De metaaldetectorverslaving heeft haast
obsessionele proporties bereikt. Lag het aan mij dan stond ik elke weekend op een akker in de grond te wroeten. Mijn enthousiaste verhalen over mijn zoekavonturen kan ik om me heen niet kwijt. Mijn collega's zijn allemaal uiterst modieuze dames, met mooi gelakte nagels en haar dat bij de kapper geföhnd wordt. Op maandagochtend klinkt de standaardvraag: "wat heb
jíj dit weekend gedaan?". De
één is uitgegaan tot 6 uur in de ochtend, de ander heeft een stedentrip ondernomen of Desperate Housewives gekeken.
En ik? Ik heb op een akker gestaan met een koptelefoon op mijn hoofd, klei onder mijn nagels en regenlaarzen tot aan mijn liezen.
Vorige week ging ik met een medezoeker (er bestaan geheime genootschappen waar we elkaar kunnen ontmoeten) naar
Holysloot. Ja, ik had er ook nog nooit van gehoord.
Veel was er niet te beleven. We zijn van deur tot deur gegaan als predikanten, maar dan met de vraag: "Heeft U land?". De meeste mensen keken ons aan alsof ze water zagen branden.
Iedereen waarschuwde ons voor boer Bakker. De schrik van het dorp.
Dáár moesten we het zeker niet gaan proberen, die zou aan hooivorken spietsen,
ofzo. Iemand anders zei: "Nee, ik heb geen land maar wel een tuin!", en voor ik het goed en wel doorhad stonden we zijn tuintje van 2 bij 2 meter om te spitten. Drie
nieuwsgierige kippen om ons heen en de tuineigenaar die maar riep: "tjonge jonge jonge wat een apparaten. Dat ze die dingen maken. Je mag ook de voortuin in
hóór!"
Uiteindelijk belandden we op een weiland waar ooit een boerderij had gestaan. De boer vertelde ons niet dat die boerderij geheel uit metaal had bestaan en blijkbaar de grond in was
getrilt.
Wát een meuk. Mijn topvondst van de dag was een gaspit.
Nee,
Holysloot is niet voor herhaling vatbaar.
Maar dat is nu ook wel weer het charmante van deze hobby. Het is niet altijd prijs, je moet een beetje lef hebben en de meeste mensen vinden je uitzonderlijk raar, maar aan de andere kant vind je op de meest onwaarschijnlijke
locaties Middeleeuwse voorwerpen en is het wachten tot de volgende piep razend spannend.
Onlangs verbleef ik drie weken op Kreta
, zonder man of detector (maar wel weer met mijn neus in de boeken). De muizen ingeruild voor
kakkerlakken en de regen voor de Griekse hitte.
Na enkele weken van spannende verhalen en doorbraakte nachten met mijn
girlfriends in vage
bardancings ben ik nu weer terug in mijn
Amsterdamse leventje.
Bovenal had ik mijn kerel en
mijn metaaldetector gemist.
Raar mens ben ik toch.
