel en prettig gesprek.
Daarnaast werd ik erg enthousiast over de arbeidsvoorwaarden en het opleidingstraject dat ze aanboden.

Daarna ben ik doorgegaan met gesprekken bij andere bedrijven, je moet immers niet al je pijlen op één doel richten, maar de motivatie was totaal verdwenen. Het moest en zou dit leuke bedrijf worden!
Gelukkig werd ik binnen een week uitgenodigd voor een tweede, en een dag later, voor een derde gesprek.
Bij dat laatste gesprek zat ik strak in het pak, haren opgestoken, make-up tot in de puntjes verzorgd. Zelfvertrouwen zou ik uitstralen! Professionaliteit!
Dit ging goed, totdat het zweet uit mijn handen letterlijk over de tafel heen begon te gutsen. Je handen vervolgens onder de tafel verstoppen is nooit een goed idee, dus ik maakte mijn excuses (‘een beetje nerveus’) en probeerde het zo onopvallend mogelijk van de tafel af te vegen.

Het werd me vergeven en ik heb de job!!!
Maandag drie september begin ik als consulent in een speciale tak, namelijk een vestiging die gespecialiseerd is in anderstaligen. De internationale markt in Amsterdam dus, bedrijven die op zoek zijn naar iemand die een buitenlandse taal vloeiend spreekt.
Een extra stimulans voor me om mijn talenkennis bij te spijkeren en bij te houden!

Ik maak nog maar eens een vreugdedansje rond de tafel!

De favoriete boeken van Hafid Bouazza

Het is een uit de hand gelopen tic, ik wil altijd weten wat anderen lezen. Waarin verloren ze zichzelf toen ze jong waren? Welke boeken waren een inspiratie voor ze?
Deze fascinatie neemt inmiddels een volledige boekenplank bij mij thuis in beslag. Boeken over boeken.
Werkelijk interessant vind ik het wanneer geliefde schrijvers over hun favoriete boeken schrijven of vertellen. Ik kan het ook niet laten om auteurs of recensenten met deze vraag lastig te vallen. Zo onthulde Pieter Steinz dat '1984' van Orwell zijn lievelingsboek was. Ik was de gehele dag in mijn nopjes en wilde dit nieuws met de wereld delen. Dat de wereld daarop zat te wachten leek me vanzelfsprekend.

Een van de beminnelijkste schrijvers die bij Prometheus worden uitgegeven is Hafid Bouazza. Winnaar van de Gouden Uil en de Amsterdamprijs voor de Kunsten. Romanschrijver, dichter en vertaler. Taalkunstenaar en levensgenieter.
Én niet te beroerd om mij zijn favoriete boeken top-5 toe te mailen! Dus hierbij...

De favoriete boeken van Hafid Bouazza:

"Bij hoge uitzondering hieronder mijn top vijf, niet in hiërarchische vorm.

Lolita, Vladimir Nabokov. Een boek dat schoonheid en wreedheid combineert en altijd zal blijven shockeren, niet alleen vanwege het thema maar ook vanwege de ondraaglijke schoonheid en humor.



Alf layla wa layla, Duizend-en-Een-Nacht. Weliswaar niet een boek in één deel, maar toch een boek. De beste verhalen zijn niet Ali Baba, of Aladdin of de sprookjes, maar de volksvertellingen. Een labyrint waarin ik mijn leven lang zal blijven dolen. Dit werk was de oorzaak dat ik klassiek Arabisch ging leren. De vertaling van Richard van Leeuwen is gruis vergeleken bij de amethist die het werk is.

Earthly Powers, Anthony Burgess. Niet alleen het boek met de meest memorabele beginzin (It was the afternoon of my eighty-first birthday and I was lying in bed with my catamite when Ali came in to announce that the Archbishop had come to see me. En even later: I was smoking a cigarette which should have been post-coital but was not.) Een bij de lurven grijpend verhaal over de onmogelijkheid van liefde en de aard van kwaad en daarmee van goed: en vol humor.

Metamorfosen, Ovidius. Een wereld van metamorfosen en metaforen; een paleis van vertellingen; een gaard van reëel gevoelde en beschreven goden en godinnen. Never leave home without it.



Venus and Adonis, Shakespeare. Erotiek op zijn meest iconografisch en daardoor (de incarnatie van het woord) zo vleselijk.





Short Stories, Bernard Malamud. Melancholie en humor en details die een spijker in het hart slaan."






Hafid, mijn dank is groot!

Einde oefening

Ik wist het al geruime tijd. Ik wil geen telefoniste meer zijn. Zelfs niet bij een uitgeverij.
Met steeds meer tegenzin sleepte ik de papierbakken naar buiten, schreef ik de manuscripten uit en herhaalde ik driehonderd keer per dag: ‘Uitgeverij PBO, goedendag met Debora, wat kan ik voor U doen?’
Toen ik er kwam werken dacht ik mijn droombaan gevonden te hebben. Ik verwachtte zinderende gesprekken te voeren met beroemde schrijvers. Eindeloze discussies over literatuur met collega's. En mijn baas zou zien dat ik meer in mijn mars had, mij binnen mum van tijd promoveren naar een andere afdeling en niets zou mijn carrière binnen de boekenwereld meer in de weg staan.

De praktijk bleek anders. De schrijvers liepen de deur niet plat. De meeste gesprekken met beroemde schrijvers bleven beperkt tot: ‘Ja meneer Bril, ik verbind U door’ en mijn collega’s hadden het veels te druk om gezellig met de receptioniste over literatuur te babbelen.
En die promotie bleef ook uit.

Een verstandig mens zoekt eerst een andere baan voordat zij haar huidige baan opzegt.
Dat was ook mijn voornemen.
Het liep anders.

Het was mijn eerste werkdag na een heerlijke vakantie. Iedereen gaat dan met een zwaar gemoed weer aan het werk. Ik lag echter al nachten te draaien in bed en nam mijn mobiele telefoon op met de firmanaam van de uitgeverij.
Er gebeurden een aantal onbeduidende dingen die maandagochtend. Ik probeerde een Tl-lamp te verwisselen die onder mijn handen in duizend stukjes uiteen knapte waardoor ik onder de splinters zat.
Ik las in een memo dat er na de verhuizing geen receptie meer zal zijn, maar dat de receptioniste bij de directiesecretaresse op de kamer geplaatst zal worden.
Ik nam de telefoon op en kreeg het wrange gevoel in de film Groundhog day terecht te zijn gekomen.

Met de glassplinters van de Tl-buis nog in mijn handen bracht ik de post naar de directeur en hoorde ik mijzelf zeggen:
‘Ik heb nog een mededeling. Ik verhuis niet mee naar het nieuwe pand half augustus.’

Einde oefening.